Όσο σκέφτομαι, μπρε, πόσο μεγάλη είναι η Γη και από τον Άρη φαίνεται σαν το τόπι, λέει, και πως υπάρχουν τρισεκατομμύρια άστρα και πολλές φορές πιο μεγάλα από τη Γη και μου λες και για εκατομμύρια έτη φωτός, μου ‘ρχεται να σαλέψει το μυαλό μου!
-Και άμα σκεφτείς, Διογένη, τι είναι οι άνθρωποι που ζούνε πάνω σ’ αυτό το τόπι, 7,5 δισ. άτομα, που απο κάποια χιλιόμετρα μακρυά αν κοιτάξεις, θα τα δεις μόνο με τηλεσκόπιο σαν τα… άτομα της ατομικής ενέργειας, τι θα πεις;
-Να πω θέλει πόσο μικιός είναι ο άνθρωπος και πόσο μεγάλος θαρρεί πως είναι!
-Εκεί ψηλά, Διογένη, πρέπει να βγαίνει ο άνθρωπος με την φαντασία του όταν τον πιάνει το παράπονο, νομίζοντας ότι αυτός είναι μικρός και οι άλλοι είναι μεγάλοι, να… παρηγοριέται.
-Να βγαίνει δηλαδή κάθε φορά στον Άρη;
-Στον Άρη, Διογένη, και ακόμη πιο ψηλά, να βλέπει τη Γη ένα μικρό πλανητάκι σαν το “τόπι”, μια τόσο μικρή μάζα, όπου τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο από το άλλο.
Ακόμα και στη Γη πάνω να είσαι όσο πιο κοντά βρίσκεσαι με τους ανωτέρους σου, τόσο πιο πολύ αισθάνεται τη διάκριση. Όσο πιο μακριά είσαι, τόσο νιώθεις το εγώ σου και την προσωπικότητά σου στη σωστή της διάσταση.
Γι’ αυτό οι άνθρωποι οι οποίοι ζούνε στα όρη, οι βοσκοί συνήθως που είναι μακριά από τις ανθρώπινες διακρίσεις έχουνε το εγώ τους ψηλά, όσο ψηλά είναι και τα όρη, και αντί να νιώθουνε μειονεκτικοί, όπως θα νόμιζε κανείς, νιώθουνε περηφάνια και ανδρεία.
-Ντα κι εγώ άμα είμαι στο βουνό, νιώθω πως είμαι εγώ κι άλλος δεν είναι!
– Γι’ αυτό και ο Ταρζάν, Διογένη, ένιωθε βασιλιάς στη ζούγκλα!
-Δηλαδή, μπρε, και χαμηλά να’ μαστε θες να πεις πρέπει να βγαίνομε με το νου μας ψηλά, να θωρούμε τη Γη μκρή σαν το ρόγδι, απού να φαίνουνται οι άνθρωποι σαν τσι καρπούς του ρογδιού όλοι το ίδιο;
-Ναι, Διογένη, Αυτό είναι καλό γι’ αυτούς που αισθάνονται μειονεκτικοί και μικροί σ’ αυτό τον κόσμο που ήρθανε και δεν αντέχουνε να ζούνε μέσα σε μια κοινωνία των μεγάλων διακρίσεων, να μειώνεται η περιφάνεια και το εγώ τους, να πλημμυρίζουνε από συναισθήματα κατωτερότητας, μπροστά σε ανωτέρους τους… χωρίς λόγο!
Αυτοί πρέπει να ανεβαίνουν ακόμα πιο ψηλά κι από τον Άρη, να βλέπουνε τη Γη σαν το τόπι και τους ανθρώπους μικροσκοπικούς σαν τα… μικρόβια μέσα σ’ έναν μικροοργανισμό. Αυτό θα είναι γι’ αυτούς η λύτρωση, το… εμβόλιο κατά των μικροβίων. Έτσι θα απαλλαγούνε από το κακό αίσθημα, αυτό που τους βασανίζει, της κατωτερότητας.
-Μ’ άρεσε κειονά από ‘πες, ότι από ψηλά είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι, σαν τα μικρόβια μέσα σ’ έναν οργανισμό.
-Αυτά τα ανθρωπάκια, Διογένη, τα οποία ζούνε για λίγο, μπροστά στην αιωνιότητα, είναι μια αστραπή η ζωή τους, προσπαθούνε να κυριεύσουνε τον κόσμο με θεμιτά και αθέμιτα μέσα σα να τα ‘παιρναν όλα μαζί τους όταν αποδημούσαν!
Και άλλοι ακόμα οι οποίοι ζούνε θλιμμένοι και δυσαρεστημένοι, επειδή δεν απέκτησαν πλούτη και δόξα, αν τους έβγαζαν ψηλά στα άστρα να δούνε τη Γη ένα τόπι και να φανταστούνε τους ανθρώπους σαν τα… μικρόβια μεγάλους! Θα γύριζαν με διαφορετικές αντιλήψεις για τον άνθρωπο. Θα ‘βλεπαν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι.
Ακόμα και αν διαφέρει λίγο ο ένας από τον άλλο, δεν έχει και πολλή σημασία, αφού η ζωή είναι τόσο μικρή και ασήμαντη που δεν αξίζει να ζηλεύεις, να μοχθείς και να πονείς. Να τη δεις με άλλο μάτι, με μακρινό πλάνο, να φαίνεται η αιωνιότητα στο βάθος, για να αντιληφθείς πόσο λάθος είναι το πρόσκαιρο και εφήμερο πράγμα που σε βασανίζει.
Μόνο έτσι θα ηρεμήσει το πνεύμα σου και θα γαληνέψει η ψυχή σου, θα μαλακώσει η ζήλια και ο εγωισμός σου, θα δεις τον άνθρωπο ισότιμό σου.
Αν βλέπεις τη ζωή μόνο με κοντινό πλάνο, θα βλέπεις μεγεθυμένα όλα τα προβλήματα. Μεγεθυμένα όλα τα μικροπράγματα, την μιζέρια της καθημερινότητας, τις λεπτομέρειες, τις μικρότητες να σε βασανίζουν, με αποτέλεσμα να είσαι συνεχώς αγχωμένος, τσαντισμένος, νευριασμένος και να γεμίζεις την ψυχή σου με εχθρότητα, μίσος και κακία.
-Ήντα θα πω, δα εγώ, Κωνσταντή, εσύ τα είπες όλα. Το μόνο που δα πω απ’ ό,τι κατάλαβα είναι να… βγαίνεις ψηλά να θωρείς τσ’ ανθρώπους σαν τα “μικρόβια” άμα θαρρείς πως είναι αυτοί μεγάλοι κι εσύ μικιός να σου περνά, ε;
-Και όχι μόνο αυτό, Διογένη, αλλά και ο ίδιος όταν θα σου τύχει κάποια αντιξοότητα, να σκέφτεσαι από… ψηλά, για να μην την παίρνεις πολύ στα σοβαρά.
-Μα κι αυτοί, μπρε, απού βγαίνουνε πολύ ψηλά και καβαλικεύγουνε το… καλάμι;
-Αυτοί Διογένη είναι άλλη περίπτωση…