Κώστα, πρωτοξάδελφε αγαπημένε.
Ο θάνατος για τους ανθρώπους είναι όντως φοβερός, μα για τους στενούς συγγενείς του νεκρού είναι και θλιβερότατος. Και είναι θλιβερότατος, γιατί ξυπνά σ’ αυτούς ανεξίτηλες αναμνήσεις, βιώματα κοινά και έντονα, κοινές χαρές, κοινές λύπες, αγάπες αγνές και μεγάλες και γλυκά ή πονεμένα συναισθήματα. Στους δεύτερους ανθρώπους ανήκω κι εγώ. Εννιά χρόνια μεγαλύτερός σου, περίμενα να με κλάψεις και να με θάψεις εσύ, μα έγινε το αντίθετο· κλαίω, θρηνώ και οδύρομαι εγώ για σένα.
Ο κακρίνος, ένας από τους σκληρότερους χάρους της ανθρώπινης ζωής, Κώστα μου, δεν μαζεύει τους ανθρώπους ηλικιακά, αλλά όποιους ερωτεύεται. Αυτός λοιπόν σ’ ερωτεύτηκε πρώιμα και σένα και σ’ έστειλε πρόωρα εκεί που αργά ή γρήγορα πηγαίνουμε όλοι μας, χωρίς επιστροφή.
Να παινέσω τον χαρακτήρα σου; Τα χαρίσματα και τη συμπεριφορά σου; Την εντιμότητα και την αξία σου; Ήσουν σ’ όλα σου σωστός, όχι μόνο στους δικούς σου και στους συγγενείς σου, αλλά και προς όλους τους συνανθρώπους σου. Γι’ αυτό σε κλάψανε και σε κλαίνε πολλοί.
Έφυγες για την παντοτινή ζωή στις 30 του Οκτώβρη. Έφυγες για να συναντήσεις τους αγαπημένους σου γονείς και την Ελένη την αδελφούλα σου; Ποιος ξέρει. Μπορεί να συμβαίνει κι αυτό και να μη φταίει μόνο ο καρκίνος. Ποιος θα παρηγορήσει την άρρωστη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, την αδελφή σου, που όλοι αυτοί σε σέβονταν αφάνταστα πολύ και υπεραγαπούσαν; Ο Θεός και ο χρόνος, Κώστα μου.
Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μας. Ευχές παρηγοριάς στην οικογένειά σου και στους άλλους δικούς σου.
Μανώλης Γ. Ροδιτάκης