Ας μιλήσουμε λίγο για ποδόσφαιρο με αφορμή τον ξαφνικό θάνατο του Μαραντόνα και τη λατρεία που τον περιβάλλει, με την άποψή μου ως φίλου του αθλήματος (από τηλεοράσεως μόνο) αλλά με αναλυτική και βαθύτερη ματιά περί αυτού.
Το ποδόσφαιρο είναι αναμφισβήτητα το δημοφιλέστερο και λαϊκότερο άθλημα-σπορ παγκοσμίως και το θέαμα που προσφέρει είναι μεγαλειώδες, όχι μόνο οπτικά αλλά και ψυχολογικά για λόγους που χρήζουν περαιτέρω έρευνας και επεξήγησης κατά τη γνώμη μου. Και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω με αυτό το κείμενο από τη σκοπιά του φιλάθλου-θεατή και όχι των αθλητών που έχουν άλλους λόγους περισσό επαγγελματικούς, πρακτικούς, ευκαιριακούς και κυρίως οικονομικούς να το αγαπούν.
Ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες με τις τεράστιες αμοιβές των ποδοσφαιριστών και την τρομερή δόξα και λατρεία που τους προσφέρει. Π.χ. “ο Θεός Μαραντόνα”, “ο Βασιλιάς Πελέ”, “ο ..μάγος Κρόιφ”, “ο δαιμόνιος Πλατινί μαέστρος Ζιντάν”, “ο διαμόνιος Ρεϋμάν”, “ο δυναμίτης Ρονάλντο”, “ο ασυγκράτητος Μέσι” κ.λ.π.
Για αυτό οι ποδοσφαιριστές αλλάζουν τόσο συχνά ομάδες και παρά ταύτα εξακολουθούν να θαυμάζονται, εν φίλαθλοι από παιδιά μέχρι να πεθάνουν “ομάδα δεν αλλάζουν”, “η ομάδα είναι ιδεολογία, σχεδόν θρησι “πατρίδα μου η ομάδα μου” κ.λ.π. συνθήματα που έχουν ψυχαναλυτική σημασία όταν με φαναι λέγονται και υποστηρίζονται και μάλιστα από ενήλικες.
Ολα αυτά δημιουργούν μια μυθολογία που ταιριάζει και συντηρεί τη ψυχολογία των φανατικών θεο οπαδών των ομάδων και την ανάγκη τους να είναι ισάξια μέλη ενός συνόλου και να αισθάνονται ότι ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα δόξας και μεγαλείου και λαμβάνουν ένα μερίδιο ικανοποίησης ζωής που τους λείπει και το χρειάζονται για να νοιώθουν κάτι πιο σημαντικό υπαρξιακά.
Στα πολλά βάσανα και στη ζωή των ανθρώπων, μια έστω και προσωρινή νίκη στον πράσινο τάπητα δίνει κατά προέκταε ψευδαίσθηση μιας δικιάς τους νίκης, δίνει μια ικανοποίηση και μια ευτυχισμένη στιγμή στη δύσ καθημερινότητα. Το πραγματικά ωραίο θέαμα του ποδοσφαίρου, η γοητεία του θεάματος και η ανάλυσ μελέτη των φάσεων περνά σε δεύτερη μοίρα, με μικρή σημασία, αρκεί να κερδίσουμε!
Και όμως το ποδόσφαιρο είναι ένα γοητευτικό και απολαυστικό σπορ και θέαμα. Η μεγάλης έκτασης ει του, το πλήθος των αγωνιζομένων και των θεατών, οι στολές, τα χρώματα, τα πράσινα γήτ προσφέρουν αισθητική απόλαυση. Αλλά κυρίως η με επιστημονικό τρόπο σχεδιασμένη και με γεωμε1 σχήματα εκτελεσμένη, στο χαμηλό παιχνίδι, κίνηση και τακτική προς επίτευξη του πολυπόθητου Γκόοο Την περιβόητη κραυγή θριάμβου του αθλήματος και ευτυχίας των οπαδών.
