Η ιστορία που θα διαβάσετε θα σας φανεί απίστευτη και θα έχετε δίκαιο. Και εγώ που την έζησα καλά – καλά δεν το πιστεύω, είναι όμως αληθινή!
Ήταν Σεπτέμβρης του έτους 1994, βρισκόμουν στο Παρίσι με τη σύζυγό μου για ταξίδι αναψυχής. Μία μέρα επισκεφθήκαμε τις Βερσαλίες όπου βρίσκεται το σύμπλεγμα των ανακτόρων των Βασιλέων της Γαλλίας 30χλμ. ΝΔ των Παρισίων. Στη μέση της διαδρομής βρίσκονται οι Σέβρες, όπου ο Βενιζέλος υπέγραψε το 1920 την ομώνυμη Συνθήκη.
Είχαμε μπει σε ένα τουριστικό τρενάκι για την εξωτερική ξενάγησή μας εμείς και άλλοι τουρίστες, καθόσον η έκταση των Βερσαλιών είναι μεγάλη.
Δίπλα μου ακριβώς καθόταν ένας άνθρωπος μικρόσωμος. Τον παρατήρησα, ήταν ξανθός με εξογκωμένα ζυγωματικά και είχε μια έκφραση τελείως ψυχρή και ανέκφραστη. Τον άκουσα που μιλούσε ρώσικα με τους συντρόφους του, έναν άνδρα (έναν κρεμανταλά) και μια γυναίκα, όλοι κουστουμαρισμένοι. Είπα να του πιάσω κουβέντα, κυρίως για να εξασκήσω τα άθλια ρώσικα μου. Το συνηθίζω αυτό σαν πολύγλωσσος που λέω ότι είμαι.
“Από πού είσθε κύριε;” “Από την Ρωσία” (φυσικά μου απάντησε). “Από ποια πόλη παρακαλώ;” “Λένινγκραντ” απαντάει. Να η πρώτη έκπληξη! Το Λένινγκραντ (το πρώην) είχε αλλάξει όνομα τέσσερα χρόνια πριν και ονομαζόταν πλέον Αγία Πετρούπολη ήδη από το καλοκαίρι του 1990 προτού καταρρεύσει η Σοβιετική Ενωση.
“Συγγνώμη, η πόλη σας δεν ονομάζεται τώρα Αγία Πετρούπολη;”
Ο τύπος έκανε πως δεν κατάλαβε!
Η όλη συζήτηση κράτησε λίγα λεπτά, δεν θυμάμαι καλά τι άλλο είπαμε όμως η εντύπωση που μου έδωσε ήταν ότι έπεσα σε νοσταλγό της παλαιάς και κραταιάς Σοβιετικής Ενωσης.
Το τρενάκι κάποια στιγμή σταματάει στη στάση όπου η παρέα των Ρώσων έπρεπε να κατέβει. Κάποιος ανοίγει το πορτάκι και όσοι ήθελαν να κατεβούν κατέβηκαν. Όλοι εκτός από έναν! Ο συνομιλητής μου δεν κατέβηκε από το τρενάκι αλλά δίνει έναν πήδο, υπερπηδάει το κάγκελο του βαγονιού και προσγειώνεται στο έδαφος. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε με τους συντρόφους του.
Υστερα από 5 χρόνια, κάπου το 1999 στο Ρέθυμνο όπου μέναμε τότε, παρακολουθούσα τηλεόραση και ξαφνικά να τον τον τύπο στην οθόνη. Τον αναγνώρισα αμέσως. Αυτό το ψυχρό του ύφος δεν το ξέχασα, δεν ξεχνιέται. Ο τύπος λεγόταν Βλαδίμηρος Βλαδιμηροβιτς Πούτιν(!) που ήταν από την Αγία Πετρούπολη. Αυτός ήταν, δεν μπορεί να ήταν άλλος. Εκείνη την ώρα ο τότε πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας Μπόρις Γιέλτσιν τον έχριε πρωθυπουργό.
Ο Πούτιν έγινε πρόεδρος αργότερα. Σήμερα από πολλούς θεωρείται ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος του κόσμου. Μονολόγησα “Μπράβο Βλαδίμηρε, συγχαρητήρια! Είναι μεγάλη η ευθύνη να κυβερνάς την μεγαλύτερη χώρα του κόσμου με έκταση ίση με το ένα έκτο της χερσαίας επιφάνειας της Γης. Καλή επιτυχία, σιδεροκέφαλος! “Τελικά αποδείχθηκε χονδροκέφαλος!
Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Και επί Γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκοκία.
* Ο Στρατής Γ. Τσίχλης είναι ηλ/γος μηχανικός