Ρούλα, ακριβή αγαπημένη του συντρόφου σου, των γονιών και των αδελφών σου, των συγγενών σου και όλων μας, που δίπλα τους σε αποχαιρετούμε με αληθινή θλίψη και πόνο.
Ρούλα μας, πάναγνο μυρωμένο λουλούδι, που παρά τις πολλαπλές κρίσεις της εποχής, καμιά ασχήμια της δεν άφησες να σε αγγίξει.
Φεύγεις μέσα στην άνοιξη της ζωής σου, των 35 ολόδροσών σου χρόνων, φορτωμένη με τα μετάλλια των πολλαπλών σου προσπαθειών, πνευματικών και ηθικών.
Μιας παιδικής ζωής που, μοναδικό παιδί επί πολλά χρόνια, γέμισες από χαρά, αγάπη και περηφάνεια την οικογένειά σου με τη χάρη και τη συμπεριφορά και αργότερα τις επιδόσεις σου στο σχολείο.
Μιας εφηβείας και μιας νεότητας πνευματικής και ηθικής ακτινοβολίας και ανόδου, με άριστα αποτελέσματα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, από όπου πέρασες με θαυμαστήν επιτυχία.
Παντού έδινες την ποιότητα του σπάνιου μέτρου, της ευγένειας και της καλοσύνης. Έγινες η αγαπημένη των δασκάλων σου, ολοκλήρωσες τις σπουδές που ήθελες, βρήκες τη δουλειά που σε γέμιζε και ανέβαινες διαρκώς.
Τίποτα δεν άφησες λειψό. Έζησες τη φύση και λάτρεψες το λογοτεχνικό βιβλίο, ζώντας μέσα απ’ αυτό το θαύμα του προπατορικού παραδείσου. Στον καιρό της εξειδίκευσης εμβάθυνες σε πολλά ζητήματα, όσο πρόλαβες και ανάπτυξες μια σφαιρική προσωπικότητα, έχοντας άποψη για πολλά ζητήματα. Γι’ αυτό στερέωσες μέσα σου το μέτρο, την ταπεινότητα και την εργατικότητα, που τα πήρες με την κληρονομικότητα και την αγωγή.
Στην δίνη του σιωπηλού σου αγώνα δεν παραμέλησες τις συναισθηματικές ανάγκες της ηλικίας και της ζωής. Ερωτεύθηκες, αγάπησες και έχτισες τη δική σου οικογένεια με τον αγαπημένο σου Βλάση, κάνοντας χιλιάδες όνειρα και περιμένοντας να ’ρθουν τα παιδιά σας.
Δημιούργησες μέσα στην αγάπη των δικών σου την ισορροπημένη σου προσωπικότητα, συνεχίζοντας να είσαι πρότυπο για τα αδέρφια και τους γύρω σου, αστείρευτη πηγή, απ’ όπου αντλούσαν δύναμη και περηφάνεια η οικογένειά σου και η οικογένεια που βρήκες. Ήσουν ένα καμάρι για όλους…
Στον κύκλο της δημιουργίας σου, στον ανθό της νιότης και στην κορυφή της ευτυχίας, η αρρώστια σε βρήκε στην πιο καλή και πιο γλυκιά σου ώρα και σε χτύπησε. Έδωσες κι από ’δω το πρότυπό σου το ωραίο: την αντιμετώπισες με θάρρος, αισιοδοξία, ελπίδα, υπομονή και δύναμη συνετή, ακόμα και με τη δουλειά σου, που ασκούσες ως το τέλος.
Άντλησες δύναμη απ’ την αγάπη και τον έρωτα, από τα όνειρά σου. Ίσως και να πρόλαβες στη σύντομη και πολυάσχολη ζωή σου να έφτασες στην επίγνωση της ματαιότητας και να είδες την προσωρινότητα και την ασημαντότητα του ανθρώπου, που θέλει να τα ξεχνά με τον αχαλίνωτο εγωισμό και την τραγική του ύβρη.
Πάλεψες επί ένα χρόνο τη συνεχή επιδείνωση της αρρώστιας σου, πόνους και ταλαιπωρίες, που αντιμετώπισες με καρτερικότητα και μεγάλη προσπάθεια να στηρίζεις τους ανθρώπους σου, που λάτρευες. Κι ύστερα έφυγες με την αγάπη και την αξιοπρέπεια που σε χαρακτήριζε, καθώς ήσουν ένας άνθρωπος «χαρίεις». Σου αξίζει, λοιπόν, ο στέφανος της δικαιοσύνης, αγαπημένη μας αγωνίστρια της Ζωής.
