Του Άρη Σφακιανάκη
Τούτες τις τελευταίες ώρες, ας σταθούμε με συμπάθεια μπροστά στον χρόνο που φεύγει. Σίγουρα δεν ήταν στις προθέσεις του να αποδειχτεί τόσο δίσεχτος, αναμφίβολα θα προτιμούσε ν’ άφηνε καλύτερες εντυπώσεις. Δεν ήρθε για να τιμωρήσει το γένος των ανθρώπων –οι άνθρωποι τα καταφέρνουν καλύτερα μόνοι τους σ’ αυτό. Δεν σκόπευε να δυσαρεστήσει τον καθένα μας –δεν είχε προσωπικά με τις δουλειές μας. Κι αν κλειστήκαμε στα σπίτια μας, κι αν ξεχάσαμε για λίγο τα ταξίδια, κι αν ελαττώθηκε ο μισθός μας, κι αν κάναμε καιρό ν’ αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας, να κατηγορήσουμε γι’ αυτό τον χρόνο που φεύγει ή τον φόβο μας για τον θάνατο;
Ο χρόνος που φεύγει μας δυνάμωσε. Έγινε αιτία να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Απέδειξε ότι η μοναξιά είναι σχολείο κρυφό. Διαβάσαμε περισσότερα βιβλία, είδαμε κι άλλες σειρές, πετάξαμε παλιά ρούχα, ξεσκαρτάραμε φιλίες τοξικές. Η επιστήμη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων κι οι γιατροί με τους νοσηλευτές δείχτηκαν χαλκέντεροι. Κανείς δεν λύγισε. Φορέσαμε μάσκες που γρήγορα τις κάναμε μόδα και σε λίγο θα είναι μια αχνή ανάμνηση. Φανήκαμε αλληλέγγυοι. Κρατήσαμε ψηλά τη μπάρα.
Στο τέλος τέλος, η ζωή δεν είναι παρά ένα πέρασμα.
Για την ώρα, αυτός που φεύγει είναι το 2020. Εμείς είμαστε ακόμα εδώ.