Στο Ιράν οι γυναίκες καίνε τις μαντήλες!
Στη Ρωσία οι άντρες λένε Όχι στην επιστράτευση!
Και οι δυο περιπτώσεις κάνουν “μπαμ”!
Α. Η Περσία (Ιράν) με τόση ιστορία! Και βέβαια ο “εκπολιτισμός” τους δεν άρχισε την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου. Στις χώρες της Μεσοποταμίας οι σπίθες του πολιτισμού είχαν ανάψει πολύ πριν.
Οι γυναίκες ήταν πάντα το μεγάλο θύμα της Ιστορίας.
Υποχείριες, υποτακτικές, παραγκωνισμένες. Και βέβαια, όχι μόνο στην Ανατολή, παντού, και στην “πολιτισμένη” Ευρώπη, να τα λέμε και αυτά! Άντε, να μην πούμε για τις τσαρλατανιές και τους τυχοδιωκτισμούς των Σταυροφόρων και το “κάψιμο των μαγισσών” στην πυρά κατά τη σκοταδιστική μεσαιωνική εποχή!
Ε, μα είπαμε πια, μετά από αιώνες, κάτι έχει αρχίσει να γίνεται με τις ισότητες και τα δικαιώματα των ανθρώπων. Κι ας θεωρούν μερικοί τις ανισότητες ως κάτι “φυσιολογικό”!
Αν, εκεί πέρα, θεωρούν τη μαντήλα στοιχείο της παράδοσης, να αφήσουν τις γυναίκες ελεύθερες, να τη φορούν αν θέλουν και όταν θέλουν! Και πιο πολύ, να έχουν ελευθερία στην Εκπαίδευση!
Β. Η Ρωσία, αυτή κι αν έχει ιστορία, κυρίως για μας τους Έλληνες!
Από την εποχή του Βυζαντίου μπορώ να πω μέχρι σήμερα, τα διάφορα ιστορικά γεγονότα είχαν αλληλεπίδραση στις δυο χώρες. Και δεν χωράει εδώ κριτική κατά πόσο ήταν επωφελής πάντα αυτή η αλληλεπίδραση.
Ο ρωσικός λαός έχει δώσει δείγματα θετικά υψηλοφροσύνης, ανθρωπιάς, φιλοπατρίας!
Θα μείνω μόνο σε ένα συνταρακτικό γεγονός, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον ρου της Ιστορίας:
Η συνεισφορά της Ρωσίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε ανυπολόγιστη. Είκοσι εκατομμύρια νεκρούς στον βωμό της Ελευθερίας και της Ειρήνης! Μπορούμε να πούμε ότι στη Ρωσία υπέστη το καίριο πλήγμα ο χιτλερικός στρατός. Τώρα όμως ο ρωσικός λαός σύρεται σε ένα πόλεμο που μόνο δυστυχία μπορεί να επιφέρει.
Δεν μπορείς πλέον, τη σημερινή εποχή, ακόμη κι αν επικαλείσαι χίλια δίκια, να χορεύεις μόνος τον χορό του πολέμου, και όλοι οι άλλοι γύρω σου να σε αποδοκιμάζουν. Θα κλείσω, αναφέροντας τα λόγια ενός Ρώσου διαδηλωτή σε αντιπολεμική διαδήλωση: “Πολεμήσαμε όταν έπρεπε, το 40-44, αυτός όμως τώρα δεν είναι πόλεμος, είναι πολιτική”!
ΥΓ. Λέω εγώ τώρα, η πολιτική είναι παιγνίδι, που χρειάζεται πολλούς παίκτες. Και μάλιστα, παιγνίδι κερδοφόρο, με διακύβευση πολλά εμφανή και αφανή, νόμιμα και άνομα συμφέροντα, στη διεθνή σκακιέρα! Τι λέτε, κύριοι Μπάιντεν, Σολτς, Μακρόν, και οι υπόλοιποι, να την αρχίσουμε τη συζήτηση, ή κάποια άλλη φορά;