Υπάρχουν άνθρωποι, εικόνες του Θεού, που γίνονται απάνθρωποι και κτήνη σε βάρος συνανθρώπων. Ασφαλώς υπάρχουν. Είναι σύνηθες φαινόμενο. Αυτό φαίνεται καθημερινά στον περίγυρό μας, προπαντός σε κοινωφελή ιδρύματα, με εικόνες φρίκης, σε μικρά παιδιά, νέους και ηλικιωμένους. Συμμορίες μικρών και μεγάλων που τρομοκρατούν, εκμεταλλεύονται, δέρνουν και σκοτώνουν.
Τον γύρο του κόσμου κάνει αυτές τις μέρες η κραυγή “κολαστήριο” για το γηροκομείο Χανίων. Υποσιτισμός. Ελάχιστες έως ανύπαρκτες τροφές. Αποφάγια προηγούμενων γευμάτων. Φτώχεια και κίνδυνος. Μισό ευρώ περίπου την ημέρα (0,55) η δαπάνη για τον κάθε τρόφιμο. Πού πήγαιναν τα 700-1.200 ευρώ που πλήρωναν τον μήνα οι τρόφιμοι; Αυτά για τη διατροφή.
Η διαμονή απερίγραπτη. Τους έδεναν χειροπόδαρα στα κρεβάτια ή τα καροτσάκια τους και για 24 ώρες. Τους έδιναν κατασταλτικά ψυχικά φάρμακα, αδικαιολόγητα, χωρίς δικαιολογημένη διάγνωση, για να κοιμούνται και να μη γνωρίζουν ούτε τους δικούς τους.
Για τους γέρους, παππούδες και γιαγιάδες, τα γηροκομεία είναι μια λύση όταν τα παιδιά τους αδυνατούν να τους φροντίζουν. Στα γηροκομεία υπάρχει παρέα και κουβέντα που καλύπτουν την κοινωνικότητα του ανθρώπου. Υπάρχει διαμονή και διατροφή με υγειονομική περίθαλψη και προστασία.
Οι τρόφιμοι διαθέτουν την σύνταξή τους κι αν δεν φτάνει βοηθούν και τα παιδιά τους. Η πανδημία του κοροναϊού κι η οικονομική δυσχέρεια ανάγκασε πολλά παιδιά να πάρουν πίσω τους γονείς τους για να ‘χουν τη σύνταξή τους.
Σε ορισμένα γηροκομεία υπάρχουν κυκλώματα και συμμορίες με καταχρήσεις και κλοπές σε βάρος των τροφίμων. Πώς δικαιολογείται να πεθαίνουν ηλικωεμένοι, σ’ αυτά τα ιδρύματα, ο ένας μετά τον άλλο, με καρδιακά προβλήματα. Πώς δικαιολογείται οι περιουσίες τους να βρίσκονται σε ξένα χέρια με συμβολαιογραφικές πράξεις;
Οι γονείς παππούδες και γιαγιάδες είναι ιερά πρόσωπα. Έχουμε μεγάλη ευθύνη γι’ αυτούς, όχι μόνο εμείς τα παιδιά τους, αλλά και όλη η κοινωνία. Ο Μ. Βασίλειος μιλάει για τους πελαργούς. Όταν γεράσουνε οι γονείς τους και δεν μπορούν να πετάξουν και να βρουν τροφή, τα παιδιά τους πετούν και κουβαλούν.
Όταν είναι κρύο τους βάζουν στη μέση και τους ζεσταίνουν. Στις μετακινήσεις ο ένας από αριστερά και ο άλος από δεξιά, βοηθούν την πτήση. Τα γηρατειά δεν είναι τόσο άσχημα όσο πιστεύουν ορισμένοι που απορούν με τα αποτελέσματα των ερευνών. Η πίστη τους κρατάει όρθιους. Έχουν μάθει να ζουν με τις δυσολίες της ζωής.
Έχουν μάθει τι στόχους μπορούν να ‘χουν και τι συναισθήματα να προβάλουν στην καθημερινότητά τους. Ακόμη έχουν μάθει πως τα πλούτη και οι δόξες είναι οι μεταιότητες του κόσμου και δεν δίνουν χαρά κι ευτυχία στον άνθρωπο. Αυτοί που τις επιδιώκουν κι αποκτούν θέλουν περισσότερα και γίνονται φίλαρχοι, φιλάργυροι εγωιστές και δυστυχείς. Με την εμπειρία τους οι ηλικιωμένοι γνωρίζουν πως πολλοί πλούσιοι είναι δυστυχείς και πολλοί φτωχοί ευτυχείς με καλύτερα παιδιά.
Η πλειοψηφία των ηλικιωμένων ζει με θετικά συναισθήματα γιατί πιστεύουν στοΝ Θεό πως είναι κοντά τους και τους προστατεύει. Γιατί πιστέυουν στη ζωή μετά θάνατο. Παρά τα προβλήματα, η πίστη τους ενδυναμώνει και τους κάνει χαρούμενους. Αυτούς τους ήρωες της ζωής και του χρόνου πρέπει να αγαπούμε και να προσέχουμε. Προπαντώς τα παιδιά τους που τα μεγάλωσαν με τόσο κόπο, θυσίες και δάκρυα. Ίσως στερήθηκαν και το ψωμί για να φάνε εκείνα.
