Οι εκρήξεις κι εξεγέρσεις των νέων με τα λεγόμενα κορονοπάρτι έχουν αναστατώσει αρχές και κοινωνίες.
Δεν είναι δε μόνο στις πλατείες της Αθήνας αλλά και των άλλων πόλεων της πατρίδας και των Ευρωπαϊκών χωρών. Αυτές οι ολονύχτιες διασκεδάσεις παραβιάζουν τους απαγορευτικούς νόμους της καραντίνας για το θέμα της πανδημίας του ιού. Οι κινητοποιήσεις των νέων είναι σύνηθες φαινόμενο σε κάθε εποχή, ιδιαίτερα στην πατρίδα μας.
Για τους κοινωνιολόγους, ψυχολόγους και παιδαγωγούς οι νεανικές κι εφηβικές εκρήξεις είναι αποτέλεσμα της ηλικίας και των συνθηκών που μεγάλωσαν. Πάντα οι νέοι, με την αγνότητα κι ορμητικότητά τους προσπαθούν ν’ αποκτήσουν τη δική τους προσωπικότητα. Προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν από την οικογένεια και την κοινωνική ομάδα που ζουν. Ζητούν την ελευθερία τους. Αυτή η ζήτηση και μετάβαση γίνεται με συγκρούσεις. Τους νέους ενοχλούν όλα τα παραδοσιακά και προσπαθούν ν’ αποσπαστούν απ’ αυτά.
Όταν όμως ενηλικιώνονται αποκτούν την “καθυστερημένη υπακοή”. Παραδέχονται και δέχονται τις παραδόσεις κι αξίες της κοινωνίας. Αυτή είναι φυσιολογική διαδικασία των νέων και την περνούν όλοι. Πολλοί νέοι όμως παραμένουν στην παιδικότητα και συνεχίζουν τα καμώματα της εφηβείας. Οι νέοι ονειρεύονται ιδανική πολιτεία που δεν υπάρχει.
Γι’ αυτό επαναστατούν βλέποντας αδικίες κι εκμεταλλεύσεις στην κοινωνία που βασανίζουν τους ανθρώπους και περιορίζουν την ελευθερία τους. Για να μην επαναστατούν πρέπει να βγουν μπροστά οι ηλικιωμένοι, ν’ αλλάξουν την κοινωνία και να την κάμουν δικαιότερη. Αντί όμως να συμβεί αυτό, οι τακτοποιημένοι κοινωνικά, πολιτικά κι επαγγελματικά ηλικιωμένοι, κατηγορούν τους νέους για θράσος, άρνηση κι απερισκεψία. Τους κατηγορούν που δεν είναι με τίποτε ευχαριστημένοι ενώ έχουν ελευθερία περισσότερη από ποτέ. Τους κατηγορούν πως περιπαίζουν τα πάντα, ζητούν συνεχώς περισσότερα κι είναι έτοιμοι να γκρεμίσουν τα πάντα.
“Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη.
Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω” (Ν. Καζαντζάκης)
—————————————-
“Ελευθερία δεν είναι να κάνεις ό,τι θέλεις
αλλά να μπορείς να κάνεις ό,τι πρέπει” (Μοντεσκιέ)
Οι νέοι επανέρχονται δριμύτεροι:
Οι ηλικιωμένοι δηλητηρίασαν την ατμόσφαιρα, λένε, με την υποκρισία και πλεονεξία τους. Προσποιούνται πως παλεύουν για τους φτωχούς αλλά δεν κάνουν τίποτε να τους ανακουφίσουν. Έσπειραν ανέμους και θα θερίσουν θύελλες. Εκείνο που κάνει εντύπωση στους εξεγερμένους νέους είναι η αρνητική τους στάση στις αρχές, ιδέες και θεσμούς που για τις περασμένες γενιές ήταν απαραβίαστες. Οι νέοι επιτίθενται με βιαιότητα πολλές φορές κι είναι δύσκολο να υπερασπιστείς αποτελεσματικά τα ιδανικά της γενιάς σου την ώρα που για σένα είναι ιερά κι όσια, οι νέοι ενοχλούνται μ’ αυτή την ευλάβεια. Τη χαρακτηρίζουν δειλία κι υποκρισία. Όλες οι αξίες, πατριωτισμός, αγιότητα, τιμιότητα στις συναλλαγές έχουν γκρεμιστεί από τα βάθρα τους στη συνείδηση των νέων. Οι περισσότερες αξίες λένε είναι τεχνάσματα της “οργανωμένης πανουργίας”. Απέναντι σ’ αυτές τις αξίες θα παίρνουμε θέση λένε οι νέοι, ανάλογα με τις δικές μας ανάγκες. Όταν όμως μια κοινωνία έστω άδικη, μπορεί ο καθένας να την ανατρέπει χωρίς να ‘χει κάνει τίποτε να τη διορθώσει; Δεν έχει δικαίωμα την κοινωνική συνοχή να καταστρέφει και την ελευθερία των άλλων, ούτε να λεηλατεί και να καταστρέφει περιουσίες. Είναι απαράδεκτο να επαναστατούν οι νέοι ενάντια στην κοινωνία και των γονιών τους και να συντηρούνται απ’ αυτούς. Παιδεία σωστή, νόμοι δίκαιοι και θεσμοί ανθρώπινοι χρειάζονται για να περιορίζονται ή να μην υπάρχουν εκρήξεις.
