Το παράθυρο του σπιτιού μου έχει θέα στην αυλή ενός σχολείου.
Ακουμπισμένος λοιπόν στο περβάζι του παραθύρου, χίλιες σκόρπιες αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου, όπως και σε κάθε δασκάλο, που σήμερα αναπολεί τα χρόνια έκείνα της εκπαιδευτικής του καριέρας, βλέποντας τα παιδιά του απέναντι σχολείου, αναπολώντας την από τεσσαρακονταετία και πλέον ζωή μου στο σχολείο μου, όπως αποκαλούσα το σχολείο που υπηρετούσα.
Ας μου επιτρέψετε να τις μοιραστώ μαζί σας όπως και κάθε εκπαιδευτικός θα ήθελε…
Στο μονοθέσιο σχολείο όπου υπηρέτησα, στο οποίον φοιτούσαν αρκετοί μαθητές (56), ο μοναδικός προστάτης, φύλακας, υπηρέτης, άγγελος φύλακας όλων των παιδιών αυτών ήταν ένας και μοναδικός: Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥΣ. Αυτόν ήξεραν ως πατέρα, ως μάνα, όσες ώρες ήταν στο σχολείο, αυτόν γνώριζαν, αυτόν πίστευαν, αυτόν εμπιστεύονταν, αυτόν φώναζαν στο κάθε πρόβλημά τους. (Για θυμηθείτε τα μικρά μικρά παιδιάστικα πρώτα χρόνια σας …στο σχολείο!)
Έχοντας κρεμάσει στον τοίχο της αναθύμησής μου την εικόνα όλων αυτών των παιδιών και τα διάφορα ευτράπελα ή μη, της σχολικής αυτής ζωής, περνούν χιλιάδες σκέψεις, θύμησες των χρόνων εκείνων, που ως ενεργός δάσκαλος ήμουνα πάντα στην αυλή του σχολείου, κοντά στα παιδιά, να παίζουν, να τρέχουν, να χαμογελούν, να διασκεδάζουν την κάθε στιγμή τους στον παιδικό αυτόν χώρο και εγώ να χαίρομαι που τα μικρά αυτά πλάσματα απολαμβάνουν την ζωή.
Στην τάξη, με τις σιωπηρές εργασίες στις πέντε τάξεις και το φωναχτό μάθημα στην τάξη όπου έπρεπε και ό,τι έγραφε το πρόγραμμα.
Πόσες αναμνήσεις! Ο Ξενοφών να φωνάζει …
Κύριε, Κύριε, κατουριέμαι, να πάω έξω;
Κύριε, η Βασιλικώ με πειράζει και δε μ’ αφήνει να γράψω!
Κύριε, ο Δαβίδ έχει ψείρες και τις πιάνει.
Κύριε, ο Πόλος λέει κακές κουβέντες!
Κύριε, ο Αλέξανδρος πεινάει, λέει!
Και τόσα άλλα που μού έρχονται στο μυαλό και άλλα πολλά που έχουν σκεπαστεί από το βάρος του χιονιού του χρόνου που έχει πέσει!
Μα, αλήθεια,.. πόσες φορές στους σημερινούς ενήλικες, πλέον, μαθητές μου οι ίδιες θύμησες, τα ίδια συναισθήματα, δεν έρχονται στο μυαλό τους!
Μήπως θα ξεχάσουν το χώρο που τους χάριζε (και σε ποιον δε χαρίζει) η σχολική ζωή – την ομορφάδα της ζωής, την ξεγνοιασιά, την ανεμελιά, το πείραγμα του δασκάλου, το παρατσούκλι που του είχαν, το σκίρτημα της καρδιάς της παιδικής ηλικίας, το παιχνίδι, το τρέξιμο στο διάλειμμα ή το πείραγμα μεταξύ μαθητών στην ώρα του μαθήματος;
Την αυλή του σχολείου, του οποίου και εγώ ο ίδιος δεν θυμούμαι ή δεν είναι δυνατόν να καθορίσω, πόσες φορές την έχω αλωνίσει.
Πραγματικό αλώνισμα! Δηλαδή το τριγύρισμα στην αυλή, μεριμνώντας για τα παιδιά, τα παιδία μου, όπως τα αποκαλούσα τότε.
Θυμάμαι τις αθώες εκείνες λεπτές παιδικές φωνούλες, θυμάμαι την κ. Κατίνα, τη μαγείρισσα (τότε είχαμε σχολικά συσσίτια), η οποία τα αγκάλιαζε και προσπαθούσε να τα ξεκολλήσει από την φούστα της μάνας τους, τάζοντάς τους διάφορα γλειφιτζούρια και τόσα άλλα.
Πιάνω τον εαυτόν μου να συλλογιέται και να θυμάται τα παιδιά αυτά την πρώτη ημέρα που ήρθαν στο σχολείο:
Άλλα ντροπαλά, άλλα χαμογελαστά, άλλα κρατώντας από το φουστάνι την μαμά τους, που σήμερα ίσως να μην υπάρχει στη ζωή και να μην θέλουν να μείνουν χωρίς την παρουσία της, άλλα με πόση χαρά δέχτηκαν το νέο τους περιβάλλον και τόσα άλλα.
Με τις σκόρπιες αυτές αναθυμήσεις, άξαφνα συλλαμβάνω τον εαυτό μου να πετά στους ουρανούς, σκεπτόμενος και αναλογιζόμενος πόσοι μαθητές και ποιοι έχουν περάσει από τα χέρια μου τόσα χρόνια! Μαθητές τότε, που σήμερα διακρίνονται ως άριστες μητέρες, σύζυγοι, υπάλληλοι, κατέχουν πρωταγωνιστικές θέσεις σε διάφορες υπηρεσίες, επιστήμονες, καθηγητές διαπρεπών πανεπιστημίων στην αλλοδαπή ή ημεδαπή της μάχιμης ζωής. κλπ κ.λ.π.
Όλα αυτά, που περνούν από τη σκέψη μου ως κινηματογραφική ταινία, μου δημιουργούν ένα πλήθος συναισθημάτων, όπως νομίζω δημιουργούν και στους ίδιους τους μαθητές /τριες όταν τα αναπολούν ή τα ανακαλούν στη μνήμη τους.
Με τις τόσες χαμογελαστές, πικρές, χαρούμενες, λυπημένες μα και συγκινητικές θύμησες, έκλεισα το παράθυρο και συνεπαρμένος απ όλα αυτά φώναξα:
Να είναι καλά όλα αυτά τα παιδιά, όπου κι αν βρίσκονται, και όλα τα παιδάκια του κόσμου και… πάντα να πλέκουν ψιμυδευτά πλουμιά και να τα στέλνουν σ΄ αυτούς, είτε δάσκαλοι, είτε γονείς, λέγονται, που στην ζωή τους έταξαν να υπηρετούν… την ζωή… της ζωή τους …”ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ”.