Αγαπημένε Φίλε, Στρατηγέ, Κώστα Κοκκινάκη, Δεν ήξερα πού να σου στείλω ένα γράμμα, γιατί είχα μια παλιά διεύθυνσή σου και καθώς σε γύρευα μου είπαν πως έφυγες για πολύ μακρύ ταξίδι και μια εφημερίδα, τοπικού τύπου, με πληροφόρησε πως έφυγες για το ταξίδι χωρίς γυρισμό.
Μετά από πολλές αναλαμπές του νου και πάμπολλες αναμνήσεις-θύμησες, ήρθε στο μυαλό, σύμφωνα με τα λόγια και τις πράξεις σου, η διεύθυνση της νέας σου κατοικίας: ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ Α ΑΙΩΝΙΑ ΟΜΙΧΛΗ!
Σε αποχαιρετώ λοιπόν κι εγώ σήμερα θρηνητικά, όπως το τιμητικό άγημα στρατού, παρουσιάζοντας όπλα, προς το σεπτό φέρετρό σου, το σκεπασμένο με τη γαλανόλευκη, οδηγώντας σε, στην τελευταία σου κατοικία .
Πράγματι, η πιο συγκινητική στιγμή του αποχωρισμού, γιατί πλέον δεν θα ξανασμίξουμε σε τόπους ζωής και γέλιου.
Όπως απομακρύνεσαι, έρχεται στο μυαλό μου ένα πλήθος εικόνων με πράξεις δικές σου περασμένων χρόνων και ανιστορούμαι την άδολη αθώα ψυχή σου, την αξιοσύνη σου, την σοφία των λόγων σου, την δικαιοσύνη με την οποία διοίκησες τάγματα στρατών, όπως αναφέρθηκε στους επικηδείους, καθώς και την απόδοση αυτής, στην πολιτική ζωή σου.
Μα οι εικόνες ακολουθούν, ως μια μεραρχία, από πλήθος αρετών και συναισθημάτων όπως η ευαισθησία σου και η άπειρη ευγνωμοσύνη σου προς όλους εκείνους, που κάποτε σε δύσκολες περιπετειώδεις ώρες της επίγειας ζωής σου, σε αγκάλιασαν και σου πρόσφεραν άμεσα και γρήγορα εκείνα που οι θεράποντες γιατροί σου εζήτησαν. Και ήταν αληθινά πολύ συγκινητικός ο ευγενέστατος τρόπος, που πάντα εξέφραζες την ευγνωμοσύνη σου. Καλύτερη δε ηθική καταξίωση δεν εισέπρατταν όλοι οι φίλοι και γνωστοί σου.
Πάντα στην παρέα με την αξιοπρεπή και σοβαρή εμφάνισή σου αλλά και με τη ευδιάθετη, γελαστή και χιουμοριστική απόδοση λόγων. Ο ρυθμός των σκέψεών σου ήταν αντίστοιχος με τον παλμό της καρδιάς σου, και δημιουργούσε μια ανείπωτη απόλαυση του χαρούμενου προσώπου σου και της λαμπερής φυσιογνωμίας σου.
Κάθε κουβέντα σου, ακόμη και χιουμοριστική (το χιούμορ το εκλεπτυσμένο και χρήσιμο), άνοιγε πνευματικές ορέξεις προς όλους τους συνδαιτυμόνες.
Πάντα για τον καθένα είχες και μια χαρούμενη κουβέντα να πεις, γιατί για σένα όλοι οι άνθρωποι σου φαίνονταν ωραίοι, γιατί, αγαπημένε μου φίλε, όλους τους έβλεπες πάντα με τα μάτια της καθολικής αγάπης. Γιατί μέσα στην ψυχή σου είχες απεριόριστη ενέργεια αγάπης και πάντα την απελευθέρωνες προς όλους, μικρούς και μεγάλους.
Δεν συμβιβαζόσουν ποτέ να ζεις παίζοντας θέατρο, γιατί οι σκέψεις και οι πράξεις σου εξέπεμπαν παντού και πάντοτε αξιοπρέπεια, σταθερότητα, ηθικότητα, δικαιοσύνη, εντιμότητα, ενότητα και χαρακτήρα.
Και με αυτόν τον τρόπο κατόρθωσες να επιτύχεις το σπουδαίο, το ανθρώπινο, το ηθικό, το αξιοπρεπές, το τίμιο και να το αφήσεις ως κληρονομιά, με το παράδειγμά σου σε όλους εκείνους που επί αρκετά χρόνια εκπαίδευσες ως αξιωματικός, αλλά και εις τους πολίτες των κοινωνιών, στις οποίες υπηρέτησες και έζησες ως πολίτης .
Με λυπεί βαθύτατα ο τελευταίος αποχαιρετισμός. Έτσι όμως γράφει η μοίρα των ανθρώπων! «Όλοι, αργά ή γρήγορα, τον ίδιο δρόμο θ’ ακολουθήσουνε».
Με αισθήματα σεβασμού, αγάπης, φιλίας και ευγνωμοσύνης εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια προς την λατρευτή σου και αγαπημένη μας, σύζυγό σου, Δέσποινα.
Εύχομαι δε και παρακαλώ τον Κύριον να αναπαύσει την άδολη ψυχή σου μετά των αγίων, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.
Καλό σου Ταξίδι, αγαπημένε μου Φίλε!