Όταν προσπαθεί κάποιος να κατανοήσει την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, οικονομικά και κοινωνικά, παραπαίει μεταξύ διαφόρων γεγονότων στα οποία μεγάλη ευθύνη φέρει συγκεκριμένο, κάθε φορά, τμήμα του πολιτικού προσωπικού, και τελικά απογοητεύεται.
Μετά από διακόσια περίπου χρόνια από την ίδρυση του ελληνικού κράτους το 1830, η σημερινή μας πραγματικότητα πόρρω απέχει από την ιδεατή, έστω εκείνης των άλλων κρατών της γηραιάς ηπείρου όπου βρισκόμαστε.
Μια μικρή αναδρομή στις τελευταίες δεκαετίες, τεκμηριώνει τις απύθμενες ελλείψεις της κοινωνίας σε ικανοποιητικούς θεσμούς και συμπεριφορές. Θα ανέμενε κάποιος, αφελής προφανώς, ότι από το 1981 με την ένταξή μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, κάποια πράγματα θα άλλαζαν επί τα βελτίω.
Όμως τώρα, σχεδόν μισό αιώνα μετά, αντιλαμβανόμαστε ότι πολλά δεν έγιναν όπως είχαμε ελπίσει. Η σημερινή πολυποίκιλη ακαταστασία που διακρίνει διαχρονικά την κοινωνία, είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Παρατηρώντας κάποια νούμερα από τις γενόμενες μετρήσεις σε ποσοτικά και ποιοτικά μεγέθη από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Ε.Ε., και εκείνες που αφορούν την οικονομική κατάσταση των Ελλήνων και τις επιμέρους κοινωνικές παραμέτρους, ατενίζουμε τις άλλες χώρες να βρίσκονται μπροστά μας κι’ εμείς να προσπαθούμε εναγωνίως να τις παρακολουθήσουμε ασθμαίνοντας. Και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να γίνει αλλοιώς!
Παλινδρομώντας λίγο πίσω στο παρελθόν και αν εστιασθούμε αποκλειστικά στον αιώνα που διανύουμε, διαπιστώνουμε την καταστροφική πολιτική που άσκησαν όλες οι Κυβερνήσεις μας.
Τι θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε για την διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο 2004-2009, συγκεκριμένα, όταν σχεδόν διπλασιάστηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων από την ΝΔ, εξοστρακίζοντας το δημόσιο χρέος της χώρας στα ουράνια;
Ποιοι πολιτικοί ήταν υπεύθυνοι γι’ αυτό όλοι γνωρίζουν, αλλά όλοι απωθούν στην άκρη του μυαλού τους. Φυσικά, όλοι εκείνοι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενεπλάκησαν στην συγκεκριμένη διαδικασία, ανταμείφθηκαν αναλόγως και ποικιλοτρόπως και μάλιστα πλουσιοπάροχα!
Κάπως έτσι, ή μάλλον λίγο διαφορετικά και η διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, την προηγούμενη δεκαετία, με την αλλοπρόσαλλη πολιτική που εφάρμοσε, επέφερε όλα εκείνα που θυμόμαστε, αφού είναι πιο πρόσφατα.
Καινούργια μνημόνια, συσσωρευμένες απώλειες παντού, αποσάθρωση και καινούργια διάλυση της οικονομίας, μείωση καταθέσεων, φυγή κεφαλαίων, κ.ο.κ. εν μέσω αχρείαστων δημοψηφισμάτων για να σώσουν την προσωπική τους πολιτική ύπαρξη.
Και ο μεν πρωτεργάτης της πρώτης περιόδου (2004-2009), Κώστας Καραμανλής, αναπαύεται και κάποιες φορές ενθυμείται να δώσει περαιτέρω οδηγίες σε άλλους, ο δε έτερος, ο Αλέξης Τσίπρας, προετοιμάζεται για καινούργια είσοδο στην πολιτική, ωσάν να μην είναι ήδη εν ενεργεία βουλευτής πολιτικού κόμματος, εν μέσω φανών και λαμπάδων, αφού ολοκληρώσει το συγγραφικό του έργο, τις ομιλίες του, και όλα τα άλλα θεάρεστα που πληροφορούμαστε.