Ήξερα καλά το ήθος της οικογένειας της Ρούλας. Το βίωσα, όμως, και πάλι χθες στο μεγάλο της πόνο: όταν έφθασε η Βάσω ασθμαίνοντας από τη Νέα Μάκρη, όπου έτρεξε να ζητήσει βοήθεια για την πονεμένη αδερφή της, που την έβλεπε να φεύγει. Να ζητήσει το θαύμα! Όταν ο Κώστας, παρά τον κλειστό του χαρακτήρα, αναλογιζόταν φωναχτά μιλώντας σ’ εμένα, τη δασκάλα του, τη ζωή της Ρούλας με θαυμασμό και λατρεία, περιτριγυρισμένος από τους πιστούς φίλους του.
Στον τρόπο της πονεμένης εξομολόγησης του πατέρα. Το είδα, επίσης, στην όρθια, γενναία της μάνα, που ετοίμαζε με σωφροσύνη το σπίτι της. Σκέφτηκα τότε και το ήθος της Ρούλας, που φαινόταν καθαρά στην επιλογή του συντρόφου της: στην γενναία του αυτοσυγκράτηση, στο ήρεμο και πονεμένο του χαμόγελο. Αλλά και στον ώριμο και νηφάλιο αποχαιρετισμό της, όταν ένιωσε την ψυχούλα της έτοιμη να πετάξει στον ουρανό κι έλεγε στον καθένα σας πόσο πολύ τον αγαπά και του ζητούσε συγγνώμη, αν κάποτε τον πίκρανε.
Πλημμυρισμένη ως άνθρωπος από υπερηφάνεια για το ήθος αυτό, το γεμάτο από υψηλοφροσύνη και ταπεινότητα, αν και ήξερα πως θα δυσκολευτώ, λόγω της συγκίνησης, τόλμησα να αποχαιρετήσω την Ρούλα, το αξιόλογο και γενναίο αυτό πλάσμα. Το τόλμησα, όμως, για να μεταδώσω, αγαπημένοι μου, Ελένη, Σάββα, Βλάση, Βάσω και Κώστα, αυτό που θέλετε μα δεν αντέχετε να πείτε: το πόσο μέσα στον ανείπωτο πόνο σας είστε υπερήφανοι για την Ρούλα σας.
Για την πεντακάθαρη, ταπεινή της ψυχή, για την μικρή σε διάρκεια αλλά μεγάλη σε επιτεύγματα ζωή της, για την συμπεριφορά και την προσωπικότητά της. Γιατί πέρασε γρήγορα απ’ τη μάταιη αυτή ζωή κι όμως πρόλαβε και την ευωδίασε με την αξία της, πρότυπο για τα αδέρφια της, καρπός εύχυμος των προσπαθειών σας και επιβράβευση, κουράγιο και στήριγμα στον αγώνα σας τον ιερό.
Όλος ο κόσμος καιρό τώρα λυπάται και πονεί μαζί σας. Και όλοι συνοδεύουμε το χαρισματικό παιδί σας στο αιώνιο ταξίδι του με μεγάλη αγάπη. Και προσευχόμαστε να βρείτε τη δύναμη να συνεχίσετε τον τίμιο αγώνα της ζωής και με τις αρχές που αποκρυστάλλωσε νηφάλια εκείνη, συμπληρώνοντας και εμπλουτίζοντας αυτές που της δώσατε εσείς. Και είμαστε σίγουροι πως θα το κάνετε και για το μεγάλο της χατίρι και με τη δική της βοήθεια. Γιατί δε χάνονται οι ψυχές. Οι άνθρωποί μας παραμένουν δίπλα μας και μέσα μας πάντοτε και μας συντρέχουν.
Καλό ταξίδι, καλή μας Ρούλα, ευγενικέ μας άγγελε, που συχνά θα γίνεσαι αεροφύσημα και θα χαϊδεύεις και θα φιλείς τους αγαπημένους σου, για να τους δυναμώνεις. Θα είσαι καθοδηγητική και προστατευτική, για να ενισχύεις τον σύντροφό σου, τους γονείς, τα αδέρφια και τους φίλους σου στον ανηφορικό αγώνα της ζωής.
Και θα μας περιμένεις…