Έργα και όχι λόγια. Αυτό πλέον περιμένει να δει κανείς από τους τρεις Κρητικούς αξιωματικούς που αποτελούν την ηγεσία της Αστυνομίας. Έργα που θα πρέπει να αρχίσουν άμεσα να είναι ορατά σε μία από τις δυσκολότερες περιοχές της χώρας, το νησί μας, κάτι βέβαια που γνωρίζουν οι ίδιοι καλύτερα από τον καθένα.
Τα προβλήματα, οι ιδιαιτερότητες, η πολυμορφικότητα στην εγκληματικότητα που συναντά κανείς στη γενέτειρα και των τριών είναι δεδομένα. Η επίλυση αυτών των προβλημάτων θα πρέπει από σήμερα να είναι και το ζητούμενο.
Η Κρήτη, ειδικά το τελευταίο διάστημα, έχει βγει πολλαπλώς λαβωμένη από μία σειρά γεγονότων που και δεν αξίζει να «κουβαλά» ο τόπος, αλλά ούτε και οι κάτοικοί του. Μια αρνητική δημοσιότητα που, δυστυχώς, έχει ξεπεράσει τα σύνορα του νησιού και της χώρας…
Κάτι που θα μπορούσε – αν όχι αποτραπεί- τουλάχιστον να μην είχε λάβει αυτές τις διαστάσεις που έλαβε, εάν η κεντρική διοίκηση της ΕΛ.ΑΣ είχε καλύψει βασικές ανάγκες σε αυτό που λέγεται αστυνόμευση.
Οι ανάγκες και στους τέσσερις νομούς είναι πολλές, όμως η μη προσπάθεια κάλυψης μέρους αυτών, ευνοεί μόνο την παραβατικότητα και την εγκληματικότητα, μικρή ή μεγαλύτερη. Παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις για μείωση των «εγκληματικών δεικτών» αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από έναν επαναλαμβανόμενο… μύθο.
Όχι μόνο οι μεγάλες πόλεις του νησιού, αλλά και τα εκατοντάδες χωριά βιώνουν καθημερινά τα αμέτρητα προβλήματα που απορρέουν από αυτό που ονομάζεται ελλιπής αστυνόμευση.
Η ευκαιρία για επανασχεδιασμό δίνεται τώρα. Η επιθυμία μέχρι και του τελευταίου κατοίκου του πιο μικρού χωριού να βλέπει τον αστυνομικό να περνάει από την πλατεία του χωριού του θα πρέπει να εισακουσθεί. Η γραφειοκρατία που κρατά όμηρους δεκάδες αστυνομικούς σε γραφεία, οι «περίεργες» αποσπάσεις σε θέσεις χωρίς ουσία, θα πρέπει να εκλείψουν.
Ο κάτοικος του νησιού έχει ανάγκη όχι μόνο να είναι, αλλά να νιώθει και ασφαλής. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μία αστυνομία παρούσα κι όχι κλεισμένη πίσω από πόρτες και γραφεία για να συμπληρωνει ενημερωτικά δελτία, να «μαγειρεύει» στατιστικά και να παρουσιάζει το μαύρο ως άσπρο.
Είναι μια μεγάλη, ίσως και τελευταία ευκαιρία, που δεν πρέπει να πάει χαμένη.