Αναφερόμενοι μόνο στις δύο αναφερόμενες χρονικές περιόδους, διαπιστώνουμε καθίζηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος των Ελλήνων, απίθανη στέρηση του ΑΕΠ της χώρας τη στιγμή που όλες οι άλλες χώρες, εντός και εκτός της Ε.Ε. συνεχώς το αυξάνουν, και το χειρότερο όλων, η χώρα δεν παράγει σχεδόν τίποτα, εν μέσω σκανδάλων, ατέρμονης διαφθοράς και πέρα και μακρυά από κάθε έννοια διαφάνειας στην καθημερινότητα.
Με την παραγωγικότητα της Ελλάδας να βρίσκεται κατακρημνισμένη στα τάρταρα, τι διαφορετικό ελπίζει ο σημερινός πολίτης της χώρας, πέρα από κάποια επιδόματα σε συχνά χρονικά διαστήματα, έτσι για να κερδίσουν άπαντες λίγους μήνες ησυχίας;
Το κύριο ζήτημα φυσικά είναι ποιοι ευθύνονται για όλη αυτή τη θλιβερή διαχρονική κατάσταση, γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα αποτελεί κλασσικό παράδειγμα αποτυχημένου κράτους!
Πλήρως εξαρτημένου ποικιλοτρόπως, και όχι μόνο οικονομικά, από θεσμούς και από τα γνωστά μας κράτη τα οποία τους δύο τελευταίους αιώνες ρυθμίζουν τα του «οίκου» μας, αν είναι φυσικά σωστή η έκφραση!
Τι διαμείφθηκε λοιπόν πριν έναν αιώνα, περίπου, στην Μικρασιατική Καταστροφή, όταν η χώρα εγκαταλείφτηκε για τους γνωστούς και ξεκάθαρους λόγους από «φίλους» και «συμμάχους» και οδηγηθήκαμε σε όλα εκείνα, που ακόμα πληγώνουν την συλλογική μας μνήμη για όσα τραγικά και επώδυνα ακολούθησαν στη συνέχεια;
Γιατί αιματοκυλίστηκε ξανά η χώρα, με τόσους νεκρούς και εξόριστους αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι άλλες προσπαθούσαν εναγωνίως να μαζέψουν ό,τι μπορούσαν;
Ποιοι βρίσκονταν πίσω απ’ όλα εκείνα, αν αφαιρέσουμε τους Έλληνες συνεργάτες τους από αμφότερα τα άκρα του πολιτικού συστήματος; Ήταν όλα εκείνα που έδωσαν αφορμή στη γνωστή μεταπολεμική συμπεριφορά των Κυβερνήσεων σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες κι αργότερα στον ερχομό της δικτατορίας και την απώλεια ενός μεγάλου τμήματος της Κύπρου.
Επανερχόμενοι στις δύο προαναφερόμενες Κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, του εικοστού πρώτου αιώνα, εκείνες φέρουν ακέραια την ευθύνη για τον ξενιτεμό εξακοσίων χιλιάδων νέων μας, πολλοί από τους οποίους θα παραμείνουν μόνιμα εκεί, με τα γνωστά πολλαπλά αποτελέσματα για τη χώρα.
Όμως, και η παρούσα Κυβέρνηση δεν μπορεί επ’ ουδενί να μείνει στο απυρόβλητο, ούτε στην οικονομική της πολιτική, ούτε και στα εθνικά θέματα, όσο και αν ισχυρίζεται διαφορετικά.
Η ανύπαρκτη και παραπαίουσα εξωτερική μας πολιτική, έφερε τη χώρα απέναντι σε όλους χωρίς να κερδίσει κάτι και η κατακρήμνιση των εθνικών δικαιωμάτων, η οποία θα φανεί πολλά χρόνια αργότερα, έχουν συγκεκριμένα ονόματα.
Δυστυχώς, όταν έρθουν μπροστά όλα αυτά, εκείνοι μεν θα βρίσκονται μακρυά, ενώ ο ελληνικάς λαός, όσος φυσικά θα έχει απομείνει, εδώ!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας