Άδικα ο κ. Τσαβούσογλου, ο κ. Ακάρ αλλά και ο ίδιος ο Ερντογάν ανησυχούν για την ασφάλεια της Τουρκίας, αμέσως μετά την ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού στην Αμερική. Αυτό δεν το λέω επειδή θεωρώ τη χώρα των μεγάλη περιφερειακή δύναμη ή αναθεωρητική ή κάποια άλλη σπουδαία δύναμη. Το λέω διότι η ίδια η γεωστρατηγική της θέση εγγυάται την ασφάλεια της.
Προκειμένου όμως να έχει σήμερο η Τουρκία αυτή τη θέση, έκανε κάποτε τεράστιες θυσίες η Σοβιετική Ένωση. Έτσι τον Μάρτη του 1920 δεν δίστασε να δωρίσει στον Κεμάλ 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια και ανυπολόγιστης αξίας πολεμικό υλικό, για να πολεμήσει τους Έλληνες ιμπεριαλιστές, τη στιγμή που ο Σοβιετικός λαός πέθαινε στην πείνα, όπως διαβάζω σε κάποιο βιβλίο για τη Μικρασιατική καταστροφή, που ήταν ένθετο σε κάποια αριστερή Κυριακάτικη εφημερίδα. Δεν παρέλειψε ακόμη να δωρίσει επιπλέον τον Απρίλη του 1921 30.000 χρυσά ρούβλια για εκείνους που είχαν πληγεί από τους Έλληνες κατακτητές.
Με αυτόν τον τρόπο η γνωστή Σοβιετική τρόικα προστάτευε τα δικά της συμφέροντα, διότι την ενδιέφερε η περιοχή του Καυκάσου και ο έλεγχος των Στενών, φρόντισε μάλιστα να κάνει λόγο εντελώς παραπειστικά για επεκτατικό πόλεμο της Ελλάδας, τη στιγμή που γνώριζε ότι ο αγώνας της αφορούσε την απελευθέρωση υπόδουλων ομοεθνών μας. Σε περίπτωση όμως, που στην θέση της Σοβιετικής Ένωσης υπήρχε η Τσαρική Ρωσία ,σήμερο δεν θα υπήρχε ούτε ίχνος της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αφού ο τσάρος ενδιαφερόταν για το διαμελισμό του «μεγάλου ασθενή» και όχι για τη διάσωση του.
Συνεπώς για την ύπαρξη της Τουρκίας διαδραμάτισε κάποιο ρόλο και η ίδια η τύχη. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι η καλύτερη ευκαιρία για την απελευθέρωση των αλύτρωτων πληθυσμών στην Μικρά Ασία ήταν αμέσως μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, διότι στην βράση κολλά το σίδερο και διότι τότε φυλλορροούσε η Οθωμανική αυτοκρατορία.
Το 1921, λοιπόν, θα μπορούσαμε ούτως ή άλλως να είχαμε στείλει τους Τούρκους εκεί στην κεντρική Ασία, εκεί στις στέπες, εκεί στο Τουρκεστάν, εκεί στην πατρίδα του Τσαβούσογλου, του Ακάρ και του Ερντογάν. Τότε είχαμε και την όρεξη και την μπόρεση. Διαθέταμε τον ισχυρότερο στρατό στην Ευρώπη. Βρεθήκαμε σε απόσταση αναπνοής από την Άγκυρα. Ante portas. Τελικά μας νίκησαν τα χρυσά ρούβλια, όχι οι Τούρκοι.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να ανησυχούν για την ασφάλεια των, πρέπει όμως να προσέχουν, διότι με τον ίδιο τρόπο που την απέκτησαν μπορούν και να τη χάσουν. Τούτο μπορεί να συμβεί μόλις σταματήσει η αντιπαλότητα μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας. Τότε και μόνο τότε παύει η Τουρκία να είναι ασφαλής. Για να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα θα πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δυστυχώς κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Η αλήθεια είναι ότι από τα σχολικά μας εγχειρίδια δεν μάθαμε ποτέ την αλήθεια για την Μικρασιατική καταστροφή. Μπορεί να μάθαμε ότι η Ελλάδα διπλασιάστηκε σε έκταση και πληθυσμό μετά τους βαλκανικούς πολέμους. Μπορεί να μάθαμε για τα λάθη μας, τις έριδες, τις διχόνοιες και τους διχασμούς, δεν μάθαμε όμως ποτέ ότι η σημερινή Τουρκία είναι κατασκεύασμα της Σοβιετικής Ένωσης, που είχε σαν αποτέλεσμα και την στροφή των συμμάχων μας και το θάνατο της Μεγάλης Ιδέας και το σύρσιμο μας στη Λωζάννη, όπου βρεθήκαμε μόνοι και ανυπεράσπιστοι.
