Οι πάντες σκεπτόμαστε για αυτά που θα συμβούν στο μέλλον, είτε θα είμαστε στη ζωή, είτε θα συμβούν μετά τον θάνατό μας. Φοβόμαστε, ελπίζουμε, μυθοποιούμε. Πάντα βέβαια ως προς την επιθυμία μας να συνεχίσουμε να ζούμε. Φιάξαμε με την φαντασία μας παράδεισους, κολάσεις , νύχτες ατελείωτες , καζάνια, όμορφες γυναίκες και ατέλειωτους κήπους με φρούτα και απέραντα όμορφα δάση.
Όλα για το μέλλον, το παρελθόν μας απασχολεί από την ημέρα που γεννηθήκαμε μέχρι σήμερα, τα προηγούμενα δισεκατομμύρια χρόνια δεν εμπίπτουν ούτε στην φαντασία μας ούτε στα ενδιαφέροντά μας. Δεν υπάρχουν πουθενά μέσα στην σκέψη μας, το σύμπαν ξεκίνησε την μέρα της γέννησής μας, από κεί και πέρα πρέπει να ενδιαφερθούμε τι θα γίνει. Γιατί πρέπει? Διότι αναφέρεται στο άγνωστο και στην λήξη της θητείας μας στα εγκόσμια.
Στις εικόνες, στις μυρουδιές στα ακούσματα και στις γεύσεις. Θα χαθούν όλα αυτά? Από έγκυρες πληροφορίες ναι, θα χαθούν. τέτοια έλεγε εκείνος ο παλιο Επίκουρος. Για μας θα χαθούν, όχι γι αυτούς που θα γεννηθούν. Όλα τα ενδιαφέροντα κινούνται ως προς το μέλλον. Αλήθεια, πριν να γεννηθούμε μυρίζαμε, βλέπαμε, ακούγαμε? Ασφαλώς έως ασφαλέστατα όχι.
Σε κάποια στιγμή είχε γεννηθεί η Μάννα μας με όλα τα ωάρια έτοιμα στις ωοθήκες της, αλλά εμείς απουσιαζαμε από το πανηγύρι. Κατόπιν, σκεπτόμαστε, πως κάποια στιγμή γεννήθηκε ο Πατέρας μας στου οποίου τα γεννητικά όργανα κάθε μέρα και παρουσιάζονταν καινούρια σπερματοζωάρια.
Τον ζόριζαν πολύ γι αυτό και συνευρέθη με την Μητέρα μας και ένα από αυτά γονιμοποίησε κάποιο από τα ωάρια της Μάννας μας. Μέχρι να γίνει η γονιμοποίηση βρισκόμασταν μέσα σε δύο ξεχωριστά όντα. Μην μας φαίνεται παράξενο, το ίδιο συμβαίνει με τα λιονταράκια και τις κατσαριδούλες, κι αυτές σε δύο σώματα κατοίκησαν κάποια εποχή.
Μετά ηράσθησαν παραφόρως και τσούπ το κατσικάκι τσούπ και ο συμπαθής κροταλίας. Όλες οι υπάρξεις κάποτε ήταν δύο υπάρξεις. Ωάριο και σπερματοζωάριο. Τα σπερματοζωάρια ήταν πάντοτε πιο ζωηρά, γι αυτό άλλωστε από τα 200.000.000 σε κάθε εκσπερμάτωση μόνον το ένα βρίσκει το στόχο του, τα άλλα πεθαίνουν λόγω επιπολαιότητος στην πορεία για το καθήκον.
Τώρα, τι ήταν όλα αυτά τα ανήσυχα πλάσματα πρίν βρεθούν στους όρχεις και στις σάλπιγγες ουδόλως μας ενδιαφέρει, οι θρησκείες μιλάνε για τα μελλοντικά τσιμπούσια, τις παρθένες, τα πιλάφια και τους δροσερούς παραδείσους. Το λογικό είναι να σκέφτεσαι το μέλλον και το παράλογο να σκέφτεσαι το παρελθόν. Τώρα, αν δεν σκέφτεσαι και καθόλου, αυτό είναι η πλήρης επιτυχία του συστήματος. Roi Mat. O Ντοστογιέφσκι λέει πολύ επιτυχημένα ‘’οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η σκέψη είναι υπόθεση άλλων’’. Α τον άχρηστο!
Όταν εμείς πεθάνουμε και χάσουμε την όρασή μας, κάποια πετυχημένη σύλληψη θα προετοιμάζει μιάν άλλη δυνατότητα όρασης, μην μείνουν αθώρητα δα και κάποια τοπία της Μήλου και της Κεφαλονιάς, αν δεν τα βλέπει κανένας γιατί να υπάρχουν. Βλέπετε εσείς κανέναν λόγο ύπαρξης της παραλίας του Μύρτου?
Το οικονομικό ενδιαφέρον βρίσκεται στο μελλοντικό άγνωστο, για το άγνωστο του παρελθόντος δεν ασχολείται κανένας, κανένα εμπορικό ενδιαφέρον, κανένα εμπορικό κέντρο. Κανένας δεν φοβάται για το απόλυτο σκοτάδι της μήτρας που βρέθηκε για εννιά μήνες.
Αυτό πάει, τελείωσε, ούτε ακούσαμε κανέναν να ξαναμπαίνει στην κοιλιά της Μάννας του.
Το μέλλον ανήκει στα Mall