Θα ήταν περίπου 11-12 όταν το τηλέφωνο χτύπησε. Ορίστε. Θεία μου χάλια χάλια, χάλια. Σ’ αγαπώ. Τα έχασα. Συνειδητοποίησα πως ήταν σοβαρό, όταν άκουσα τη φωνή της γυναίκας του, το ασθενοφόρο έφτασε. Μετά σιωπή.
Πήρα τα παιδιά μου. Μητέρα φεύγω με των 8.30 είναι σοβαρό. Πήρα τον Μιχάλη, όσο μπορούσε μου έδωσε κουράγιο, άσε να δω κι εγώ, φεύγω με το πρωινό. Πάρε με παιδί μου μαζί σου. Όχι, δεν αντέχεις, θα σ’ ενημερώσουμε. Ήμουνα ανάστατη, πήρα το γιατρό.
Έμαθα πού τον πήγαν. Κάνω ότι μπορώ με βαριά αντιβιοτικά. Είναι στην εντατική. Επρόκειτο για τον γιατρό Ανέστη Κιούλπαλη. Τον ευχαριστώ για τις πολλές προσπάθειες που κατέβαλλε το παλικάρι.
Έγειρα στο κρεβάτι μου, πήρα ηρεμιστικό.
Δεν παίρνω συχνά, με έπιασε αμέσως, είδα τη μάνα μου και μου ζήτησε τα κλειδιά του γραφείου του Γιώργου. Θέλω να τον πάρω να φύγουμε. Ξύπνησα και φώναξα την κοπέλα. Νονά ο Γιώργος έφυγε. Το ήξερα πια όσο και αν προσπάθησαν να μου το κρύψουν. Ήμουνα 20 χρονών όταν μου είπε η Άννα Λιλίκα: γεννώ. Ο πατέρας του έλειπε στα Χανιά για δίκη. Τόσες μνήμες και τόση αγάπη για σένα παιδί μου.
Σ’ ευχαριστώ για όσα τα 60 χρόνια που έμαθες και μου χάρισες, σ’ ευχαριστώ. Για όλα ήσουν πολύς και γω πιο λίγη. Όμως κοντά σου μαθήτευσα.
Σ’ ευχαριστώ που με έκανες καλύτερο άνθρωπο. Σ’ ευχαριστώ που με έκανες πιο πιστή.
Και αν ακόμα δεν μπόρεσα να σου μοιάσω στη μεγάλη καρτερικότητα για όσα ψυχικά και σωματικά αντιμετώπισες, εγώ σε θαύμαζα και διδασκόμουν.
Δεν πειράζει θεία μου που έχω αστάθεια, θα περάσει. Εμένα έδινες κουράγιο, για όσα εσύ περνούσες.
Ελα παιδί μου στην Αθήνα, πάρε τη γυναίκα σου, κάτι παραπάνω θα μας πουν εδώ. Είμαι μόνη με την κοπέλα, στο σπίτι μου είστε καλοδεχούμενοι, έχουμε και εδώ, θεία μου, καλούς γιατρούς, θα πάμε το απόγευμα με την Βασιλεία.
Ποτέ παράπονο για τίποτε. Ήθελες επικοινωνία με τους ανθρώπους, τους φίλους σου, όμως αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό. Γιώργο, έχω άγχος, φοβάμαι μη τυχόν τύχει κάτι σε σας τα παιδιά. Θεία, άσ’ τα όλα στο Θεό. Να ‘σαι ήρεμη, και εγώ ηρεμούσα.
Πόσο μα πόσο μου λείπεις. Διαβάζω το Τσώρτσιλ, ήξερα πως είχαμε και οι δύο κοινό πρόβλημα. Αυτό έγινε και έμεινε στην ιστορία ο ήρωας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, εσύ, αγάπη μου, παιδί μου, υπήρξες ποιητής, ζωγράφος μα πάνω απ’ όλα ένας υπέροχος άνθρωπος.
Σ’ ευχαριστώ που υπήρξα θεία σου και μάνα μαζί, παιδί μου.
Υ.Γ. Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που μίλησαν και τίμησαν το Γιώργο.
Θα ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί.
Ίσως να μην είχα φύγει ποτέ από το αγαπημένο μου Ηράκλειο. Το σώμα, τα παιδιά και τα εγγόνια βρίσκονται εδώ.
Όμως η ζωή παίζει με τους δικούς της ρυθμούς που δεν τους ορίζουμε πάντα. Μιχελιδάκη 16 και αναπολώ και όλο θωρώ τα βράδια στα όνειρά μου τα παιδικά τα χρόνια μου και τα νεανικά μου.
Λιλίκα Βαγιάκι-Μπαρτζη