Χιλιάδες χιλιάδων χρόνια από σήμερον οι πρωτόγονοι τροφοσυλλέκτες του δάσους μάζεψαν βιαστικά τα ρόπαλα τους κι έφυγαν τρεχάτοι για την σπηλιά τους τρομοκρατημένοι από το σκοτάδι που έπεφτε απότομα γύρω τους. Κοίταζαν απογοητευμένοι τον ήλιο που χανόταν όλο και νωρίτερα και ο φόβος μη χαθεί ολότελα τους έσγιγγε την ψυχή.
Τυλίχθηκαν σφικτά τις προβιές, έτρεξαν μέσα στην σπηλιά και κάθησαν κατάχαμε γύρω από την φωτιά. «Τι νωρίς που κρύφτηκε απόψε το αστέρι! Μουρμούρισαν στην δική τους ακαταλαβίστικη γλώσσα.
Κάθε πρωί αργεί να ξεπροβάλει και κάθε βράδυ όλο και νωρίτερα χάνεται». Και δώστε χορούς και ιαχές γύρω από την φωτιά κι ικεσίες, μη και χαθεί όπως πάει το ουράνιο αστέρι.
Τον λάτρευαν, του έψαλλαν δοξαστικούς ύμνους γιατί ήταν η ιδιά τους η ζωή. Χιλιάδες χρόνια παρακολουθούσαν την πορεία του κι όταν τον έβλεπαν να χάνεται, χανόταν κι η ελπίδα για ζωή. Το αστέρι άκουσε τις ικεσίες γιατί ενώ έτεινε να εξαφανιστεί (εννέα ώρες η μέρα) ξαφνικά στέκεται.
«ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ». Τρεις ολόκληρες μέρες σκέκεται ακίνητο στο ουράνιο στερέωμα και την 25η Δεκεμβρίου, κάνει στροφή κι εμφανίζεται αναγεννημένος κλέβοντας από την νύκτα το φως και χαρίζοντας το στην ημέρα. Το φως νίκησε το σκότος. Η μέρα μεγαλώνει κι η νύχτα μικραίνει. Από τοτε τον έχρισαν Θεό.
Η γη χάρη σ’αυτόν λουλούδιζε, καρποφορούσε κι έδινε ομορφιά και ζωή. Παρακολουθώντας την πορεία του ήλιου, ανακάλυψαν τον ζωδιακό κύκλο, τους 12 αστερισμούς και ανάλογα με το πέρασμα του ήλιου από τους αστερισμούς, ώρισαν το νόημα του χρόνου, τους δώδεκα μήνες, τις εποχές, τις Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια.
Γεννήτορες του ήλιου, αλλά και της Ηούς και της Σελήνης ο Υπερίων και η Θεία, κι είναι οι πρώτες Ηλιακές θεότητες που εμφανίζονται στην Θεογονία του Ησίοδου. Σταδιακά, στην θρησκευτική αντίληψη των προγόνων μας κυριαρχεί η λατρεία του Ήλιου,ο οποίος είτε σαν Υπερίων, είτε σαν Απόλλων, ήταν ο σημαντικότερος θεός των Ελλήνων. Τον γιορταζαν στις Ισημερίες (21 Μαρτίου, 21 Σεπτεμβρίου και στα ηλιοστάσια, χειμερινό 21 Δεμεμβρίου και θερινό 21 Ιουνίου).
Στις ισημερίες και στα αντίστοιχα ηλιοστάσια τοποθετήθηκαν σπουδαίες γιορτές με θαυμάσιο τελετουργικό και λαϊκά -κατά τόπους- έθιμα, τα οποία εκχριστιανισμένα επιζούν μέχρι σήμερα.
Κατά την χειμερινή τροπή του Ήλιου (21 Δεκεμβρίου) όλοι οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν την γέννηση των μονογενών υιών των Θεών.
Ο Διόνυσος (Απόλλων-Ζευς) για τους Έλληνες, γεννήθηκε από την παρθένα μέσα σε ένα σπήλαιο. Τα ζώα οδηγούμενα από ένστικτο με την ανάσα τους ζέσταναν το βρέφος αιώνες πριν κάνουν το ίδιο στο σπήλαιο της Βηθλεέμ.
