![]()
Toυ Αντώνη Γ. Δασκαλάκη*
Λίγα μέτρα από τις δυτικές παρυφές του χωριού Μαθιά, του χωριού μας, στη θέση “Κεφάλια” είναι χτισμένο ένα μικρό πέτρινο εκκλησάκι, αφιερωμένο στον “Τίμιο Σταυρό”.
Βλέποντάς το ο νους μου πετά στο σπιτικό του Μανώλη Κουδουναράκη και της συζύγου του Σοφίας, που με περισσή αγάπη το έχτισαν στο δικό τους χωράφι. Αιώνια να ‘ναι η μνήμη τους γιατί ποιος ξέρει με πόση στέρηση και αγωνία το οικοδόμησαν.
Τεχνίτες του τόπου μας, άριστοι πελεκάνοι της πέτρας, έδωσαν τον καλυτερο εαυτό τους για να στηθεί απέριττο κι όμορφο στη θέση του.
Οι τοίχοι του αρμολογημένοι, με τις φροντίδες του αιδεσιμώτατου παπά Δημήτρη Καλαϊτζάκη, παλικαρίσια αντιστέκονται στη μανία της βροχής και των ανέμων. Πεζούλια πέτρινα, πλακόστρωτη αυλή, υποδέχονται κάθε φροά μ’ ένα πλατύ χαμόγελο τους επισκέπτες.
Τους καλοκαιρινούς μήνες, κάτω από φεγγαρόλουστες βραδιές, παιδιά κι έφηβοι γεμίζουν τον περίβολο με χορούς και τραγούδια, που μαρτυρούν πως το χωριό δεν πέθανε και πως το χώμα του τρέφει καινούργιες φύτρες, όμορφες σαν τους παππούδες τους και τις γιαγιάδες τους.
Η αλήθεια είναι πως είναι χτισμένο σε θέση περίοπτη. Απο δω καμαρώνει κανείς τα χωριά Αμαριανό και Κασταμονίτσα, τη Λύκτο κι ακόμη τα χωριά του κάμπου Καστέλλι, Καρδουλιανό κι Αποστόλους, μικρές τελείες μπροστά στην αιωνιότητα.
Από μια σχισμή του μικρού φαραγγιού που συναντούμε αμέσως δυτικά προβάλλουν λιγοστά σπίτια του χωριού Ευαγγελισμός και μακρύτερα διακρίνονται ο Γιούχτας, τα Μαλεβίζια και οι κορφές του Ψηλορείτη στέλνοντάς μας γλυκούς χαιρετισμούς.
Να πούμε και για το ηλιοβασίλεμα; Τυχερός όποιος μπορέσει απο εδώ να το δει. Να καμαρώσει του δειλινού τα σύννεφα, πώς παίζουν με την αθανασία τους.
Να δει ακόμη πώς οι ακτίνες του ήλιου παίζουν με τα αιώνια χρώματα της φύσης. Συγκινήσεις βαθιά θεϊκές. “Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε”…
Κάθε χρόνο στις 14 του Σεπτέμβρη μαζευόμαστε εδώ για να προσκυνήσουμε ευλαβικά το “Σταυρό”, αιώνιο σύμβολο της αγάπης και της θυσίας. Όμορφη λειτουργία με τους γλυκόλαλους ψάλτες μας, τον Κώστή τον Κοζυράκη και τον Μάρκο Μελιγκουνάκη. Θυμίαμα στέλνουν στον ουρανό οι βασιλικοί που φέρνουν μέσα σε γλάστρες οι νοικοκυρές του χωριού.
Ξεχωριστά οι αρτοπλασίες και τα νηστήσιμα γλυκά. Μια ρακή στο πόδι και πολλές θερμές ευχές. Χρόνια πολλά και του χρόνου ανεζήτηκτοι, αναφωνεί ο παπά Δημήτρης. Χρόνια πολλά απαντά με χαμόγελα το εκκλησίασμα.
Οι εορταστές πήραν τον άρτο το “βλοητικό” με συγκίνηση. Ανάμεσα σ’ αυτούς κι ένα παιδί που πήρε κι αυτό το δικό του ευλογημένο άρτο. Απομακρύνθηκε λίγο και ξέσπασε σε λυγμούς. Κάποιος άλλος κάποιες άλλες στιγμές έπαιρνε αυτό τον άρτο.
Ήταν η μάνα του. Εμίσεψε για πάντα. Νόμος της φύσης απαράγραπτος…
Εμείς όσο αναπνέουμε και μπορούμε θ’ ανεβαίνουμε τον όμορφο χωματόδρομο που οδηγεί στο εξωκκλήσι.
Θα προσκυνούμε με ευλάβεια. Θα βλέπουμε απο κει ψηλά τα βουνά μας, τα σοκάκια που μεγαλώσαμε, του δειλινού τα σύννεφα. Θα στεκόμαστε πολλές φορές αμίλητοι. Μπορεί και να λέμε πως από κάποιες στιγμές και πέρα μόνο Ένας ξέρει τι υπάρχει…
*Ο Αντώνης Γ. Δασκαλάκης είναι πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μαθιάς