Μαρίνα μας,
Είναι σύντομη η ζωή, σπαρακτικά σύντομη. Εσύ όμως την αξίωσες με κάθε τρόπο που μπορεί κανείς να την αξιώσει.
Ξεκινώντας από το Αρκαλοχώρι, μεγαλοχώρι του Ηρακλείου, έφτασες μετά από πλούσια πανεπιστημιακή σταδιοδρομία, να διοικείς τον πιο γοητευτικό, τον πιο πολύχρωμο θεσμό και Ίδρυμα της Ελλάδας, την Εθνική Πινακοθήκη μιας Πατρίδας και ενός Έθνους που μετά από τέσσερις αιώνες σκοταδιστικής αφάνειας, τόλμησε και μπόρεσε να ξαναβγεί στο φως του Πολιτισμού με τις πανάρχαιες παραδόσεις του, με νέους θεσμούς, οράματα, αλλά και μεγάλες δυσκολίες για όσους ασκούσαν διοικητικό έργο.
Εσύ όμως υπήρξες ο βράχος επί του οποίου οι δυσκολίες έγιναν έργο, σφυρηλατημένη από την αγάπη και την στήριξη του αείμνηστου συζύγου σου, Δημήτρη Πλάκα, ο οποίος διέβλεψε στο νεανικό σου πρόσωπο το «χρυσάφι» που έμελλε να γίνεις, τη στιβαρή διευθύντρια εκεί που έπρεπε, αλλά και την ακάματη πνευματική λειτουργό που ξανάδωσε στην Εθνική Πινακοθήκη την αίγλη και την θέση που της ανήκει όχι μόνο στην Ελλάδα, στον κόσμο, αλλά κυρίως και πρωταρχικά στις καρδιές των Ελλήνων, γενόμενη έτσι καμάρι των Κρητών, καμάρι δικό μου που λατρέυω τον γενέθλιο τόπο μου όχι μόνο για την ομορφιά του, αλλά και για τους ανθρώπους του.
Έκανες την Εθνική Πινακοθήκη ένα μονάκριβο διαμάντι που χαρίζει την λάμψη του, όχι στους λίγους αλλά στους πολλούς, χωρίς μιζέρια, αλλά με συγκρατημένο μεγαλείο, αλλά και αυτοσυγκράτηση όπου απαιτείτο, γιατί διέθετες όραμα αλλά και ρεαλισμό συνάμα. Έγιναν πολλά επί των ημερών σου, εκθέσεις και εκδηλώσεις πανελλήνιας και πανευρωπαϊκής εμβέλειας, έφερες έργα μεγάλων ζωγράφων, έχουμε μαζί μας πια οι Έλληνες τρία έργα του Κρητικού πνευματικού πατέρα μας, του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, του Εl Greco, του Έλληνα. Όλα αυτά που έδωσαν πνοή στην επέκταση – ανακαίνιση της Πινακοθήκης που αποπερατώθηκε επί των ημερών της Διεύθυνσης σου, λίγο πριν την ύστατη ώρα σου, μέσω της οποίας ως μεγάλη δασκάλα που υπήρξες για όλους μας, απέδωσες το συμβολικό μήνυμα που κάθε μεγάλη προσωπικότητα, από αγάπη, κληρονομεί στους ζώντες.
Είχα την τύχη να σε ξανασυναντήσω στα ώριμα χρόνια μας στην Αθήνα. Έκτοτε είχα την χαρά και την τιμή να απολαύσω την παρουσία σου, την συντροφιά σου, αρκετές φορές σε κοινωνικές εκδηλώσεις και θεατρικές παραστάσεις, σταθερά ανθρώπινη, στιβαρή, οραματική. Μαζί με την αιώνια ευγνωμοσύνη της γενέθλιας γης μας, δέξου και την δική μου, μιας Ηρακλειώτισσας που ζει στην Αθήνα, αλλά η καρδιά της βρίσκεται στο Κάστρο.
Ανήκεις στην Αιωνιότητα.