Η Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ιδρύθηκε το 1930 και είναι κρατική. Μαθητές της υπήρξαν μεταξύ πολλών άλλων ο Δημήτρης Χορν, η Μελίνα Μερκούρη, ο Νίκος Κούρκουλος, η Άννα Συνοδινού και ο Σπύρος Ευαγγελάτος ενώ έχουν διδάξει εκεί ο Δημήτρης Ροντήρης, η Κατίνα Παξινού, ο Άγγελος Τερζάκης, ο Γιάννης Σιδέρης, ο Τάσος Λιγνάδης, ο Αιμίλιος Χουρμούζιος και πολλοί άλλοι.
Η Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Ωδείου Αθηνών (Ίδρυση 1871) είναι ιδιωτική τετραετούς φοίτησης και οι σπουδαστές γίνονται δεκτοί μέσα από ένα ιδιαίτερα αυστηρό σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων κατά το οποίο επιλέγονται μόνον είκοσι ετησίως. Σε άτομα που πληρούν συγκεκριμένα οικονομικά κριτήρια δίδονται υποτροφίες. Η Στεφανία Γουλιώτη, ο Ακύλλας Καραζήσης, η Σοφία Χιλλ κι ο Άγγελος Φραντζής είναι μερικοί μόνο από τους διδάσκοντες στη σχολή αυτή τη στιγμή.
Το 1942 εν μέσω της Γερμανικής Κατοχής, ο Κάρολος Κουν ίδρυσε τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης θέλοντας να συμβάλει στη δημιουργία μιας νέας γενιάς ηθοποιών που θα μπορούσαν παράλληλα να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του σύγχρονου θεάτρου και να εκπαιδευτούν στις υποκριτικές ιδιαιτερότητες της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν 25 δραματικές σχολές στη χώρα εκ των οποίων 2 είναι κρατικές και 1600 άτομα περίπου φοιτούν σε αυτές.
Ταυτόχρονα το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών αναφέρει πως έχει 3000 μέλη ενώ υπάρχουν σίγουρα χιλιάδες απόφοιτοι δραματικών σχολών που δεν ασκούν το επάγγελμα. Χιλιάδες άνθρωποι λοιπόν που έμαθαν από την κυβέρνηση των αυτοαποκαλούμενων «αρίστων» του Κυριάκου Μητσοτάκη πως το πτυχίο που έχουν ή θα αποκτήσουν είναι ισότιμο με απολυτήριο Λυκείου. Ο Δημήτρης Χορν, η Μελίνα Μερκούρη και ο Κάρολος Κουν μετατρέπονται σε εμπειροτέχνες που έχουν ολοκληρώσει απλώς τη δωδεκαετή δημόσια εκπαίδευση.
Σε όλη τη χώρα οι ηθοποιοί έχουν ξεσηκωθεί αγωνιζόμενοι να ανατρέψουν αυτή τη βίαιη κυβερνητική επίθεση στα εργασιακά τους δικαιώματα και στην αξιολόγηση των ακαδημαϊκών τους προσόντων. Κορύφωση των διαμαρτυριών για αυτή την τρομερή αδικία, η παραίτηση των διδασκόντων στις δύο κρατικές σχολές: του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας.
Πέρα από αυτή την άνευ προηγουμένου ηθική και πνευματική απαξίωση ενός τόσο μεγάλου και βασανισμένου κλάδου, ας δούμε τι σημαίνει αυτό στην απλή καθημερινότητα:
Σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου η πλειοψηφία των ηθοποιών αγωνίζεται στα όρια της αξιοπρέπειας να τα βγάλει πέρα κι έχοντας ουσιαστικά καταργηθεί οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας από το 2013, αποδυναμώνεται ακόμη παραπάνω η διαπραγματευτική δυνατότητα του ηθοποιού σε σχέση με την αμοιβή του. Αυτό φυσικά δεν ισχύει στον ίδιο βαθμό για τους ελάχιστους αστέρες – πρωταγωνιστές, ωστόσο κι αυτοί θα δεχτούν πίεση στις απολαβές τους αφού οι άνθρωποι που θα μοιράζονται μαζί τους τη θεατρική σκηνή, το κινηματογραφικό πλατό ή το τηλεοπτικό στούντιο θα αμείβονται με ψίχουλα.
Μικρότερες επιδοτήσεις από τον ΟΑΕΔ.
Δεν δίνεται η δυνατότητα μεταπτυχιακών σπουδών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό αφού δεν υπάρχει ανώτερο ή ανώτατο πτυχίο. Κι ακόμη και εάν καταφέρει κάποιος να κάνει (ή έχει ήδη κάνει) μάστερ ή διδακτορικό στο εξωτερικό αυτό δεν θα αναγνωριστεί στην Ελλάδα.
Αποκλεισμός επαγγελματικής σχέσης ηθοποιών με σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα. Παράλληλα δεν υπάρχει πια η δυνατότητα να εισέλθουν ηθοποιοί στις διδακτικές βαθμίδες της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης – σχολές θεατρολογίας για παράδειγμα – λόγω απουσίας αναγνωρισμένων ακαδημαϊκών προσόντων.
Πολλά παιδιά θα φύγουν στο εξωτερικό διεκδικώντας την ευκαιρία να αποκτήσουν ένα πτυχίο με ακαδημαϊκό αντίκρισμα με την αντίστοιχη βέβαια οικονομική αιμορραγία για την οικογένειά τους και τη χώρα μας. Όσοι δε επιστρέψουν στην Ελλάδα, θα κατοχυρώσουν και θα αναγνωρίσουν πτυχία που οι συνάδελφοι τους δεν θα έχουν, δημιουργώντας ένα επάγγελμα δύο ταχυτήτων.
Όλα αυτά βέβαια έρχονται σε πλήρη αρμονία με τον παραγκωνισμό των καλλιτεχνικών μαθημάτων και της μουσικής από τα σχολεία σε μια σαφή κυβερνητική στόχευση ενάντια στην Τέχνη και στους ανθρώπους που την υπηρετούν. Έχουμε καθήκον να αντισταθούμε σε άλλη μια μορφή κρατικής βίας (η παρούσα κυβέρνηση παρουσιάζει μεγάλη εφευρετικότητα σε αυτόν τον τομέα) και να συμπαρασταθούμε στον αγώνα των ηθοποιών, των σπουδαστών και των καθηγητών τους.
* Η Πελαγία Πετράκη είναι πολιτικός μηχανικός, πρ. αντιπεριφερειάρχης Λασιθίου