Είμαστε διπολικοί πάντως. Όχι με την έννοια της κλινικής ψυχολογίας αλλά με την ευρύτερη. Με γκομενικούς όρους, χρήσιμοι συχνά στην πολιτική ανάλυση, είμαστε σαν τον άντρα (ή τη γυναίκα) που μετά την απογοήτευση της νέας σχέσης επιστρέφει στην πρώην του, σκεπτόμενος ότι “δεν ήταν και τόσο κακή τελικά”.
Είτε αυτή λέγετε Κουράκης ή Νέα Δημοκρατία και στα δύο παραδείγματα “πρώην” υπάρχει ένα κοινό: η πρώην δεν γύρισε ποτέ να αναγνωρίσει το λάθος της και να ζητήσει συγνώμη. Απλά υπόσχεται ότι τώρα που γυρνάς θα είναι όλα τέλεια μεταξύ σας. Θα δεις.
Αλλά ούτε και η νυν, αυτή που μόλις άφησες ή ετοιμάζεσαι ν’ αφήσεις μοιάζει να έχει διάθεση για ειλικρινή αυτοκριτική. Όλα καλώς τα έπραξε. Το βασικό επιχείρημα μοιάζει πάντα να είναι ότι “η πρώην σου ήταν χειρότερη”.
33% ΝΔ, 24% Σύριζα. 36% Κουράκης, 24% Λαμπρινός. Πως μπορεί να έχουν τόσο μεγάλα ποσοστά μετά την απογοήτευση που ο λαός εκφράζει τώρα με την νυν ή είχε εκφράσει μόλις μερικά χρόνια πριν με την πρώην;Οι λόγοι είναι δύο. Καταρχήν ότι είμαστε διπολικοί με την ευρύτερη έννοια.
Δηλαδή αντί βγούμε έξω, να κάνουμε μια νέα γνωριμία, να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο, και εδώ εννοώ τα μικρότερα κόμματα, αμφιταλαντευόμαστε διπολικά μεταξύ της πρώην και της νυν. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι, αυτοκαταστροφικά δυστυχώς, ο κατακερματισμός της πολιτικής ζωής του τόπου εκφράζεται διπολικά και με την κλινική ψυχολογική έννοια.
Το 34% αποχή στις Δημοτικές Ηρακλείου δεν επιδεικνύει πολιτικό σκεπτικισμό. Επιδεικνύει απογοήτευση, απραξία, άρνηση, κατάθλιψη. Όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι, πέρα από κάθε ψυχολογική αυταπάτη, ο Δήμος είναι πραγματικός. Επηρεάζει τη ζωή σου, και αυτή των παιδιών σου, κάθε μέρα, θες δε θες. Ακόμα και στον Τράφουλα (ερημική παραλία νότιας Κρήτης).
*Ο Θεοχάρης Παπαδάκης είναι BA μαρκετινγκ, ΜΑ Κοινωνική Ανθρωπολογία, ΜΑ Φιλοσοφία