Ξαναγυρίζω στην πατρίδα Κρήτη από τα βάθη της πάλαι ποτέ Άγριας Δύσης όπου κατέληξα μετανάστης, για να προσφέρω τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια της αείμνηστης εξαδέλφης Γεωργίας, σαράντα μέρες από την αποδημία της. Προπάππους μας ήταν ο Ματθαίος Τζουανάκης από το Αμαριανό, το χωριό με τα τρεχούμενα νερά στην σκιά της Διογέννας Δίκτης.
Τελευταία φορά αντάμωσα την Γεωργία σε ένα γυρισμό στην πατρίδα στην κηδεία μιας άλλης αξέχαστης εξαδέλφης, της Μαρίνας Τζουανάκη-Καντιδάκη μητέρας του καρδιολόγου γιατρού Γεωργίου και της Κατερίνας. Η κηδεία ήταν στην εκκλησία της Ανάληψης δίπλα στο Καπετανάκειο από όπου αποφοίτησα το 1957 πριν πάρω τον δρόμο της ξενιτιάς.
Η Γεωργία και εγώ θυμηθήκαμε τα παιδιά μας χρόνια και πως μεγαλώσαμε την εποχή της Κατοχής και του αδελφοκτόνου πολέμου. Μιλήσαμε για την αγάπη μας στα βιβλία, την Βικελαία Βιβλιοθήκη και το Παλίμψηστον περιοδικό που επιμελούσε. Κρατώντας το χέρι μου, μίλησε για την επάρατη ξενιτιά που αλλεπάλληλα από την Ρωμαιοκρατία, την Αναγέννηση, την άλωση της Πόλης και τους πολέμους του περασμένου αιώνα στέρησε την πατρίδα του Ελληνισμού από την νεότητά της, εμπλουτίζοντας πνευματικά τον κόσμο και την ανθρωπότητα.
Για μια φευγαλέα στιγμή enruptured νόμισα πως ήμουν μαθητής της ευρυμαθούς ιστιοριοδίφη φιλολόγου Γεωργίας ή ακροατής σε μια από τις συναρπαστικές ραδιοφωνικές εκπομπές της. Ασφαλώς ήταν έτσι όπως το είπες, αείμνηστη εξαδέλφη. Ας είναι η μνήμη σου αιώνια, ώσπου να ξανασυναντηθούμε στην απέναντι όχθη της Αχερουσίας…
Emmanuel Tzouanakis
ΗΠΑ