Στο ΜΑΡΤΙΝΕΓΚΟ κάθ ‘αργά, δεν άφτε το καντήλι
μα ιεράρχης Κρητικός είπε το: “Η Κρήτη του το οφείλει”.
Κι άναψε με τον τρόπο του, στο μνήμα ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
με σέβας και γονατιστός ένα μικρό κεράκι …
Σεβασμιότατε ΕΥΓΕΝΙΕ, τση Κρήτης Ιεράρχης
έδειξες με τσι πράξεις σου, όπως κι ένας ΕΘΝΑΡΧΗΣ
Σ’ άξίζουνε Σεβασμιότατε των Κρητικών τα πένια…
και το όνομά σου μαρτυρεί, ψυχής σου την ευγένεια.
Είναι κάποιοι τόποι, που όταν τους επισκεφτεί κάποιος τον εμπνέουν και τον μεταφέρουν νοερά σε άλλες ιστορικές ή αναμνηστικές εποχές.
Η ιδιαιτερότητα δε και η πνευματική δύναμη, που αποπνέουν οι χώροι αυτοί, οι οποίοι ίσως φέρουν σημάδια κατάκτησης ή πνευματικότητας, δημιουργούν πνευματική ευφορία ιστορικά ερωτηματικά, θαυμασμό και τόσα άλλα συναισθήματα.
Ένας τέτοιος τόπος είναι ο προμαχώνας Μαρτινέγκο (Martinengo), πάνω στον οποίον κείτονται δυό μεγάλες μορφές του πνεύματος. Ο Νίκος Καζαντζάκης και η Ελένη Ν. Καζαντζάκη.
Εκείνες τις αθάνατες μορφές ο Ποιμενάρχης της Κρήτης κ.κ. Ευγένειος χωρίς αμφισβήτηση, ανεγνώρισε με τον ευλαβέστατο τρόπο του, από τις ωραιότερες και πιο πνευματικές αλλά και πιστές της Ορθοδοξίας προσωπικότητες της παγκόσμιας λογοτεχνίας και της αλληλέγγυας οικογενειακής συζυγικής ζωής.
Ναι ο Ν. Καζαντζάκης με αγωνία ζητούσε τον ΘΕΟ και τον εγύρευε να του πει μετά παρρησίας:
«Θεέ μου ΕΣΥ ρίχνεις λάδι στη θάλασσα… κι εκείνος ο κακομοίρης ο άνθρωπος σηκώνει τρικυμία. Μα…. Πότε επί τέλους θα σε καταλάβει;
«Άϋλος είσαι μα εγώ σε θωρώ στη γαληνεμένη θάλασσα , στη τρικυμία, στην αστραπή, στη βροντή, στο σεισμό, στην πλημμύρα, στην πυρκαγιά, στον ήλιο όντε βγαίνει ,μα και στη δύση όντε χάνεται, γιατί ΕΣΥ ΘΕΕ ΜΟΥ του είπες: «Άνθρωπος αδύναμος είσαι:! Και σε όλα αυτά το Θεό επικαλείται.
Πυραμίδα ο άνθρωπος! Στη βάση της το κτήνος και στην κορφή της ο Θεός! Χρέος μας η ανηφόρα !! προς τον Θεό…
Αυτή είναι η βαθειά πίστη προς τον Θεό του συγγραφέα Ν. Καζαντζάκη.
ΑΞΙΟΣ και ΠΑΝΑΞΙΟΣ Ο ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΜΑΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ, Μικρότερος στην ηλικία ο ιεράρχης αλλά ικανότατος να διαβάζει τις εσωτερικές σελίδες της ανθρώπινης ψυχής.
Ο τόπος ταφής του συγγραφέα, πέραν της ιστορικής σημασίας του, κάνει τον επισκέπτη να νιώθει συναισθήματα χαράς, γοητείας, αγάπης, γαλήνης, συντροφικότητας, ευγνωμοσύνης, στοργής, υπερηφάνειας, ελπίδας και έμπνευσης.
