Υπήκοοι, είναι ο λαός ενός Κράτους συντεταγμένου και δημοκρατικού (όχι πάντα) στην εξουσία του οποίου συμμετέχουν και αυτοί (οι υπήκοοι) ή όπως λέμε, οι εξουσίες (του Κράτους), πηγάζουν από τον ίδιο το λαό. Επομένως οι Αρχοντες εκλέγονται από το Λαό κι αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά κατευθύνονται από αυτόν. Και να λοιπόν που συζητάμε και πάλι για τους υπάκουους και ανυπάκουους υπήκοους.
Ας πάρουμε την αποδεκτή άποψη, ότι σήμερα ο ελεύθερος άνθρωπος, αποδέχεται τις ευθύνες που απορρέουν από την θέση του στην συγκροτημένη κοινωνία και αφήνεται συνειδητά, ώστε το Κράτος να ρυθμίζει και να εγγυάται την τήρηση των Νόμων και της Εσωτερικής Τάξης.
Νοιώθει επίσης την υποχρέωση, στην ανάληψη χρέους, απέναντι στα καθήκοντά ως πολίτης. Ομως επειδή δεν υπάρχει μια νοητή διαχωριστική γραμμή η οποία να χωρίζει με ακρίβεια τις έννοιες των Νόμων και του τρόπου επιβολής της Τάξης (επί των διαφορών των απόψεων επιλαμβάνονται τα Δικαστήρια να επιλύουν τις όποιες διαφορές προκύπτουν), βλέπομε τον ανυπάκουο (υπήκοο) να εξανίσταται στους περιορισμούς που υφίσταται στη ζωή του, λόγω κορωναιού, από την Κρατική εξουσία. Εχει τις δικές του απόψεις τις οποίες γνωστοποιεί είτε με την απειθαρχεία είτε με τις δημοσιοποιήσεις τους μέσω των μέσων κοινωνικής δυκτίωσης, διατυπώνοντάς τες και επιχειρηματολογώντας, πολλές φορές με πιεστικότητα.
Οι συζητήσεις στην κοινωνία όπως είναι φυσικό «δίνουν και παίρνουν». Η νέα καραντίνα που επεβλήθη, επρόσφερε πολλή τροφή για συζητήσεις με επιχειρηματολογία εκατέρωθεν των απόψεων.
Η Πολιτεία αισθανόμενη την ευθύνη που έχει για την προάσπιση της Υγεία των Πολιτών της (Πρόνοια), διαρκούσης και αναζωπυρουμένης της Πανδημίας και αναγκαζόμενη να ασπασθεί τις συμβουλές των ειδικών Υγειονομικών Επιστημόνων, έλαβε την απόφαση του κλεισίματος των περισσότερων επιχειρήσεων στην Επικράτεια και του εγκλεισμού των κατοίκων στα σπίτια τους, (με κάποια χαλαρή αίσθηση).
Ετσι έχομε από το ένα μέρος την ευθύνη του ατόμου (ατομική ευθύνη) που δεν γίνεται αντιληπτή στο σύνολο και από την άλλη την ευθύνη του Κράτους, που σε τελευταία ανάλυση, οφείλει να καθοδηγεί και να κετευθύνει.
Aν η ατομική ευθύνη λειτουργούσε έστω στο 80% ( ίσως και λιγώτερο), δεν θα εγείρετο λόγος να αναλάβει «δράση» η Πολιτεία, η οποία μεταξύ άλλων, εξασφαλίζει και περιφρουρεί την εσωτερική Τάξη.
Επομένως η ολιγωρία των Υπηκόων να αφομοιώσουν και να αναλάβουν, ο καθένας την ευθύνη του, προσδίδει στην Πολιτεία τη δικαίωση να επιβάλει αυτό τον περιοριορισμό, που είναι ένα μέτρο προληπτικό και προστατευτικό από την Επιδημία μεν, πλην όμως τιμωριτικό και εκ του αποτελέσματος ψυχαναγκαστικό του ανθρώπου, που συνθλίβει την ψυχή του, καταπιέζοντας και αποθαρρύνοντας τον προγραμματισμό της ζωής του.
Το περιοριστικό μέτρο στην προκειμένη περίπτωση, πρέπει να εντάσσεται και αυτό στο ελληνικότατο «παν μέτρον άριστον» ώστε να χρησιμεύει αφ΄ενός στον σκοπό της καραντίνας που είναι η ανάσχεση της επέκτασης του καταραμμένου ιού ο οποίος δημιουργεί καθημερινά πληθώρα ασθενών, μερικοί των οποίων, δυστυχώς μοιραία θα εξελιχθούν σε «εκλιπώντες» και αφ΄ετέρου να λαμβάνει υπ΄όψη την ψυχική γαλήνη των Πολιτών εξασφαλίζοντας και την οικονομική επιβίωσή τους.
Ο συγκερασμός της ανάληψης των ευθυνών, εκ μέρους και των δύο μερών, δια της εκ των υστέρων ωρίμου σκέψεως, θα οδηγήσει στον αλάθητο δρόμο, αποδιώχνοντας την κάθε άλλο παρά επιθυμητή δυσαρμονία.
* Ο Γιώργος Λυδάκης είναι φαρμακοποιός