Τα περισσότερα ζευγάρια υποφέρουνε ή χωρίζουνε από τη… μουγκαμάρα. Ό,τι πούνε την αρχή που είναι γλυκό το μέλι, μετά αν δεν έχουνε κοινά συμφέροντα, ιδέες, αντιλήψεις, ενδιαφέροντα κ.λπ. τι θα λένε; Παραμύθια ή ανέκδοτα; Μα κι αυτά θα τελειώσουνε. Μόνο αν αγαπιούνται, αν υπάρχει εκτίμηση, σεβασμός, κατανόηση, συνεννόηση, μόνο τότε μπορεί ν’ αντέξουνε στη φθορά.
Η βουβαμάρα είναι χειρότερη ακόμη και από το να τσακώνονται ελαφρώς, διότι έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να βγάζουνε όλα τα βδομαδιάτικα απωθημένα τους. Θα πει ο καθένας τα δικά του, τον πόνο του, τα ωραία και τα άσχημα, τα λάθη και τις συγγνώμες του κ.λπ. Καλό θα είναι να γίνεται αυτή η… κάθαρση μια φορά την εβδομάδα!..
Αναλόγως, οπωσδήποτε προέρχεται μετά η γαλήνη, η ευχαρίστηση, ο συμβιβασμός ο… σασμός. Άσε που τις περισσότερες φορές, γίνεται πολύ πιο γλυκό το φιλί και ό,τι… προκύψει! Να γιατί η βουβαμάρα είναι χειρότερη, διότι όλα αυτά μένουνε εγκλωβισμένα στα έγκατα, σφραγισμένα και πονάνε και βογγάνε και πλαντάνε, μα ούτε μιλάνε, ούτε λαλάνε! Δυστυχάνε!..
Γι’ αυτό ανοίγετε το στόμα σας να βγαίνει από μέσα ο θυμός σας, γιατί όσι μένει μέσα, κινδυνεύετε στο τέλος να… σκάσετε από το κακό σας!
Υπάρχει και μια άλλη λύση η οποία συμβαίνει περισσότερο στα χωριά. Η γυνή να βγαίνει στη γειτονιά και ο ανήρ να πηγαίνει στο καφενείο.
Η μεν γυνή λοιπόν… ξεδίδει στη γειτονιά, εκτονώνεται με τα κουτσομπολιά χαμηλού επιπέδου ή και υψηλού ενίοτε. Ο δε ανήρ εκτονώνεται κι αυτός στο καφενείο με βαριά αντρικά καφενειακά θέματα επί υψηλού επιπέδου οπωσδήποτε. Ύστερα γυρνάνε και οι δυό ευχαριστημένοι από τα ξένα χείλια, αφού τα δικά τους τα ‘χουνε… ραμμένα!
Τα είπανε, τα ξεφορτωθήκανε έξω από τη δική τους “αρένα” και εκτονωθήκανε και ήσυχα-ήσυχα πήγε ο καθένας στο κρεβατάκι του και ούτε μιλιά ούτε λαλιά!
Ήτανε και χαρούμενοι, που πέρασε πάλι η βραδιά και ούτε τσακωθήκανε, ούτε η βουβαμάρα τους πίκρανε…
Αυτοί, έστω και μ’ αυτή τη ζωή μπορούνε να ζούνε μαζί… αιωνίως και να νομίζουνε ότι είναι… ανδρόγυνο! Πόσα ζευγάρια να είναι άραγε έτσι; Μήπως τα μισά;
– Ο θυμός είναι χειρότερος κι από τη στεναχώρια! Προπαντός ο θυμός που δεν εκφράζεται, δεν βγάζει το καπάκι και ούτε καν ξεπυρίζει, ούτε… ξεστομίζει!
Ο θυμός δεν πηγαίνει μόνος του, συνοδεύεται και από οργή, νεύρα, αγανάκτηση.
Τούτο έχει σαν αποτέλεσμα να μειώνει το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού μας, να τον κάνει ευάλωτο στις αρρώστιες, όπως καρκίνο, ρευματισμούς, αρθριτικά, κοιλιακά κ.λπ.
Γι’ αυτό θα πρέπει όσο μπορούμε, να αποφεύγουμε να θυμώνουμε και όταν θυμώνουμε να μην καθυστερούμε να βγάζομε το… καπάκι για να λυτρωθούμε!..
– Να ‘χα ένα μηχάνημα όταν θα είχα θυμό και πόνο απ’ τη βαλβίδα την καρδιά να τηνε ξεφουσκώνω!
Αλλά επειδή μηχανισμός τέτοιος δεν υπάρχει θα πρέπει να σωθούμε, νοερώς τη βαλβίδα να ενεργοποιούμε… Εν οργή θυμού μηδέ πράττει, μηδέ λέγει, λέγανε και οι αρχαίοι. Τούτο πρέπει να το τηρούμε, όταν εν οργή θυμού βρεθούμε!