Ο αιώνας που διανύουμε έχει τις ιδιαιτερότητές του, όπως άλλωστε και εκείνοι που προηγήθηκαν. Όμως, σήμερα, η παγκόσμια κοινότητα έχει μπροστά της πληθώρα εφευρέσεων, οραμάτων, ελπίδων εν μέσω της προϊούσας και εντεινόμενης παγκοσμιοποίησης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία ανήκουμε, τα τελευταία χρόνια βρέθηκε μπροστά στον κυκεώνα ενός πολέμου που βρίσκεται ακόμα εν εξελίξει στα σύνορά της, και ενός άλλου κάπως μακρύτερα.
Σε αμφότερα τα σημεία, όμως, διακυβεύονται κοσμοϊστορικές αλλαγές και εξελίξεις, που σήμερα δεν είναι τόσο εμφανείς. Μαζί με αυτούς, αναδύονται στην επιφάνεια καινούργια δεδομένα στο μεταναστευτικό ζήτημα, το οποίο σε κάποιες χώρες έχει λάβει κυριολεκτικά εκρηκτικές διαστάσεις, καθώς και η διαπίστωση ότι η Ε.Ε. στερείται στοιχειώδους στρατηγικής σε αυτά τα δύσκολα ζητήματα, παραμένοντας στη γωνία των εξελίξεων με μια περίεργη αδράνεια και παθητικότητα.
Η παραμονή της αποκλειστικά ως μιας οικονομικής και νομισματικής ένωσης, χωρίς το σπουδαιότερο, δηλαδή να επιλύσει τα δικά της εσωτερικά προβλήματα, και κυρίως την περιβόητη, πολυπόθητη και πολυθρυλούμενη πολιτική ένωση, την καθιστά πολλαπλώς αναξιόπιστη στην διεθνή σκηνή.
Φυσικά, απέτυχε παταγωδώς και στην δημιουργία κοινής αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής. Να μετεξελιχθεί, δηλαδή, σε μια ποικιλοτρόπως ισχυρή γεωπολιτική οντότητα, η οποία θα έχει σημαίνοντα λόγο και ρόλο διεθνώς και θα υπολογίζεται.
Σήμερα, ακόμα αποτελεί μια μορφή συνεργασίας διαφόρων κρατών, τα οποία προτάσσουν το εθνικό τους συμφέρον έναντι του κοινού ευρωπαϊκού. Αλλά το κάθε κράτος μέλος ξεχωριστά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι αρκετά μικρό πάνω στον παγκόσμιο χάρτη, στερείται μεγάλης ισχύος και αδυνατεί να επηρεάσει τα τεκταινόμενα στο διεθνές στερέωμα.
Την ίδια στιγμή, όπως προείπαμε, η νόμιμη ή παράνομη εγκατάσταση μεταναστών στις περισσότερες χώρες, έχει διαταράξει την απαραίτητη κοινωνική συνοχή, την τόσο απαραίτητη για τη λήψη πολύ σοβαρών αποφάσεων στα εξωτερικά μέτωπα.
Όσα βιώσαμε και ακούσαμε τελευταία από τους ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας, που αφορούν την πολιτική τους απέναντι στη Ρωσία, βρίσκονται σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος από μια ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική.
Δίπλα και παράλληλα με όλα αυτά, η στάση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, όπως την απολαύσαμε στον Λευκό Οίκο, με έναν αριθμό Ευρωπαίων ηγετών να κάθονται ήσυχα απέναντί του και να τον ακούνε προσεκτικά, αφού προηγουμένως τον λιβάνισαν ως αναμενόταν, σε ένα σώου τόσο προκατασκευασμένο, που δεν προμήνυε κάτι χειροπιαστό για την λειτουργία ή τον ρόλο της ενωμένης Ευρώπης, πλην της εμπλοκής της στρατιωτικά και οικονομικά στο μέτωπο της Ουκρανίας.
Όμως, αυτό το σενάριο δεν υιοθετούν αρκετές χώρες της Ευρώπης σήμερα. Απέναντί της βρίσκεται η αχανής γεωγραφικά Ρωσία, μια χώρα η οποία προσπαθεί με αποφασιστικότητα και πυγμή να αναδιαμορφώσει στον γεωπολιτικό χάρτη μια διαφορετική εκδοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, με πολλαπλά ερείσματα τριγύρω της.
Και εδώ, εδράζεται ο μεγάλος κίνδυνος για την απροετοίμαστη για ενοποίηση Ευρώπη! Εάν συνεχίσει έτσι την πορεία της, σε μικρό χρονικό διάστημα θα βιώσει και θα δει πολύ χειρότερα πράγματα να εξελίσσονται στο εσωτερικό της.
Μερικές χώρες ίσως δεν ακολουθήσουν κάποιες άλλες, αφού ακόμα και σήμερα έχουν τελείως διαφορετικές απόψεις και θεωρήσεις σε πολλά ζητήματα επ’ αυτού και θα διαφοροποιηθούν με έντονο και εκβιαστικό τρόπο απέναντι στην πλειονότητα.
Μερικά παραδείγματα αυτής της αποστασιοποιημένης τους συμπεριφοράς, τα γνωρίσαμε κατά καιρούς.
Μεγάλη σημασία, εν προκειμένω, έχει σε κάθε δεδομένη στιγμή η κάπως ευμετάβλητη θέση του σημερινού πλανητάρχη, αλλά ταυτόχρονα την ίδια σημασία έχει και η θέση του απέναντι σε μια ενωμένη Ευρώπη, με την έννοια εάν και κατά πόσο τον εξυπηρετεί η ενοποίηση της γηραιάς ηπείρου στα μεγαλόπνοα σχέδιά του, όπως τουλάχιστον τα έχει ξεδιπλώσει μέχρι τώρα σε δημόσια θέα.
Έχοντας αυτά κατά νου, είναι απορίας άξιο για την ατολμία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για κάτι πιο στέρεο και μεγαλεπήβολο στην διεθνή σκακιέρα, γιατί είναι μάλλον σίγουρο ότι κάποιες από αυτές θα έρθουν σε δύσκολη θέση και θα ζητήσουν μελλοντικά συγκεκριμένη μορφή προστασίας. Και δυστυχώς, τα φημισμένα όργανα της Ε.Ε., όπως οι πρόεδροι των διαφόρων Συμβουλίων, Επιτροπών, κ.ο.κ., μάλλον διακοσμητικό χαρακτήρα εμπεριέχουν ακόμα!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας