«Οι άνδρες δεν θα έλεγαν τόσα ψέματα, αν οι γυναίκες δεν έκαναν τόσες ερωτήσεις»… Όσο αστεία και ανορθόδοξα λογική κι αν ακούγεται αυτή η φράση, αντανακλά μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, που κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει.
Έτσι, αν προχωρήσουμε στην απλή αντιστοίχηση, δηλ. ότι οι άνδρες αντιπροσωπεύουν την αστυνομία και οι γυναίκες τις παραβατικές ομάδες και τα τρομοκρατικά στοιχεία, εύκολα θα συμπεράνουμε ότι ισχύει πάντα ο φυσικός νόμος, ότι δηλ. η δράση φέρνει «ίση και αντίθετη» αντίδραση!
Αυτή η κατάληξη της φράσης, μας θυμίζει ένα από τους νόμους του Newton, που μαθαίναμε στο σχολείο· όμως, ας μη συνεχίσουμε στο δρόμο της επιστήμης της φυσικής, αφενός γιατί πολλοί δεν τα πάμε καλά με τα σχολικά μαθήματα, αφετέρου διότι κινδυνεύουμε να χρωματίσουμε τον μεγάλο Άγγλο επιστήμονα ως επικίνδυνο … ακροδεξιό στοιχείο!
Η αντίδραση της αστυνομίας σε μια παραβατική πράξη μπορεί να είναι υποτονική ή αδιάφορη, όπως έχει συμβεί πολλές φορές, σε θλιβερά για τη δημοκρατική ομαλότητα γεγονότα, που είχαν συμβεί στο παρελθόν στην πρωτεύουσα και σπανιότερα και στην … συμπρωτεύουσα!
Από τα γεγονότα αυτά, πιο χαρακτηριστική θέση έχει η ρίψη μολότοφ κατά των αστυνομικών, πράξη αδιανόητη σε μια χώρα δημοκρατική, οι οποίοι (αστυνομικοί) από μια σχετική απόσταση φρόντιζαν ώστε οι ομάδες των τρομοκρατών, κοινώς «μπαχαλάκηδες», να μην προχωρήσουν πέρα από κάποιο σημείο και η δράση τους να μην εξαπλωθεί σε μεγαλύτερη έκταση.
Εύκολα μπορεί, όποιος έχει έστω και ψήγματα ενσυναίσθησης, να νιώσει, ως ένα βαθμό, το φόβο και την αγωνία των περιοίκων και των καταστηματαρχών της περιοχής, που έβλεπαν (τρόπος του λέγειν, γιατί οι άνθρωποι είχαν κατεβάσει τα ρολά και είχαν απομακρυνθεί) τις περιουσίες τους να απειλούνται με καταστροφή, τα αυτοκίνητά τους παρανάλωμα του πυρός, ακόμα κι ο αέρας για την αναπνοή, λιγοστός… από τις φωτιές και τα καπνογόνα, που μοιραία χρησιμοποιούνταν… Μέχρι εδώ, όλα καλά (sic), με άμεσα παραπονούμενους τους περιοίκους.
Αντίθετα, οι «μπαχαλάκηδες», πότε από το χώρο των Εξαρχείων, πότε μέσα από τους χώρους του ιστορικού Πολυτεχνείου, επιδίδονταν στο να … μαγειρεύουν μολότοφ και να τις προωθούν προς εκσφενδόνιση στη Στουρνάρη και στα πέριξ… Το ίδιο εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί την ψυχολογία των αστυνομικών, που πόθεν και από ποιον, είχαν την εντολή να περιορίζονται σε αυτό τον άχαρο και αμυντικό ρόλο, ασυμβίβαστο στο πνεύμα και στην αποστολή της αστυνομίας!
Να αναφέρουμε δύο γεγονότα: το ένα είναι το αδίκως κολακευτικό προσωνύμιο «μπαχαλάκηδες», που είναι από τη λέξη «μπάχαλο», προϊόν της δράσης τους και της κατάληξης «-άκης», η οποία κατά την κρητική «ντοπιολαλιά» δίνει την αίσθηση του υποκοριστικού, πράγμα ασυμβίβαστο με τους μετέχοντες σε τρομοκρατικές ενέργειες.
Άλλο να λέμε «τέρας» κι άλλο σκεφτόμαστε όταν λέμε «τερατάκι»! Το δεύτερο είναι η πρόβλεψη της στήλης, σε προηγούμενο άρθρο, για το ότι αυτές οι ενέργειες θα μπορούσαν να γίνουν (και έγιναν) αντικείμενο τουριστικής εκμετάλλευσης.
Ακούσαμε και διαβάσαμε, ότι τουριστικοί φορείς διαφήμισαν (όπως γράψαμε, παλιότερα) ότι στο κέντρο της Αθήνας μπορείς να πετάξεις μολότοφ, χωρίς καμία συνέπεια και κατά τακτά διαστήματα, να παρακολουθήσεις, έστω και από απόσταση, μια αληθινή σύγκρουση μεταξύ αστυνομίας και τρομοκρατών. Άγνωστο παραμένει το αν κάποιοι αλλοδαποί, που έχουν συλληφθεί, σε παρόμοια γεγονότα, τώρα που η αστυνομία εγκατέλειψε την παθητική στάση, είχαν ενστερνιστεί το πνεύμα της τουριστικής καταχώρησης.
Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει ένα συντεταγμένο κόμμα ότι θα μπορούσε να υποθάλπει τέτοιες καταστάσεις ή να δίνει εντολή στην αστυνομία να κρατά μια ψύχραιμη και μάλλον παθητική στάση, μπροστά σε τέτοιες όχι απλώς παραβατικές, αλλά άκρως παράνομες πράξεις.
Θα μας θύμιζε τον προπονητή, που έχει πάρει εντολή … να μην κερδίσει η ομάδα του και επειδή δεν μπορεί να το ζητήσει ευθέως από τους παίκτες, κάνει τη σύσταση ότι δεν θέλει να δει «ιδρωμένη φανέλα»! Όμως, «πολλά γίνονται και δεν λέγονται και πολλά λέγονται και δεν γίνονται». Η κοινή γνώμη, όμως, είχε και έχει την απαίτηση να επικρατεί ασφάλεια και ομαλότητα, παντού.
Όχι μόνο στα Εξάρχεια, πέριξ του Πολυτεχνείου, στην ΑΣΟΕΕ και στο κάθε Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα, όπου μια παρέα άνεργων και ανερμάτιστων καταληψιών, μπορούν να εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών… για να μη φτάσουμε στην Πατησίων και στο «κατεβείτε από το λεωφορείο, γιατί θα το κάψουμε», των κουκουλοφόρων… Σε όλα αυτά, πρέπει να υπάρξει από κάθε πολιτικό χώρο μια κατακραυγή και μια ανακοίνωση αποδοκιμασίας.
Σε αντίθετη περίπτωση, κάθε άλλη στάση υποκρύπτει την παρασκηνιακή υποστήριξη των πράξεων αυτών. Και φαίνεται ότι υπάρχει ώσμωση, έστω και παρασκηνιακά, με κάποιους περιθωριακούς αριστεροβαρείς χώρους, που ενώ διατείνονται ότι προσβλέπουν σε υψηλά ιδανικά, εκδηλώνονται με τον πιο βίαιο και αντιδημοκρατικό τρόπο.
Για το λόγο αυτό, οι συγκεκριμένες περιθωριακές «φωτισμένες μειοψηφίες» (Λένιν), δεν έχουν το «δικαίωμα ΔΙΑ να ομιλούν» (Κουτσόγιωργας). Κάνουν λόγο για αστυνομική βία, αλλά μάλλον «διυλίζουν τον κώνωπα», όταν το τράβηγμα της φανέλας, από την αστυνομία σε ατίθασο κουκουλοφόρο τρομοκράτη, (πράξη που είναι κοινοτυπία μέσα στο γήπεδο), την εξισώνουν με «γδύσιμο»… και αντίθετα, «καταπίνουν την κάμηλον…», όταν θεωρούν δικαιολογημένη πράξη την εκτόξευση μολότοφ, αλλά και τσιμεντόλιθων κ.ά. από το δεύτερο όροφο, προς τους αστυνομικούς, εν ψυχρώ (ή εν θερμώ!), πράξη καθαρά κακουργηματική.
Ας λάβουν υπόψη τους ότι ζούμε σε μια χώρα δημοκρατική, όπου η μειοψηφία, έχει υποχρέωση να εκφράζει το παράπονο και την αντίθεσή της, με δημοκρατικό –πολιτισμένο- τρόπο· διαφορετικά θα βρίσκεται αντιμέτωπη με το «μακρύ χέρι του νόμου», έννοια που αντιπροσωπεύει η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη, γενικότερα…
Ας έχει τη Θεία φώτιση, κάθε «φωτισμένη μειοψηφία», έστω και μέσα στο ημίφως του περιθωρίου, ώστε να αποδελτιώνει τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που –κυριολεκτικά- του «έχουν ανάψει τα λαμπάκια», βλέποντας τα έκτροπα και ο οποίος απαιτεί να επικρατεί ηρεμία, πολιτισμός στις εκδηλώσεις και δημοκρατική συμπεριφορά στην κοινωνία.
Σε αυτές τις κακουργηματικές πράξεις που συμβαίνουν και που χάρη στην τηλεόραση μπορούν να βλέπουν όλοι, ο κάθε πολίτης είναι σε θέση να διαπιστώνει πώς και από πού προέρχεται η βία. Τηρουμένων των αναλογιών, η Αστυνομία (the long arm of the law), μάλλον που συμπεριφέρεται «με το γάντι»!!!