Όλα τα κόμματα στην πατρίδα μας συζητούν για αλλαγές, με εναρρυθμίσεις και κάθαρση που διαψεύδονται. Οι άρρωστοι ηγέτες αρρωσταίνουν τους θεσμούς. Οι υγιείς δίδουν νόημα στην κοινωνική ζωή. Οι υγιείς θεσμοί προπαντός η παιδεία, βοηθούν τ’ όνειρα των νέων χωρίς αβεβαιότητα για το μέλλον τους. Δυστυχώς αυτό δεν υπάρχει στην πατρίδα μας γι’ αυτό και οι νέοι είναι απογοητευμένοι. Την επαναστατική συμπεριφορά των νέων την εδραίωσε η ηγετική συμπεριφορά των ηγετών της Δύσης. Είναι η απελευθέρωση της σκέψης κι η δύναμή της να ελέγχει οποιεσδήποτε ιδέες. Έτσι άρχισε ο κλωνισμός κι η αλλαγή της αυθεντίας. Ο κλωνισμός πολλών αξιών που αποτελούσαν το βάθρο της κοινωνικής συμβίωσης. Θεσμοί, ασάλευτοι όπως οι σχέσεις των δύο φύλων σύμφωνα με τον κώδικα του γάμου. Η εξουσία του κράτους κι η πειθαρχία στους νόμους. Η κοινωνική ιεραρχία κ.ά. όλα έγιναν αντικείμενο καταλυτικής κριτικής. Στο γκρέμισμα των αξιών βοήθησε η ασυδοσία του πλούτου κι η εκμετάλλευση των φτωχών κι ανήμπορων ανθρώπων. Ο αιματηρός ανταγωνισμός των ισχυρών κι η υποκρισία της διπλωματίας. Η ένοχη σιωπή των πνευματικών ηγετών και τα συνθήματα τους ψεύδους. Όλα αυτά μεταβάλλουν τους λαούς σε κόλαση. Τα παιδιά στα σχολεία είναι πληροφορημένα από τα ΜΜΕ και το έργο του εκπαιδευτικού είναι πολύ δύσκολο έχουμε ξυλοδαρμούς εκπαιδευτικών από μαθητές και γονείς.
Για να σταθεί ο εκπαιδευτικός στην τάξη χρειάζεται να γνωρίζει καλά το αντικείμενό του, να μελετά και να ενημερώνεται και να αγαπά τα παιδιά. Παλαιότερα ο εκπαιδευτικός που είχε κάνει καλές σπουδές είχε εφόδια για πλούσια σταδιοδρομία.
Αυτά έχουν τελειώσει μαζί με όλες τις αυθεντίες έπεσε και του δασκάλου προπαντός στη Βθμια και στη Γ/θμια εκπαίδευση.
Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να κερδιθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ γονέων, δασκάλων και μαθητών. Είναι ο διάλογος σε ατμόσφαιρα ηρεμίας, φιλίας και δημοκρατικής διαδικασίας.
Στο διάλογο βασική αρχή είναι η πειθώ για να κερδιθεί ο άλλος.
Ακόμη η υπόσχεση πως αν η θέση που ακολουθούμε δεν είναι σωστή θα την αναθεωρήσουμε ή θα την συμπληρώσουμε, ή θα την απορρίψομε.
Ο φρόνιμος άνθρωπος κάνει διάλογο όχι για να σώσει τις ιδέες του, αλλά την αλήθεια. Κανείς δεν μειώνεται αν έχει πλανηθεί. Ο διάλογος μεταξύ δασκάλων, γονέων και μαθητών είναι πολύ χρήσιμος γιατί πλησιάζει και δεν απομακρύνει τους διαλεγομένους. Η διαφορά μεταξύ των γενεών είναι πολύ μεγάλη αλλά γεφυρώνεται μόνο με αγάπη κι εντιμότητα. Υπάρχουν όμως ηλικιωμένοι ν’ αναγνωρίσουν τα λάθη της γενιάς τους και ν’ αναγνωρίσουν στους νέους το δικαίωμα να διεκδικήσουν κοινωνία δικαιότερη; Υπάρχουν και νέοι ν’ αναγνωρίσουν πως δεν είναι ακόμη ώριμοι να ‘χουν έγκυρη γνώμη σε θέματα που είναι απαραίτητη η πείρα; Η ανεργία είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας.
Υπονομεύει το μέλλον των νέων. Οι άνεργοι πτυχιούχοι, μέχρι πότε θα υπομένουν; Όταν εξεγερθούν κι επαναστατήσουν για το ψωμί που τους έχομε στερήσει ποιος μπορεί να τους συγκρατήσει; Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην πατρίδα μας είναι το εκπαιδευτικό. Φτιάξαμε σχολές σε κάθε πόλη. Κάνομε τα ΤΕΙ πανεπιστημιακές σχολές και βγάζομε στρατιές πτυχιούχων χωρίς δουλειά. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνος. Το 1997, οι άνεργοι νέοι της Ισπανίας με τις εξεγέρσεις και τις άγριες διαθέσεις τους γκρέμισαν τον πρωθυπουργό Φελίπε Κονσάλες. Έκτοτε έσβησε τ’ άστρο του. Η Εκκλησία μας μπορεί να βοηθήσει τους νέους γιατί τους λέει την αλήθεια. Τους ανοίγει δρόμους. Αυτό είναι. Αν θέλεις κάμετο. Αν δεν θέλεις κάμε ό,τι θέλεις. Μας συμβουλεύει δε να τους δεχόμαστε όπως είναι για να γίνουν αυτό που δεν είναι.