Αξέχαστε και αλησμόνητε φίλε, Χριστόφορε!
Πώς πέρασαν αλήθεια έξι χρόνια που σαν σήμερα 12 Ιανουρίου 2014 είμαστε μαζί, μια αγκαλιά για να κόψουμε την πίττα του Συλλόγου Πολιτιστικής Αναπτύξεως Ηρακλείου, που τόσο πολύ επί τριάντα και πλέον έτη υπηρέτησες με αγάπη, ζήλο, θέληση και αξιότητα.
Σήμερα, έξι χρόνια μετά, ξεπροβάλλουν οι θύμησες από τις όμορφες εκείνες στιγμές που περάσαμε κι ένα καυτό δάκρυ κυλά στα μάτια. Γιατί αναπολώ τη συντροφιά σου, την πατρική σου αγάπη, τη συνεργασία σου, τη συμπαράστασή σου.
Και σήμερα περίλυπος φέρνω στη θύμηση μου όλα αυτά. Γιατί σε έχω ανάγκη! Εσύ με μεγάλη προσοχή παρατηρούσες όλες τις προσωπικές και συλλογικές δραστηριότητες και εξεδήλωνες τη χαρά στη χαρά μου και τη θλίψη σου στη θλίψη μου.
Ήσουν ο αληθινός φίλος, ο συνεργάτης, μα πάνω από όλα ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, με βαθιές αναζητήσεις, με πνευματικότητα, με ευθύτητα, ειλικρίνεια, πνεύμα συνεργασίας, έκφραση ευγνωμοσύνης. Γι’ αυτό και σε αναζητώ! Όμως: «Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε θεός κελεύει»
Ίσως το γράμμα μου αυτό να μην το διαβάσεις, ας γίνουν όμως τα λόγια μου αυτά, Φίλε μου καλέ, έξι άσπρα σύννεφα να ανταμώσουν την ψυχούλα σου εκεί στη χώρα των Μακάρων, όπου κι εκείνη αναπαύεται.
Πάντα στη σκέψη μου η ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ.
Νίκος Φλεμετάκης