Όταν ομιλούμε, θα πει ότι σκεπτόμαστε και κατά συνέπεια τα λόγια μας, δηλαδή οι σκέψεις μας, περί διαφόρων προβλημάτων και πραγμάτων, παράγονται από τη νόηση και διαχέονται δια της γλώσσας.
Αυτό όσον αφορά τη λέξη “σκέψη”, η οποία σκέψη αποτελεί μία αυθόρμητη λειτουργία του εγκεφάλου μας και είναι ακατέργαστη. Άλλωστε γι’ αυτό και την διαχέομε, για να κατεργαστεί.
Η λέξη “ιδέα” δεν πρέπει να συγχέεται με τη λέξη σκέψη.
Η σκέψη παρέχει μία τάση επεξεργασίας των προβλημάτων μας, ενώ η ιδέα αποτελεί την ολοκληρωμένη λύση που έχει παραχθεί «μετά από πολύ κόπο και επεξεργασία των σκέψεών μας».
Συγγενής λέξη είναι η: «ιδεολογία» (ιδείν + λέγω). Και αν μπορούμε να δώσουμε έναν ορισμό της, θα λέγαμε ότι είναι ένα σταθερό σύστημα ιδεών, αντιλήψεων, πεποιθήσεων, που ερμηνεύει τον τρόπο, με τον οποίον εκτελείται και λειτουργεί η ζωή του κάθε ανθρώπου, της κάθε κοινωνίας.
Επίσης για την ιδεολογία, θα μπορούσαμε να υπενθυμίσουμε ότι είναι ένα συνολικό όραμα, ένας τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων, προβλημάτων και ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής ιδεολογίας, το οποίο σύστημα, εμπεριέχεται σε ένα σύνολο ιδεών που προτείνει μια πολιτική τάξη για το καλό μιας ολόκληρης κοινωνίας. Και νομίζω ότι η σταθερή πολιτική ιδεολογία πολύ δύσκολα μπορεί να αλλάξει ή να ανταλλαγεί, εκτός αν προσδοκάται ατομικό όφελος ή αν πρόκειται για ιδεολογία πραγμάτων και προϊόντων!
Οι σκέψεις λοιπόν του καθενός, που θέλει να ασχολείται με την πολιτική, δεν πρέπει να συγχέονται με την ιδεολογία του, μήτε με τις ιδέες του (Βλέπε έννοια των λέξεων).
Στην Ελλάδα υπάρχουν και απευθύνονται προς τους πολίτες, πολλά πολιτικά κόμματα, τα οποία τους διλαλούν μια συγκεκριμένη ιδεολογία διακυβέρνησης, που αν την συμμεριστούν, θα προχωρίσουν μαζί.
Το κάθε ένα χωριστά έχει και την δική του σταθερή (!) πολιτική ιδεολογία, την οποίαν θέλει να εφαρμόσει, αν κάποτε έρθει στην εξουσία και για την οποίαν υπερηφανεύεται, την σέβεται, την διαλαλεί και την προβάλλει ως την πιο κατάλληλη και πραγματική έτσι ώστε, όσοι την υιοθετούν και την πιστεύουν να είναι «υποχρεωμένοι να σκέπτονται και να ρυθμίζουν τη ζωή τους» σύμφωνα με αυτήν. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχουν και πολλά κόμματα.
Την πολιτική ιδεολογία την ασπάζονται και αρκετοί πολίτες (ψηφοφόροι) και γι’ αυτό ψηφίζουν το κόμμα, ή το πολιτικό πρόσωπο, που τους εκφράζει και τους υπόσχεται πως όπου βρεθεί κι όπου σταθεί θα την υπερασπίζεται. Έχουν δηλαδή, οι πολίτες αυτοί, ο πολιτικός και γενικά το κόμμα, την ιδία ιδεολογία περί της πολιτικής πεποιθήσεως, που δεν την συγχεόυν με… σκέψεις.
Όμως πολλές φορές γεννιούνται, στον καθένα μας, πολλαπλά ερωτήματα:
Πώς είναι δυνατόν αυτός ο οποίος βασίζεται στην ψήφο εκείνου του πολίτη
-που ανήκουν στην ιδία παραταξιακή σταθερή ιδεολογία,
-που τον εμπιστεύτηκε ιδεολογικά για να τον εκπροσωπήσει παντού,
-που του έδωσε το χέρι του, για να πιαστεί να κυβερνήσει,
-που τον απάλλαξε από χειρονακτική και πάσα άλλη εργασία,
-που του δώρισε χρυσά κουτάλια κι αυτός έμεινε με τα σκουριασμένα,
-που του παραχώρησε το ελεύθερο να εφαρμόσει την πολιτική ιδεολογία τους,
-που του υποσχέθηκε μια καλύτερη ζωή… και τώρα – data l’opportunità, δοθείσης ευκαιρίας – να απαρνιέται και να τον πουλά, για να καθίσει στην προσφερόμενη καρέκλα, αψηφώντας όχι μόνον τον συμπολίτη, που του πρόσφερε τόσα προνόμια, αλλά πουλώντας και την ίδια την ιδεολογία του; Εκτός βέβαια αν μέχρι την στιγμή εκείνη, έφερε ψευδεπίγραφη ταυτότητα ή δεν μπόρεσε ποτέ να απαντήσει στο ερώτημα:
Δεσμεύει η πολιτική ιδεολογία;
Ένα ερώτημα που τίθεται και που είναι υποχρεωμένος ο κάθε «Παυσανίας όστις, ούτε τον πλούτο, ούτε την δόξα, ούτε την χλιδήν, εμίσησεν», να απαντήσει.
Έτσι δεν θα αισθάνεται πουλημένος, κακόμοιρος και ιδεολογικά προδομένος, ο κάθε ένας πολίτης, φίλος του, γνωστός του, ή ψηφοφόρος του, ο οποίος είναι ένας πραγματικός ιδεολόγος, που υπηρετεί την ιδεολογία του με αφοσίωση, ανιδιοτέλεια και χωρίς ποτέ να επαιτεί, ως ο εν λόγω, ει μη μόνον, να νοιάζεται για το όφελος της πατρίδας του. «Ούτος εστίν πατριώτης, ο δε… στρατηγός Παυσανίας». «Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν», κατά Πολύβιον.
Υστερόγραφον: Η γραφή δεν αφήνει καμία αιχμή για κανένα αλλά εντάσσεται στις ανυπότακτες σκέψεις κάθε πολίτη.