Όλα δε αυτά τα θετικά συναισθήματα απορρέουν από την τρυφερότητα της συζυγικής ζωής του Νίκου Καζαντζάκη με την Ελένη, όταν στο μυαλό του, ο συγγραφέας φέρνει, που πέρασαν μαζί και την αγάπη του για την Ελένη, για την οποία ο μεγάλος στοχαστής, μεταξύ των άλλων, έγραψε:
«Στην Ελένη χρωστώ όλη την καθημερινή ευτυχία της ζωής μου. Χωρίς αυτή θά ‘χα πεθάνει τώρα και πολλά χρόνια.
Συντρόφισσα γενναία, αφοσιωμένη, περήφανη, έτοιμη για κάθε πράξη ,που θέλει αγάπη». Και ακόμη: «Είμαι μια ηλεχτρική εγκατάσταση κι είστε το ηλεχτρικό ρέμα. Αν κοπεί, χάθηκα»
Αλλά και τα υπέροχα λόγια στοργής, αγάπης, σεβασμού, συντροφικότητας, και αφοσίωσης που έγραψε, για τον Καζαντζάκη, η σύζυγός του Ελένη, της οποίας η τελευταία επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στον σύντροφο της ζωής της:
«Κάθε επέειο του θανάτου τού Νίκου, και όσο η δική μου ζωή φτάνει στο τέλος της, κάνω τον απολογισμό μου, τι έδωσα και τι πήρα από Εκείνον, ύστερα από 32 ολόκληρα χρόνια κοινής ζωής. Η κόκκινη γραμμή, που σημάδεψε την πορεία του και που εγώ θα την ονομάσω «ευθεία γραμμή», χαρακτήριζε και την απλή καθημερινή του ζωή. Δεν θυμάμαι ούτε μία πράξη του, για την οποία θα έπρεπε να ντραπώ, ή και να προβληματιστώ ακόμα.
Ήταν τόσο έντιμος, τόσο ακέραιος και τόσο ασυμβίβαστος που, όποιος είχε την τύχη να ζήσει μαζί του, στεκόταν στις άκρες των δαχτύλων του για να τον φτάσει». Ακόμη: «Όσο το μεροκάματο τελεύει, σκέφτομαι πόσο τυχερή γυναίκα υπήρξα στη ζωή μου, γιατί ήταν όλα τόσο σωστά και ακέραια μαζί του ,όσο ένα κρυστάλλινο ποτήρι νερό, όπως ακριβώς έβλεπε εκείνος τη ζωή, που όσο κι αν πίνεις δεν ξεδιψάς.
Έτσι ήταν και η ζωή μου μαζί του, ένα καθαρό, πεντακάθαρο ποτήρι νερό».
Επίσης ο Καζαντζάκης θέλοντας να φανερώσει την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του για την γυναίκα, αλλά έχοντας κατά νου τη σύζυγό του Ελένη, έγραψε στο βιβλίο του :«Αναφορά στον Γκρέκο», για τις γυναίκες: «Γενναία συναθλητίνα, δροσερή πηγή στην απάνθρωπη ερημιά μας, παρηγοριά μεγάλη. Φτώχεια, γύμνια, έχουν δίκιο οι Κρητικοί να το λένε, φτώχεια, γύμνια πράμα δεν είναι, φτάνει νά ‘χεις καλή γυναίκα· είχαμε καλή γυναίκα, εσένα την έλεγαν Χερώνυμα, εμένα Ελένη. Τι τύχη ήταν ετούτη, παππού μου! Πόσες φορές, κοιτάζοντάς τις, δεν είπαμε κι οι δυο από μέσα μας: “Βλογημένη νά ‘ναι η ώρα που γεννηθήκαμε!”».
Όταν λοιπόν επισκέπτεται κάποιος τέτοιου είδους ιδιαίτερους τόπους και έρχονται στο μυαλό του όλα αυτά τα μεστά περιεχομένου, τα τρυφερά, τα λόγια ψυχής και αγάπης, μόνον θετικά συναισθήματα γεννιούνται και περιφέρονται στον εσωτερικό του κόσμο.
Αισθάνεται άνετα, διευρύνει το οπτικό του πεδίο, επικεντρώνεται στους στόχους του και αναπτύσσει ψυχολογική ευφορία, η οποία βοηθά στην ανάπτυξη της αισιοδοξίας, γιατί τα θετικά συναισθήματα βοηθούν τον άνθρωπο να είναι δεκτικός και να του δίνουν δύναμη να ανοίγει το μυαλό και την καρδιά του, τα οποία του επιτρέπουν το πέταγμα στον αιθέριο ουρανό της ζωής!