Εγώ το ποδόσφαιρο το ονομάζω “ταχύτατα αυτοκινούμενο σκάκι” και θαυμάζω και τους προπονητές πρέπει να είναι γνώστες του αθλήματος, αλλά και πολύ έξυπνοι άνθρωποι με ψυχολογικές ικανότητε αρχηγικό προφίλ. Στο ποδόσφαιρο σήμερα απαιτούνται εκτός από ταλέντο και η από πολύ μικρής ηλ απασχόληση, πνευματικά-νοητικά τίροσόντα και μια ηθική υπόσταση χαρακτήρα και αθλητικού πνεύμι μια ιδιαίτερη μορφή εξυπνάδας και εγκεφαλικής λειτουργίας και δευτερευόντως τα σωματικά προσόντ< οποία πολλές φορές, κυρίως στις επιθετικές θέσεις, δεν είναι απαραίτητα. Απαραίτητα προσόντα εί> εξυπνάδα και η ταχύτητα στις διαδρομές και στις ενέργειες.
Ο αγώνας είναι με την καλή έννοια, μια μυαλού και ταχύτητας, τακτικής και αιφνιδιασμού, όπως στις μάχες των περασμένων αιώνων. Κερδίζο έχοντες αυτά τα πλεονεκτήματα και εφαρμόζουν σωστά τα σχέδια του προπονητή με αυτοσχεδιασμό χρειάζεται. Βέβαια είναι μια μφ(η με αθλητικούς-και ηθικούς κανόνες και υψηλό αίσθημα ανταγωνισμού αλλά όχι μισητής αντιπαλότητας αθλητών και φιλάθλων και “ας κερδίσει ο καλύτερος”. Χειροκροτήστ τον ηττημένο με τιμή και συμπάθεια.
Είναι υψίστης ποιότητας και ομορφιάς πολιτισμένη χειρονομκ δείκτης καλής αγωγής και βαθύτερου νοήματος του αθλητισμού γενικά. Προκαλεί συγκίνηση και είναι ει αξιέπαινης ευγένειας ειδικά στο πλήθος των χιλιάδων θεατών αγώνων ποδοσφαίρου και εύχομαι κάπο- συμβαίνει ανελλιπώς Και τότε συμπίπτει με το πνεύμα του Ολυμπισμού της Αρχαίας Ελλάδας κα ευγενούς άμιλλας, όσο έντονες και να είναι οι εκδηλώσεις των φιλάθλων.
Ήμουν οπαδός από τα παιδικά και μαθητικά μου χρόνια του ΟΦΗ. Ο πατέρας μου Χαράλαμπος, νεαρός 20άρης στη δεκαετία του 1930, ήταν επιθετικός παίκτης στην Α’ ομάδα για λίγα χρόνιε αναφέρεται στα λευκώματα και παλαιά έντυπα του Σωματείου. Ήμουν υπερήφανος όταν το εξιστορ· αυτό, αλλά είχα και μια (κρυφή) συμπάθεια στον Εργοτέλη για την ευπρεπή συμπεριφορά του στο γήτ τη σεμνότητα και το επίπεδο των οπαδών του και αργότερα γιατί στον λόφο του γηπέδου του ετάι μέγιστος Νίκος Καζαντζάκης τον Νοέμβριο του 1957.
Ας περιμένουμε λοιπόν το σφύριγμα του διαιτητή στις μεγάλες ευρωπαϊκές και παγκόσμιες οργανώσεις τηλεόραση με μπύρες, πίτσες, σουβλάκια και θορυβώδεις φίλους και ας απολαύσουμε μια από τις μι χαρές της ζωής ανεξαρτήτως του αποτελέσματος.
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου ομάδα τον ΟΦΗ και στα ποδοσφαιρικά μου είδωλά εκείνης της εποχή επιθετικό του τρίο Βάβουλας, Καρασάββας και ο κορυφαίος όλων Γιώργος Στρατάκης.
* Ο Μάνος Νικηφοράκης είναι ιατρός δερματολόγος Αθήνα Δεκέμβριος 2020