Ο νους μου γύρισε σε μια παλιά πολεμική ταινία, του παλιού καλού κινηματογράφου, της δεκαετίας του 60, που μόλις 15 χρόνια είχαν περάσει, από το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου καταστροφικού πολέμου, που βύθισε την Ευρώπη στην καταστροφή και στην δυστυχία.
Η σκηνή περιγράφει το θανατερό πεδίο της μάχης. Βαριά τραυματισμένος ένας Ιταλός στρατιώτης, μόνος του, μπροστά στο θάνατο με φωνή απόγνωσης, ζητά, μα τι άλλο; Λίγο νερό να σβήσει την βασανιστική δίψα του, μέχρι να φύγει από τη ζωή, ενώ κανείς από τους συντρόφους του δεν τολμά να τον πλησιάσει και να του δώσει μια γουλιά νερό.
Η παραμικρή κίνηση προκαλεί θάνατο φρικτό. Οι φωνές του, επαναλαμβανόμενες και όλες μόνο μια λέξη φανέρωναν: “-Aqua, aqua, aqua.” Απόψε λοιπόν, το θυμήθηκα έντονα αυτό το έργο. Η ώρα είναι περασμένα μεσάνυχτα. Είχα λησμονήσει να αγοράσω εμφιαλωμένο νερό και δεν είχα στο σπίτι ούτε μία σταγόνα.
Αποβραδίς είχα φάει μια μπριζόλα αλατισμένη και κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο μου, κατάλαβα πως είχα ξεραθεί και είχα απόλυτη ανάγκη από λίγο νερό. Νερό μωρέ! Λίγο νερό να ξεδιψάσω. Το μπουκάλι αυτό το πλαστικό, το γνωστό μπουκάλι, με την ονομασία μεγάλου χωριού του νομού Ηρακλείου, στεγνό. Ανοίγω την βρύση της κουζίνας και τρέχει άφθονο νερό.
Ωραίος και ελπιδοφόρος ήχος το νερό που τρέχει, μπόλικο και με πίεση. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, πιάνω το ποτήρι μου, το γεμίζω νερό και το φέρνω στο στόμα μου με λαχτάρα. Η απογοήτευση που ακολούθησε δεν περιγράφεται.
Μια απαίσια μυρωδιά, χτύπησε βάναυσα την όσφρηση μου. Η γεύση του απαίσια. Όμως έκανα την καρδιά μου πέτρα και ήπια λίγο, για να δαμάσω λίγο την βασανιστική δίψα μου. Εύλογα όμως, μου γεννήθηκε μια μεγάλη απορία.
Γιατί να είναι από όλους μας αποδεκτό να αγοράζουμε συνεχώς εμφιαλωμένο νερό, για να πίνουμε και να μη ζητούμε από το Δήμο και τις υπηρεσίες του, την αρμόδια ΔΕΥΑΗ, να βάλει τις βρύσες μας καθαρό και νόστιμο νερό, ώστε να ανοίγουμε την βρύση μας και να σβήνουμε τη δίψα μας. Ερωτώ λοιπόν όλους τους αρμόδιους, από τον αξιότιμο κύριο Δήμαρχο, τον αξιότιμο κύριο Πρόεδρο της υπηρεσίας ύδρευσης και όλους τους υπηρεσιακούς και τεχνικούς που έχουν τις σχετικές ευθύνες για την υδροδότηση της πόλης.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Και ως πότε θα συμβαίνει; Έχει περάσει από το μυαλό τους, ότι κάθε δημότης, έχει ακριβοπληρώσει το ρολόι του νερού και την παροχή του ενώ ενίοτε λόγω διαρροών πληρώνει αστρονομικά ποσά; Έχουν σκεφτεί πόσα χρήματα ξοδεύουμε σε ένα χρόνο για εμφιαλωμένο νερό; Κάποτε η ιστορία αυτή πρέπει να τελειώσει.
Ο Δήμος πρέπει να αποδώσει και να αποκαταστήσει τα όποια κουτσουρεμένα δικαιώματα των δημοτών του.
Να μην παίρνει υπόψη του τα συμφέροντα των εταιρειών του εμφιαλωμένου νερού. Αρκετά κράτησε το γαϊτανάκι. Επιτέλους απαιτούμε να πίνουμε νερό από τη βρύση μας. Είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα μας. Αυτό το θέμα, δεν έχει τεθεί, ούτε σε προεκλογικές περιόδους. Το θέτω εγώ σήμερα, μετά γνώσης λόγου και περιμένω απαντήσεις.
* Ο Λεωνίδας Κανελλής είναι συνταξιούχος δάσκαλος