Κατά τα Διονυσιακά μυστήρια ο Ζευς ανακήρυξε τον Διόνυσο «Υιό του». Ο Διόνυσος δε, φαίνεται να λέει στους υπό μύηση «είμαι η ζωή και ο θάνατος».
Ο Ορφέας και άλλοι συνδέουν τη γέννηση του Διόνυσου με την εμφάνιση ενός ιδιαίτερα λαμπρού αστεριού γι’ αυτό τον ονομάζουν «Αστροφαή».
Μονογενείς υιοί των Θεών που γεννήθηκαν κατά το χειμερινό Ηλιοστάσιο ήταν: ο Ώρος, Θεός Ήλιος της Αιγύπτου, γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από την παρθένα Ίσιδα. Την γέννησή του σηματοδοτεί ένα αστέρι. Σε είχε 12 μαθητές και σε ηλικία, 12 χρονών δίδασκε σε άλλα παιδιά. Σταυρώθηκε, θάφτηκε και σε τρεις μέρες αναστήθηκε.
Ο Άτυς, θεός ήλιος της Φρυγίας, γεννημένος από την παρθένα Νάνα στις 25 Δεκεμβρίου.
Ο Μίθρας, θεός ήλιος της Περσίας γεννημένος από την παρθένο sigk moo. Διεσώθη εικόνα Μίθρα που είναι βρέφος στην αγκαλιά της Μητέρας του, και στα πόδια τους προσφέρονται δώρα από Πέρσες Μάγους.
Ο Βράχμα, είναι ο θεός δημιουργός της Ινδουιστικής Τριάδας: Βράχμα-Βισνού-Σίβα.
Ο Κρίσνα της Ινδίας γεννήθηκε από την παρθένα Ντεβέκι.
Ο Βάαλ θεός ήλιος για τους Βαβυλωνίους που κρατά τον κεραυνό.
Ο Όσιρις (Αίγυπτος) είχε πάνω από 200 ιερά ονόματα, συμπεριλαμβανομένων των «Κύριος Κυρίων», «Βασιλεύς Βασιλέων», «Ανάσταση και Ζωή», «Καλός Ποιμήν». Η έλευσή του είχε προαναγγελθεί από Τρεις Σοφούς Άνδρες.
Ο Χριστός γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία στις 25 Δεκεμβρίου σε μια σπηλιά. Πάλι το φωτεινό αστέρι, η προσκύνηση των μάγων, η σταύρωση, η τριήμερη ταφή και ανάσταση.
Γιατί τώρα όλα αυτά τα κοινά στους περισσότερους υιούς των Θεών.
Γιατί γεννήθηκαν κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο:
Γιατί όλοι γεννήθηκαν από παρθένες σε σπήλαιο;
Γιατί είχαν 12 μαθητές;
Γιατί σταυρώθηκαν και την τρίτη μέρα αναστήθηκαν;
Στην πραγματικότητα κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν την γέννηση, αναγέννηση του φωτός.
Τα Ηλιούγεννα λοιπόν γιόρταζαν την 25η Δεκεμβρίου οι πεφωτισμένοι μας πρόγονοι, πριν η «εξ Αποκαλύψεως θρησκεία» οικειοποιηθεί και φέρει στα δικά της μέτρα όσα από την θρησκεία των Ελλήνων δεν μπόρεσε παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες να εξαφανίσει και να δαιμονοποιήσει.
Τελικά τον 4ο αιώνα ο Πάπας Ιούλιος αναγκάστηκε να ορίσει τα γενέθλια του Ιησού στις 25 Δεκεμβρίου του Ιουλιανού ημερολογίου, βαφτίζοντας Χριστούγεννα τις γιορτές και τα έθιμα που προϋπήρχαν.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι Έλληνες περιμένουν με συγκίνηση την γέννηση του Θεανθρώπου που τώρα ονομάζεται Ιησούς, γιατί μέσα στα κύτταρα τους κουβαλούν υποσυνείδητες μνήμες της γέννησης των δικών τους Θεών αιώνες πριν.
ΚΑΛΑ ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ
* Η Ελένη Μανιωράκη είναι δασκάλα-λογοτέχνις