“Αν κάμεις τα καλά παιδιά, το πράμα (περιουσία) τι το θέλεις, κι αν κάμεις τα κακά παιδιά το πράμα τι το θέλεις”. Μεγάλο μήνυμα και νόημα η σοφία του λαού μας. Οι μανάδες και πατεράδες μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας είναι οι ρίζες της ύπαρξής μας, τ’ όμορφο γεναιαλογικό μας δέντρο. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαμε. Είναι η χαρά της ζωής μας, η δόξα και η τιμή μας.
Η αγάπη και ο σεβασμός στους γονείς μας είναι νόμος φυσικός κι ανθρώπινος. Οι πρόγονοί μας, αρχαίοι Έλληνες, ήταν πειθαρχημένοι σ’ αυτό με πρωταγωνιστές τους φιλοσόφους Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Στην αρχαία Σπάρτη οι ασεβείς προς τους γονείς εξορίζοντο.
Υπήρξα μέλος Δ.Σ. σε γηροκομείο της πόλης του Ηρακλείου. Οι επισκέψεις μου σ’ αυτό ήταν το μεγάλο μου μάθημα. Ο κάθε τρόφιμος ήθελε να τον πλησιάσω. Να καθίσω στο κρεβάτι του και του πιάσω το χέρι. Ένιωθε χαρούμενος κι εγώ πιο πολύ. Η μεγάλη μου χαρά ήταν η αγάπη γι’ αυτούς και τον καθένα ξεχωριστά. Στα πρόσωπά τους έβλεπα τον εαυτό μου. Χαρούμενο ή λυπημένο, ανάλογα με τα προβλήματα που μου ‘λεγαν. Αναζητώ τα παιδιά μου. Λαχταρώ τα παιδιά μου.
Έχω πολλές μέρες να τα δω. Οι εποχές είναι δύσκολες τους έλεγα, προπαντός στην επαρχία απ’ όπου κατάγεστε. Τρέχουν τα παιδιά σας να προλάβουν και δεν προλαβαίνουν. Κάνουν τα πάντα για να τα καταφέρουν. Δεν ξεχνούν τους γονείς τους. Σας αγαπούν. Ύστερα εδώ είστε μια μεγάλη κι όμορφη παρέα. Να φιλευτείτε. Να κουβεντιάζετε τις δικές σας ιστορίες. Απ’ ότι μου λέτε, η διαμονή και διατροφή σας είναι άριστη.
Είναι γεγονός πως ορισμένοι άνθρωποι αφήνουν τους γονείς τους στο γηροκομείο και τους αμελούν. Αυτοί οι γονείς τους γέννησαν κι ανέθρεψαν. Μόνο ο Θεός ξέρει με πόσους κόπους, θυσίες και πόνο. Τους γέρους γονείς μας σαν τα μάτια μας.
Θα τελειώσω με δύο περιστατικά, προσωπικής μου εμπειρίας. Βρέθηκα σεμια κηδεία γνωστού μου, πολύ δικού μου προσώπου. Στην εκκλησία δεν είδα έναν του γιο για να συλλυπηθώ. Ρώτησα έναν φίλο μου, πού είναι. Έχει τσακωθεί με τον πατέρα και τ’ αδέλφια του για τις περιουσίες. Δεν τους μιλούσε. Δεν επισκέφτηκε τον άρρωστο πατέρα του ούτε ήρθε στην κηδεία του. Το άλλο πριστατικό.
Ήμουν καλεσμένος σ’ έναν γάμο εδώ στο Ηράκλειο. Ο γαμπρός Ηρακλειώτης, πολύτεκνης και πάμπτωχης οικογένειας. Η νύφη Μεσαρίτισσα από καλή οικογένεια. Στη διάρκεια της γαμήλιας τελετής, μου έκαμαν εντύπωση τα αδέρφια του γαμπρού, γελαστά, χαρούμενα, έτρεχαν παντού για να εξυπηρετήσουν, να καλύψουν την κάθε ανάγκη.
Ήταν τόσο αγαπημένα που από περιέργεια ρώτησα έναν φίλο μου, πού οφείλεται αυτή η εικόνα. Το βλέπεις αυτό το ισόγειο μικρό διαμερισματάκι, αυτό είναι το σπίτι τους. Αυτή είναι όλη τους η περιοσία. Έχουν τίποτε να μοιράσουν; Στο μοίρασμα τσακώνονται οι οικογένειες καμιά φορά για ασήμαντες αφορμές. Για μισό στρέμμα χωράφι. Για μια καρέκλα. Αν κάμεις τα καλά παιδιά… Κάνω καλά παιδιά, σημαίνει καλή ανατροφή.