Πριν από μισό αιώνα συναντηθήκαμε ως νεοσύλλεκτοι στο στρατόπεδο της Κορίνθου. Τον υπογράφοντα συνόδευε ο περιβόητος φάκελος.
Αυτό το εφεύρημα των ανελεύθερων καθεστώτων με το οποίο οι αρχές ασφαλείας βοηθούμενες από ακραιφνείς «εθνικόφρονες» περιγράφουν, τη δράση τις προθέσεις τις πολιτικές προτιμήσεις και θέσεις κάθε στοχοποιημένου πολίτη.
Ο φάκελος και η σχετιζόμενη με αυτόν δραστηριότητα του δευτέρου γραφείου (κάτι σαν το παράρτημα ασφάλειας στην αστυνομία) ήταν η αιτία να συνδεθώ σε λίγες μέρες με δυο εξαιρετικούς ανθρώπους, τον Στέλιο Δοξάκη και τον Μιχάλη Μαμαλάκη. Ήταν και οι δύο Γιατροί.
Με τον Στέλιο είχα την τύχη να συγκατοικούμε στον ίδιο λόχο και το ίδιο διώροφο κρεβάτι.
Του Μιχάλη και του υπογράφοντα όπως προανέφερα ήταν γνωστά τα φρονήματα και έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να επιλεγούμε για την σχολή εφέδρων αξιωματικών.
Αντίθετα μάλιστα, κάθε φορά που έπρεπε να αναφερθούμε στην πρόσκληση κάποιου λοχία ο τίτλος που ακλουθούσε το ονοματεπώνυμο, την ΕΣΟ κ.λ ήταν, σκ… ΥΕΑ(Υποψήφιος Έφεδρος Αξιωματικός).
Ο Στέλιος ήταν καθαρός και είχε επιλεγεί.
Όμως πριν την οριστική κατάταξη έπρεπε να δώσει συνέντευξη σε επιτροπή που απαρτιζόταν από ανώτατους αξιωματικούς. Πριν από αυτό το οριακό για την στρατιωτική του πορεία και όχι μόνο σημείο, με πλησιάζει και μου ανακοινώνει με γλυκύτατο ύφος, αυτό άλλωστε τον διέκρινε, πως είχε αποφασίσει να απάντηση όπως αισθάνεται, στο βασικό ερώτημα της επιτροπής, που μας ήταν γνωστό.
Τι γνώμη έχετε για την 21η του Απρίλη;
Όπως ήταν απλός καθαρός και παλληκαρήσιος ο λόγος του μου ανακοίνωσε πως θα τους προέτρεπε να αφήσουν την διακυβέρνηση της χώρας στους καθ ύλην αρμόδιους, τους πολιτικούς, και να γυρίσουν εκεί που η κοινωνία και η επαγγελματική τους επιλογή τούς ενέταξε, στα στρατόπεδα.
Προσπάθησα να τον μεταπείσω με διάφορα λογικά, λογικοφανή για τον ίδιο επιχειρήματα, όμως ήταν ανένδοτος.
Καταλαβαίνει ο καθένας τι επακολούθησε της περίφημης συνέντευξης. Οι προπηλακισμοί, οι ύβρεις, η προσπάθεια ταπείνωσης της προσωπικότητας του παλληκαριού, ήταν στην ημερήσια διάταξη. Ο Στέλιος ευθυτενής με ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη τους έδειχνε πόσο μικροί και γελοίοι ήταν στα μάτια του. Διαβάζοντας αργότερα, νομίζω στο βιβλίο της Φαλάτσι «ο Άνδρας» έμαθα πως, οι βασανιστές του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ έλεγαν απολογούμενοι πως υπέστησαν οι ίδιοι σκληρότερα βασανιστήρια από τον Αλέξανδρο γιατί το ύφος του κατά την διάρκεια των ανακρίσεων ήταν τέτοιο που κραυγαλέα υπονοούσε πόσο ασήμαντα και τιποτένια ζωύφια ήταν.
Με τον Στέλιο είχαμε μετά απ αυτά ένα εικοσαήμερο κοινής πορείας στην καθαριότητα στρατοπέδου και των χώρων αφόδευσης.
Χωρίσαμε όταν η λεγόμενη βασική εκπαίδευση τελείωσε και ο καθένας πήγε στη μονάδα που του είχαν καθορίσει.
Έλαβα κάποτε ένα γράμμα όπου με ευγένεια αλλά δεικτικά και απόλυτα μου μιλούσε για την απογοήτευση που ένοιωσε όταν πληροφορήθηκε πως ήμουν μέλος του ΚΚΕες.
Οι ιδέες, οι αλήθειες του Στέλιου ήταν απόλυτες κρυστάλλινες και αδιαπραγμάτευτες.
Πολύ αργότερα πληροφορήθηκα, ότι όταν ο χρόνος και οι εξελίξεις που τον ακλουθούν διέψευσαν το όνειρο, τότε οι αναζητήσεις του αξέχαστου φίλου μου στραφήκαν σε μεταφυσικές κατευθύνσεις.
Υπηρέτησε και αυτό τον χώρο, είμαι σίγουρος, με την απόλυτη καθαρότητα και το ήθος που τον διέκρινε.
Το ξύσιμο της μνήμης το έκανε μια είδηση από τα Χανιώτικα Νέα που πληροφορούσε πως στα εβδομήντα έξη του χρόνια ο Στέλιος έφυγε από την ζωή.
Δυστυχώς παρά την έντονη επιθυμία μου τα τελευταία χρόνια να τον συναντήσω, δεν τα κατάφερα.
Είχα πολλά να κουβεντιάσω και να μάθω από την κριτική ανασκόπηση της διαδρομής μας.