Σ αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο της πόλης μας ,βρεθήκαμε με τον εγγονό μου, θέλοντας με μια ευχή να τον παροτρύνω και να του εμφυσήσω τα θετικά συναίσθημα της ζωής, την αγάπη, τον σεβασμό, την ευγνωμοσύνη, τη δικαιοσύνη, την ευσυνειδησία ,τη στοργή ,τη συντροφικότητα και την αιώνια πίστη σε αυτό, που αγαπά ή λατρεύει στη ζωή του, με βάση πάντα τα διδάγματα που μας κατέλειπεν ο μεγάλος στοχαστής Νίκος Καζαντζάκης ως και η σύζυγός αυτού Ελένη Ν. Καζαντζάκη, το γένος Σαμίου, όχι μόνον στα αθάνατα πνευματικά έργα, αλλά και στην συνύπαρξη τους στην επίγεια ζωή.
Γιατί «Φούλ της… ενδοοικογενειακής βίας», όπως αναγράφει η έγκριτη τοπική μας ενημερωτική Εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» και όχι «φούλ της οικογενειακής ομόνοιας και αλληλοκατανόησης», όπως ΌΤΑΝ ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΑΓΑΠΉΘΗΚΑΝ δυό νέοι; Ας ακολουθήσουμε το ζεύγος ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ. Τι πιο ιδανικό!
Κρατώντας ο εγγονός μου την επιτύμβια στήλη του τάφου του Νίκου Καζαντζάκη, του είπα:
Σου εύχομαι, αγαπημένε μου εγγονέ Νίκο, να ακολουθήσεις, πνευματικά και συναισθηματικά τα βήματα του Μεγάλου Στοχαστή του Μεγάλου Κάστρου, Νίκου Καζαντζάκη, στο χώρο του οποίου σήμερα βρισκόμαστε .
Η Αγάπη η αλληλοκατανόηση και η στοργή να καταλαμβάνουν το όλο μήκος του εσωτερικού κήπου της ψυχής σου.
Ποτέ ΒΙΑ, αλλά αγάπη, έρωτας και σεβασμός να απλώνονται από τον εσωτερικό σου κόσμο στο πρόσωπο εκείνο, που εσύ θα θελήσεις να συνυπάρξεις μέχρι η μοίρα σας ορίσει.
Και κατά το βηματισμό σου θα ακούσεις τη φωνή του παππού Νίκου, που από κάπου εκει ψηλά θα σε αγναντεύει, να σου αντιλαλεί:
Να ελπίζεις ενόσω ζεις, και να προχωράς μπροστά όσο βλέπεις το φως του ήλιου, γιατί έτσι θα χαίρεσαι τα αγαθά της ελπίδας στην ζωή σου.
Να πιστεύεις στον εαυτόν σου με αισιοδοξία, γιατί η αισιοδοξία είναι η πίστη, που οδηγεί στην επιτυχία….
Να είσαι ελεύθερος και έτοιμος να πετάξεις ακόμη πιο ψηλά με φτερά την πίστη και την ελπίδα.
Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο στη ζωή σου!
Πλησιάζοντας το σούρουπο αποχωρούσαμε αγκαλιασμένοι. Πριν προλάβουμε να φθάσουμε στο πρώτο σκαλοπάτι του προμαχώνα , ένας ηλικιωμένος ,επισκέπτης κι αυτός, μας πλησίασε με δακρυσμένα μάτια και με δισταγμό απευθύνθηκε στον εγγονό μου, λέγοντάς του:
Κατάλαβα ότι είναι ο παππούς σου, από τα λόγια, που άκουσα.
Να τα βάλεις, αγόρι μου, καλά στο μυαλό σου και δεν θα χάσεις . Έμενα δεν με αξίωσε ο Θεός να έχω εγγόνια !!!
Όμως όλα τα παιδιά τα θεωρώ εγγόνια μου… Σας ευχαριστώ για τη χαρά που μου δώσατε, είπε και συνέχισε το αγνάντεμά του… Παίρνοντας κι εμείς το δρόμο της επιστροφής από μια επίσκεψη που πάντα σε εμπνέει.