Υπό το φως του φεγγαριού, τη βραδιά της Αυγουστιάτικης πανσελήνου, ένας νεαρός πιανίστας, ο Κωνσταντίνος Κατσούλης, αναμετρήθηκε με τόλμη και θάρρος απέναντι στη σαγηνευτική μαγεία ενός κατακόκκινου ολόγιομου φεγγαριού που συνομιλούσε ενεργά με το ιστορικό παρελθόν του μινωικού ανακτόρου των Μαλίων.
Ο κύκλος δύο ρεσιτάλ (22 & 23.08.2021) πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την Αυγουστιάτικη πανσελήνο του ΥΠ.ΠΟ.Α, σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Ηρακλείου, την Αντιδημαρχία Πολιτισμού του Δ. Χερσονήσου, αλλά και το Σύλλογο Γυναικών Μαλίων “Έστία” και φιλοξενήθηκε στον κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου, αλλά και στο υποβλητικό χώρο του Μινωικού ανακτόρου Μαλίων.
Ενός ονείρου που με οδηγό τη σπουδή, τη συστηματική πλην κοπιώδη μελέτη και την εσωτερική δίψα για αυτοεξέλιξη και διεύρυνση των πνευματικών/καλλιτεχνικών οριζόντων, θέτει ένα νέο μουσικό σε συνομιλία με τον κόσμο, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Στη σκιά του μύθου, ο μίτος του προγράμματος ξετυλίχτηκε ατμοσφαιρικά, με το Notturno του O. Respighi (1879-1936), έργο που αποδόθηκε με εκφραστικότητα και λυρισμό, συνθέτοντας ηχητικές και οπτικές -σε συνδυασμό και με τον υποβλητικό φωτισμό του χώρου- αντανακλάσεις που ανέδυαν νοσταλγική μελαγχολία.
«Όταν ἔχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μές στό σπίτι,
ἀόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο ἀχνό γράφει στή σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια»
Γ. Ρίτσος, Σονάτα του Σεληνόφωτος
Στο κλείσιμο του πρώτου μέρους, με πάθος και ορμητικότητα ο νεαρός πιανίστας αναμετρήθηκε με τη Sonata Op.10 No.3 του L.v. Beethoven (1770-1827) τετραμερούς μορφής, έργο μεγάλων τεχνικών και εκφραστικών απαιτήσεων, που ο νεαρός πιανίστας διαπραγματεύτηκε με αξιοπρεπή τεχνική διαχείριση στα γρήγορα 1ο και 4ο μέρη, ενώ υπέβαλε το κοινό του σε μια άρρητη υπόσχεση επιστροφής στο 2ο μέρος (Largo e mesto) του έργου αυτού- μέρος ιδιαίτερης δραματικότητας και εσωτερικής καταβύθισης- όταν το βίωμα της ζωής και το εσωτερικό ταξίδι μουσικής και υπαρξιακής αναζήτησης θα προσθέσει την υπολιπούσα πλαστικότητα, αφαιρετική εκφραστικότητα και λυρισμό, που η νιότη με την ορμητικότητά της δεν οφείλει -ακόμη- να καταθέσει.
Η εισαγωγή του 2ου μέρους ξετύλιξε ονειρικά το μίτο του παραμυθιού, με μια εξαιρετικά ώριμη ερμηνεία του Nocturne No.1 σε Ντο Μείζονα του Γάλλου Francis Poulenc (1899-1963), που μέσω της απλότητας της μελωδικής γραμμής μεταφέρει τον ακροατή στη χαμένη αθωότητα της παιδικής του μνήμης.
Εξαιρετική ήταν και η ερμηνεία στην Elegie Op.3 No1 του Ρώσου μετα-ρομαντικού συνθέτη Sergei Rachmaninoff (1873-1943), αποδίδοντας με επίσης νεανικό -ίσως υπερβάλλοντα οίστρο- τη μελαγχολική ενατένιση της ζωής και του θανάτου.
Η έννοια της απώλειας του χρόνου, το ατελέσφορον της επιθυμίας, μαζί με μία θριαμβευτική στάση απέναντι στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου, βρήκαν μια υποβλητική και συγκινητική ενσάρκωση από το νεαρό εκτελεστή, αποτελώντας το συγκινησιακό crescendo της φεγγαρόφωτης βραδιάς.
Τα 3 Preludes του George Gershwin (1898-1937), εκρηκτικό κράμα δυτικότροπων ενορχηστρωτικών ιδιωμάτων μαζί με jazz και blues πολυτονικές και πολυρρυθμικές εξάρσεις και την αυτοσχεδιαστική υποβόσκουσα διάθεση νέγρικων νανουρισμάτων, έργο δεξιοτεχνικών υψηλών απαιτήσεων, οδήγησε τη βραδιά σε μια ‘παιγνιώδη’ αποφόρτιση.
Στο encore της βραδιάς μετά το ένθερμο χειροκρότημα του κοινού, ο νεαρός πιανίστας συναντήθηκε με τους 22 Χορούς του Γ. Κωνσταντινίδη (Αρχαγγελτικός Ρόδου και Χορευτικός Λήμνου), ενοποιώντας με τα γνώριμα ελληνικά χρώματά τους τη διαχρονικότητα της ιστορικής διαδρομής ενός πολιτιστικά άχρονου χρόνου.
Υπό το φως του φεγγαριού το όνειρο ενός νεαρού ταλαντούχου μουσικού να αλλάξει την αύρα αυτού του κόσμου έλαβε μια ελπιδοφόρα ενσάρκωση!
* Η Ευγενία Ψαρουδάκη υπηρετεί στην ειδικότητα του πιάνου στο Μουσικό Σχολείο Ηρακλείου, ενώ σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο ΕΚΠΑ.