Επίσης άδικα ανησυχούν και οι τρεις για την απώλεια της ισορροπίας στις μεταξύ μας σχέσεις, διότι όσες φορές έχει ανατραπεί, έχει ανατραπεί προς όφελος της Τουρκίας.
Η πολιτική, λοιπόν, και η τακτική της Αμερικής είναι γνωστή και σταθερή αμέσως μετά την δημιουργία του ΝΑΤΟ. Περί τούτου δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Ακόμη και ο Μακάριος δεν έπρεπε να διερωτάται, σε περίπτωση που θα είχε επιζήσει στο Ντάλας ο Κένεντυ, αν θα γινόταν εισβολή στην Κύπρο ή όχι. Θα έπρεπε να είναι σίγουρος, ότι θα γινόταν.
Και στο θέμα όμως της ισορροπίας οι Τούρκοι θα πρέπει να προσέχουν, διότι η εργαλειοποίηση των καταστάσεων και τα ανατολίτικα παζάρια κάποια στιγμή κουράζουν. Και η υπομονή έχει όρια.
Τέλος όσον αφορά το παρατεταμένο και ζεστό χειροκρότημα των γερουσιαστών άδικα απορεί και εξίσταται σύμπας ο πολιτικός κόσμος της Τουρκίας και τα Μ.Μ.Ε., διότι με αυτό τον τρόπο δεν ήθελαν να τιμήσουν τον συγκεκριμένο ομιλητή, αλλά τον Έλληνα, το Ελληνικό πνεύμα και τον Ελληνικό πολιτισμό.
Αυτή η αγάπη και ο θαυμασμός για τον Ελληνικό πολιτισμό λέγεται φιλελληνισμός και δεν εκδηλώθηκε για πρώτη φορά το 1821 με το ξέσπασμα της επανάστασης, όπως θα μπορούσε να νομίζει ο κ.Τσαβούσογλου, ο κ. Ακάρ ή και ο ίδιος ο Ερντογάν ,αλλά από τον 6ο π.Χ. αιώνα. Ένας από τους πρώτους φιλέλληνες είναι ο Ανάχαρσης, ο Σκύθης ηγεμόνας και σοφός, και ο Άμασης, ο φαραώ της Αιγύπτου, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο τον Αλικαρνασσέα. Φιλέλληνες υπάρχουν ακόμη και σήμερο. Ενδεικτικά αναφέρω την Ν. Πελόζι, την Κ. Χάρις και τον Ρ. Μενέντες.
Οι Αμερικανοί γερουσιαστές δεν θαυμάζουν όμως μόνο τον Ελληνικό πολιτισμό , αλλά και την αρχαία Ελληνική γλώσσα. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο το 1776 πρότειναν να καθιερωθεί η γλώσσα αυτή, ως γλώσσα του Αμερικάνικου έθνους, που τελικά επιλέχθηκε η Αγγλική για μία ψήφο. Είτε όμως πρόκειται για μύθο, είτε για πραγματικότητα είναι ένα και το αυτό, αφού όλοι οι μύθοι κρύβουν μία αλήθεια.
* Ο Δημοσθένης Μαρκατάτος είναι συνταξιούχος δικηγόρος