Tης Κατερίνας Δερμιτζάκη
Συμβαίνει συχνά οι ασταθείς παλίρροιες της ζωής να δημιουργούν ερωτηματικά με ανατροπές, αντιφάσεις, ανησυχία.
Πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε πολλά και έχομε γνώσεις, αλλά γνώση λίγη. Ο νους από τη μια μαζεύεται και αυτοπεριορίζεται στο πεδίο της άγνοιας, από την άλλη δημιουργεί έλξη για το άγνωστο. Έλξη για το ανεξακρίβωτο, με το χάος να βάφει τις νύχτες κόκκινες.
Η εξερεύνηση είναι πραγματικά μία διαρκής ένταση από ιδιότητες, από οκνηρές και άοκνες προσπάθειες, όπως η ζωή μας. Ουσιαστικά αντίθετη με τους νόμους της φύσης και της ύλης, με τον νόμο της ζωής. Κάτι σαν διαγώνιο παραλληλόγραμμο που έχει στις δυο παράλληλες γραμμές του τη λαχτάρα για εξακρίβωση και τη διάσταση που μας χωρίζει απ’ αυτήν. Στη μια γραμμή λειτουργεί η βούληση και στην άλλη η λογική.
Οι μεγαλύτερες δυνάμεις μας δραστηριοποιούνται μέσω προβληματισμών και φιλοσοφικών διερευνήσεων, με τις απαντήσεις μας όμως να ματώνουν και να αιμορραγούν, με την πραγματικότητα να ξεγελάει ακόμη και τις πιο ευμενείς και ρεαλιστικές μας ελπίδες και προσδοκίες.
Η θεωρητική αντίληψή μας για το άγνωστο στοχεύει στο μέλλον με δύο κόσμους να συνυπάρχουν στο παρόν. Τον ένα να είναι χορτασμένος με αυτά που νομίζει πως γνωρίζει και τον άλλο να υπερβαίνει τα μέτρα της αγνωσίας του.
Όμως το μυστήριο της ζωής, με τη θεωρία του χάους παρούσα, δεν μετατρέπεται σε κάτι που δεν μπορεί να γραφτεί ούτε καν να ειπωθεί κι ας είναι κοινός τόπος η διαπίστωση πως ζούμε σ’ έναν κόσμο που επιδιώκει πάση θυσία να γνωρίζει τα πάντα κυρίως με καινοφανή τεχνάσματα και πως όλα αυτά μας βαραίνουν και επεκτείνουν το πεδίο του άγνωστου.
Είμαστε καταδικασμένοι σε αυτό κι ας αναδύονται επιστήμες που προσπαθούν να μας διδάξουν και να μας πείσουν για το αντίθετο.