Πρόσφατα χάρηκα ιδιαίτερα παίρνοντας μια φιλική προσφορά, τον καλαίσθητο τόμο “Οδοιπορικό ζωής – Αυτοβιογραφία” του πολύ αγαπητού μου κ. Γεωργίου Κρασανάκη, Ομοτ. Καθηγητή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.
“Όσα γράφει αυτοβιογραφούμενος ο κ. Γεωρ. Κρασανάκης είναι αληθινά και ντοκουμενταρισμένα. Καμία υπερβολή. Πουθενά προβολή. Όλα στο φως. Αυστηρός με τον εαυτό του αλλά δίκαιος. Οι λέξεις του πάντα κρουστές. Ο λόγος του λιτός, εύστοχος, σαφής, ελκυστικός. Σε μαγνητίζει το γράψιμό του. Ρουφάς όσα αναφέρει.
Είναι μια δημόσια, γνήσια, αληθινή εξομολόγηση, που περιλαμβάνει την πολυαγαπημένη του πατρική οικογένεια, τους γονείς του, Εμμανουήλ και Μαρία Κρασανάκη και την αδελφή του Ελευθερία. Συνεχίζει την μεταφορική του πορεία με τους στόχους που επέλεγε και με υπεράνθρωπη προσπάθεια πετύχαινε, τις βαθμίδες που ανέβηκε μέχρι την κατάκτηση της θέσης του πρωτοβάθμιου Καθηγητή Πανεπιστημίου, τη διαρκή προσφορά του και μετά την υποχρεωτική λόγω ορίου ηλικίας συνταξιοδότησή του μέχρι σήμερα 2020 που διδάσκει το μάθημα της Ψυχολογίας του Εφήβου στη Σχολή Θετικών και Τεχνολογικών Επιστημών αμισθί. Ακόμη την επί 15ετία διδασκαλία στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή της Αρχιεπισκοπής Κρήτης και την υπό την διεύθυνσή του, οργάνωση και λειτουργία των ΠΕΚ Ηρακλείου για τα σχολικά έτη 1992-93 και 1993-94.
Θηρευτή της γνώσης χαρακτηρίζει τον εαυτό του και είναι. Δεν θα αναφέρω τα πτυχία του, τα αμέτρητα βιβλία, τις πάμπολλες εργασίες, διαλέξεις, εισηγήσεις και συνέδρια. Είναι μακρύς ο κατάλογος.
Πάνω απ’ όλα είχε και έχει την αγάπη του στο Θεό, την αφοσίωσή του στην εφαρμογή του Λόγου Του, την προφορά στον συνάνθρωπο και τη διατήρηση της ακλόνητης πίστης του. Αδιαπραγμάτευτος στόχος του η Δεσποτική εντολή “Αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν”. Καθώς και η επιτέλεση του χρέους “του δέοντος γενέσθαι” με οποιοδήποτε κόστος.
Ένας δυσκολοκατόρθωτος στόχος, διακαής πόθος του ήταν η ανέγερση εκκλησίας με δικά του όλα τα έξοδα στο αγαπημένο του Καλό Χωριό Πεδιάδος. Τιτάνιο έργο. Αλλά με τη βοήθεια του Θεού, της Θεοπρομήτορος (γιαγιάς) του Χριστού Αγίας Άννας και φυσικά την στέρεη πίστη του έγινε το όραμα πραγματικότητα. Η ανέγερση διήρκεσε μια πενταετία περίπου. Τα λαμπρά εγκαίνια έγιναν στις 21 Ιουλίου 2012 λίγες μέρες προ της εορτής της Αγίας Άννας. Μέγα και θαυμαστό έργο. Όπου θα δοξάζεται ο Θεός στους αιώνες, μέχρι να στέκει ο κόσμος, θα ευλογείται ο λαός και θα μνημονεύεται ο αφοσιωμένος λάτρης του Κυρίου κτίτωρ. Δεν παραλείπει να αναφέρει στο οδοιπορικό του όλες τις περιπέτειες της υγείας του. Τις εγχειρήσεις που υποβλήθηκε “το οστράκινο σκεύος του”, όπως αποκαλεί το σώμα του.
Για τις ψυχικές – πνευματικές του δυνατότητες δεν αναφέρει λέξη. Αλλά και η σιωπή είναι ομιλούσα με το έργο του.
Εύστοχα αυτοχαρακτηρίζεται θρησκευτικός, ενδοστρεφής και συναισθηματικός χαρακτήρας, κατά την τυπολογία του Spranger. Αγάπησε τους ανθρώπους, προσπάθησε και προσπαθεί να τους βοηθήσει με την πλούσια γνώση, την άριστη γλώσσα, την επιστήμη που με αγώνες κατέκτησε και τίμησε. Υπεράνω όλων έχει τον Κύριο και Λυτρωτή Χριστό. Αυτός τον βοηθούσε στα δύσκολα όλη του τη ζωή. Απολογούμενος τελικά γιατί έγραψε αυτή τη λαμπρή αυτοβιογραφία, βεβαιώνει ότι δεν είχε καμμιά τάση επιδειξης. Μόνη επιδίωξη είναι να φανεί στους νέους ιδιαίτερα και σ’ όλους ότι η πίστη και η εργώδης προσπάθεια και προσφορά μπορούν να ωφελήσουν το σύνολο, το άτομο και να δοξάζεται ο Θεός.
Τελειώνοντας γράφει ότι έζησε “εν κρυπτώ και παραβύστω” (κρυφά, μυστικά και αθόρυβα) ως “λάθρα βιώσας”. Άποψη που είναι αληθής, αφού έγινε γνωστός μόνο απ’ το έργο του και παρέμεινε απλός, ταπεινός και αθόρυβος. Είναι βέβαιο ότι έτσι θα συνεχίσει μέχρι την τελευταία του πνοή. Τον ευχαριστούμε για όσα πρόσφερε σε όλους και σε μένα. Είναι ένας φωτιστής της Χώρας…