Γράφει ο Γιώργος Συγγελάκης
Είναι καθημερινή εικόνα που τη συναντάμε στις διασταυρώσεις των δρόμων. Σε κάθε φανάρι και ένας μετανάστης, έτοιμος να προσφέρει υπηρεσίες καθαρισμού στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων μας.
Ανεξάρτητα του ποιοι είναι, από πού έρχονται και τι Θεό λατρεύουν αυτοί οι άνθρωποι, έχουν κοινό τους γνώρισμα την εικόνα του ταλαιπωρημένου, του “επί ξύλου κρεμάμενου” καθώς και το ότι έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους και το σπίτι τους για λόγους που σίγουρα είναι σοβαροί: λόγοι επιβίωσης ή κινδύνου για την ίδια τους τη ζωή. Βέβαια, από την άλλη, θα πρέπει να νιώθουν και τυχεροί καθώς αυτοί που άφησαν πίσω τους είτε πέθαναν από βόμβες, σφαίρες ή πείνα, είτε εξακολουθούν να ζουν με την αγωνία του θανάτου.
Έναν τέτοιο άνθρωπο συναντώ κάθε φορά που περιμένω να ανάψει το φανάρι. Μόλις τα αυτοκίνητα ακινητοποιηθούν από το κόκκινο φανάρι αρχίζει, ξεκινώντας από το πρώτο στη σειρά να κάνει την ίδια ερώτηση: “καθαρίσει τζάμια;” Με το πρώτο “όχι” που ακούει στο πρόσωπό του ζωγραφίζεται η θλίψη, ενώ προχωρά προς τον επόμενο οδηγό με την ελπίδα ότι θα λάβει θετική απάντηση… Έτσι συνεχίζει να κινείται μέχρις ότου ανάψει το πράσινο φανάρι για να τελειώσει ένας κύκλος και να αρχίσει ο επόμενος. Μέχρι το φανάρι να γίνει πάλι κόκκινο, ανασυντάσσει τις δυνάμεις του, κυρίως τις ψυχικές, ελπίζοντας σε μια θετική απάντηση. Όταν υπάρξει ανταπόκριση από κάποιον οδηγό, με αναπτερωμένο το ηθικό του και με γρήγορες κινήσεις αρχίζει τον καθαρισμό του παρμπρίζ. Άλλοτε προλαβαίνει να τελειώσει το καθάρισμα, άλλοτε όχι. Παίρνει τα κέρματα που του δίνουν –δέκα-είκοσι λεπτά- τα βάζει στην τσέπη του και προχωρά στο επόμενο αυτοκίνητο, όσο διαρκεί το κόκκινο φανάρι. Λένε ότι το κόκκινο είναι το χρώμα της χαράς. Γι’ αυτόν, όμως, είναι το χρώμα της ελπίδας.
Έτσι περνούν οι μέρες του. Με την ελπίδα να σβήνει και να ανασταίνεται κάθε φορά που αλλάζει το χρώμα των φαναριών.
Αυτή η με διάρκεια ενός-δύο λεπτών ελπίδα και το φιλότιμο των ανθρώπων, του δίνουν κουράγιο και ίσως ένα κομμάτι ψωμί για να παραμείνει ζωντανός.
Καθημερινές τραγικές εικόνες στον πολιτισμένο μας κόσμο. Κανείς μας δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση αυτών των ανθρώπων, κανείς μας δεν διανοείται ότι είναι πιθανόν να βρεθεί σ’ αυτή την κατάσταση.
Άλλωστε, εκείνοι που σε παγκόσμιο επίπεδο εξαθλιώνουν, “σταυρώνουν” και σκοτώνουν ολόκληρους λαούς, καλά κρατούν, καλά περνούν.
Τελικά, το μόνο βέβαιο είναι ότι κανείς μας δεν πρέπει να είναι ήσυχος γιατί είναι πιθανόν κάποια στιγμή να γίνει και ο ίδιος βορά στις ορέξεις των ισχυρών της γης που δεν υπολογίζουν τίποτα μπροστά στο συμφέρον τους. Άλλωστε αυτά τα ανθρωπόμορφα θηρία τρέφονται εξαθλιώνοντας λαούς, σκοτώνοντας ελπίδες, πίνοντας αίμα και τρώγοντας ανθρώπινες σάρκες.