Το ερχόμενο Σάββατο συμπληρώνονται σαράντα ημέρες από τότε που έφυγε από τον παρόντα κόσμο για την αιωνιότητα ένας σπουδαίος άνθρωπος, μια χαρισματική φυσιογνωμία, ο Μανόλης Πιταροκοίλης. Ξεκίνησε από το Ψυχρό οροπεδίου Λασιθίου με πλούσια τα εφόδια της αρετής και της ορθής οικογενειακής αγωγής κι έγινε δάσκαλος ―επίτευγμα πολύ μεγάλο για την εποχή εκείνη των μυρίων δυσκολιών!
Διορίσθηκε σε πολλά σχολεία της πατρίδος μας, ένα από τα οποία ήταν και το Δημοτικό σχολείο του χωριού μου, Σκοτεινό, του Δήμου Χερσονήσου. Ως νέος, ορεξάτος, πρόθυμος και δραστήριος προσέφερε πολλά στο μικρό αυτό χωριό, οι κάτοικοι του οποίου δεν τον ξέχασαν ποτέ.
Η προσφορά του αείμνηστου Μανόλη Πιταροκοίλη στο χωριό, όπως και στην εκπαίδευση, φαίνεται καθαρά από την αναφορά του επιθεωρητή κατά το δεύτερο έτος της τοποθέτησής του στο σχολείο : «επιστημονικώς και διδακτικώς είναι ικανός και έχει πολύ μεγάλη διδακτική δεξιότητα, διοικητικώς επιδέξιος, ως προς την εκτέλεση των καθηκόντων του λίαν ευσυνείδητος, ως προς την συμπεριφορά του εντός και εκτός του σχολείου λίαν αξιοπρεπής και ως προς την εσωσχολική και εξωσχολική δράσιν του δραστήριος και δημιουργικός».
Πιστεύω ότι όλοι όσοι τον γνωρίσαμε συμφωνούμε ότι ο Μανόλης Πιταροκοίλης ήταν ένας άριστος δάσκαλος, μια φλογερή καρδιά, ένας άνθρωπος σεμνός, λιτός, αληθινός, πράος, ταπεινόφρων και με γαλήνιο πρόσωπο. Η πληθώρα των μαθητών σου, η οικογένειά σου, τα παιδιά, τα εγγόνια και όλοι εμείς οι φίλοι σου υποσχόμαστε πως δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Δημήτριος Ν. Μουδατσάκης
τυπογράφος