Η επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο, μετά από την παραμονή του ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και της μακρόχρονης, είναι αλήθεια, αγρανάπαυσής του, ώστε να αποφασίσει τις επόμενες κινήσεις του στην πολιτική σκακιέρα, πολλά προβλήματα άρχισαν να δρομολογούνται, σχεδόν σε όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου μας.
Κι αυτό γιατί οι αναρίθμητοι πολιτικοί σχηματισμοί που δημιουργήθηκαν για τις γνωστές αιτίες και που είναι σε όλους γνώριμοι, αρχίζουν να νοιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, σε περίπτωση που ο πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ προχωρήσει σε δημιουργία άλλου νέου φορέα, όπως κάνουν λόγο τον τελευταίο καιρό όλοι οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές και τα μέσα επικοινωνίας. Απόδειξη περί αυτού: οι συνεχόμενες δηλώσεις όλων για το πιθανότερο, όπως όλα δείχνουν, ενδεχόμενο.
Όμως, την μεγαλύτερη πίεση έχει ήδη δεχτεί ο χώρος του ΠΑΣΟΚ και κυρίως ο σημερινός αρχηγός του, Νίκος Ανδρουλάκης. Δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός των πολυποίκιλων δηλώσεων πολλών βουλευτών του κόμματός του, με κυριότερη ίσως εκείνη του Παύλου Γερουλάνου προ κάποιων ημερών.
Έτσι, εχόντων των πραγμάτων, ο Ανδρουλάκης έχει υποχρέωση να διαχειριστεί μια κατάσταση η οποία, κατά τα λεγόμενα πολλών και κατά τα φαινόμενα, είναι και η τελευταία του ευκαιρία να παραμείνει στο τιμόνι του κόμματός του και να αναρριχηθεί και καθιερωθεί στη δεύτερη θέση του πολιτικού εκκρεμούς και στην αξιωματική αντιπολίτευση, ώστε να προσδοκά σε κάτι περισσότερο μελλοντικά του σημερινού.
Τώρα, απαραίτητη κρίνεται η προσπάθειά του να ηρεμήσει το εσωτερικό του κόμματός του, τις φωνές που τον αντιπολιτεύονται με πολλαπλούς υπαινιγμούς, ειδικά κάποια ιστορικά στελέχη με μεγάλο ειδικό βάρος, γνωστής ούσης της δημοσκοπικής στασιμότητας του ΠΑΣΟΚ σε συνεχόμενες δημοσκοπήσεις και σφυγμομετρήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι έμπειρος -διαχρονικά- στα ενδοκομματικά παιχνίδια, αλλά εδώ τώρα, υφαίνονται πολύ διαφορετικά όλων των προηγούμενων. Έχει απέναντί του όχι μόνο τους άλλους διεκδικητές στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τον σημερινό δήμαρχο της Αθήνας, ο οποίος παραμονεύει στη γωνία, κάπως ανάλογα όπως έγινε και τότε με την δημαρχία της Αθήνας και τελικά τα κατάφερε, ενώ ήταν στην ουσία αουτσάιντερ.
Λογική, πάντως, φαίνεται η κινητοποίηση και η εγρήγορση του διαθέσιμου μηχανισμού του κόμματος, με πολλαπλές συναντήσεις και διαβουλεύσεις με τα παλιότερα ιστορικά και κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία αναμφίβολα κάτι διαφορετικό θα έχουν να τον συμβουλεύσουν. Ίσως, κάτι άλλο από την μέχρι τούδε πολιτική και συγκεκριμένα το είδος της αντιπολίτευσης που ασκεί.
Η εμφάνιση Τσίπρα λειτουργεί ισοπεδωτικά για πολλά κόμματα σήμερα και δεν υπάρχει περισσότερος χρόνος διαθέσιμος για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Οφείλει όχι μόνο να ακούσει τις διαφορετικές απόψεις, αλλά και να κάνει ανοίγματα σε παραγκωνισμένα στελέχη του κόμματος, ή σε όσα δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία και τον δέοντα ρόλο στον όλο μηχανισμό της λειτουργίας του κόμματος.
Ακολουθώντας την έως τώρα πολιτική του, πρέπει και αυτός να βίωσε την δημοσκοπική στασιμότητα του κόμματος, το οποίο κυμαίνεται γύρω στο 13-14%, χωρίς εμφανείς περαιτέρω τάσεις ανόδου. Ένα ποσοστό, όμως, το οποίο όχι μόνο δεν υπαινίσσεται κυβερνητικούς θώκους, αλλά ούτε καν εξασφαλίζει την παραμονή στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Ένας άλλος, τέλος, λόγος εγρήγορσης για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι ότι και τα προσωπικά του ποσοστά αποδοχής κυμαίνονται κάτω από τα ποσοστά του ίδιου του κόμματος. Σήμα κινδύνου, το οποίο φαίνεται πως δεν το έλαβε μέχρι τώρα υπ’ όψιν του όσο θα έπρεπε.
Χρόνος άλλος δεν υπάρχει πλέον στην κλεψύδρα για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Από τούδε και στο εξής, ολοένα και περισσότερο θα συμπυκνώνεται -χωρίς περιθώρια ελιγμών ή επιπολαιοτήτων από μεριάς του.
Εάν δεν αλλάξει πορεία, θα αναγκαστεί να κατέβει οριστικά από τραίνο των εξελίξεων και της πολιτικής ιστορίας του τόπου. Οφείλει να λάβει ξεκάθαρη θέση σε κρίσιμα ζητήματα της κοινωνίας και της χώρας και όχι να συνεχίζει την τακτική των διφορούμενων απόψεων και των ασαφών δηλώσεων.
Δίπλα του έχει από τη μια μεριά την ΝΔ που αγωνίζεται να κερδίσει χαμένες ψήφους για τις επόμενες εκλογές, με την καρέκλα του αρχηγού της να μην εμφανίζεται επίσης τόσο σταθερή, και από την άλλη το μη ανακοινωθέν ακόμα κόμμα του φιλόδοξου Τσίπρα, ο οποίος θα προσπαθήσει να επανέλθει ωσάν Μεσσίας στο μέλλον. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, βεβαίως, η μόνη σίγουρη παράμετρος είναι εκείνη της πλήρους αβεβαιότητας!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας