Έχουμε την εντύπωση ότι στην μέχρι σήμερα δημόσια συζήτηση για το θέμα, με έξυπνη όντως πρωτοβουλία των αρνητών του εμβολίου, η συζήτηση έχει περιοριστεί στην «δικαιωματική» του διάσταση. Στο ότι δήθεν το να κάνει κάποιος το εμβόλιο ή όχι είναι απόλυτο δικαίωμά του και μάλιστα ατομικό.
Σε προηγούμενο άρθρο μας υποστηρίξαμε ότι, το όποιο ατομικό δικαίωμα του καθενός στο σώμα του ή στην προσωπικότητά του, κάμπτεται μπροστά στο υπέρτερο συλλογικό δικαίωμα της δημόσιας υγείας. Για τούτο και δεν θα επεκταθούμε περαιτέρω.
Θεωρούμε όμως ότι, αντίθετα, στην δημόσια συζήτηση για το θέμα έχει παραβλεφτεί μια άλλη σπουδαία παράμετρός του, η γνώση και η επιστήμη: όσοι είναι υπέρ των εμβολίων έχουν μαζί τους και ενεργούν με βάση την γνώση και την επιστήμη, ενώ όσοι είναι κατά των εμβολίων έχουν μαζί τους και ενεργούν με βάση, τα αντίθετα ακριβώς της γνώσης και της επιστήμης, δηλαδή τον σκοταδισμό και τον φόβο.
Οι μεν πρώτοι, οι υπέρ του εμβολίου, έχουν να επιδείξουν το ότι η γνώση κατάφερε να παρουσιάσει σε χρόνο ρεκόρ εμβόλια αποτελεσματικά κατά του πρωτοφανώς επικίνδυνου ιού και είναι θέμα χρόνου να τον δαμάσουν εντελώς. Τούτο μάλιστα θα ήταν πολύ πιο εύκολο εάν δεν το σαμποτάριζαν κάποιοι πολίτες και κάποια κόμματα.
Οι δε δεύτεροι, οι αντιεμβολιαστές, το μόνο που έχουν να αντιτάξουν είναι φόβος: φόβος μήπως και σε βάθος χρόνου υπάρξουν παρενέργειες, φόβος μήπως μας βάζουν μικροτσίπς, φόβος μήπως μας βάζουν μαγνήτες, φόβος μήπως… το ένα, φόβος μήπως… το άλλο και πάει λέγοντας, χωρίς να τελειώνει πουθενά. Προχθές ήταν οι ψεκασμοί από τα αεροπλάνα, χθές ήταν ο έλεγχος των πάντων από τον Μπίλ Γκέϊτς, σήμερα το εμβόλιο κατά του κορονοϊού, αύριο τί;.
Ήδη μάλιστα από τον πρώτο εμβολιασμό κατά της ευλογιάς με το εμβόλιο της δαμαλίτιδας, ενός εμβολίου δηλαδή που φτιάχτηκε ήδη κατά το μακρινό 1800 με βάση έναν συγγενή ιό των βοοειδών, οι σκεπτικιστές και οι αρνητές του φοβούνταν ότι οι εμβολιασμένοι θα έβγαζαν κέρατα, θα μουγκάνιζαν αντί να μιλούν, θα αποκτούσαν οπλές αντί για δάκτυλα κ.λπ.
Αυτό όμως παρέμεινε αποδεδειγμένα φόβος αφού, παρά τα εκατομμύρια (ή μήπως δις;) εμβόλια δαμαλίτιδας που έγιναν εν τω μεταξύ και μέχρι σήμερα, κανένας άνθρωπος με κέρατα και οπλές δεν έχει εμφανιστεί μέχρι σήμερα. Ενώ αντίθετα η επιστήμη με το εν λόγω εμβόλιο κατάφερε να εξαφανίσει μια από τις πιο επικίνδυνες ασθένειες από καταβολής κόσμου.
Η ανθρωπότητα όμως έφτασε εδώ που έφτασε με την γνώση, την επιστήμη και το θάρρος για το καινούργιο. Εάν επαναπαύονταν στους ανά τους αιώνες «αρνητές» θα ήμασταν ακόμα πάνω στα δέντρα. Μπορεί και να είχαμε (χωρίς εμβόλιο μάλιστα) ράμφη και φτερά ή μακρύ μαύρο τρίχωμα και μακριές ουρές. Καλύτερα θα ήταν;
Για κάποιους πολίτες, αλλά και πολιτικούς, και δυστυχέστατα ακόμα και για κάποια κόμματα, ίσως!