Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο άραγε όλοι οι Έλληνες πολιτικοί επιδιώκουν από το 1821 μέχρι σήμερο τον σχηματισμό αυτοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων και προκειμένου να το επιτύχουν προγραμματίζουν την διενέργεια και δεύτερων και τρίτων ακόμη εκλογών;
Προς τούτο είχαν την έμπνευση να καθιερώσουν ολόκληρο τον δέκατο ένατο αιώνα για εκλογικό σύστημα το πλειοψηφικό και ολόκληρο τον εικοστό αιώνα για εκλογικό σύστημα την ενισχυμένη αναλογική σύμφωνα με τους συνατγματολόγους.
Αναρωτιέμαι προσέτι για ποιο λόγο άραγε οι Έλληνες πολιτικοί, ενώ επί δύο ολόκληρους αιώνες είχαν παντοδύναμες μονοκομματικές κυβερνήσεις εξαιτίας αποκλειστικά των άδικων εκλογικών συστημάτων, που ευνοούσαν τον δικομματισμό και την αυτοδυναμία, στο τέλος να αναγκάζονται να καταφεύγουν στις πρόωρες εκλογές και μάλιστα κατά τρόπο παράνομο και αντισυνταγματικό;
Συνεπώς το κύριο χαρακτηριστικό των δύο αυτών συστημάτων δεν είναι οι σταθερές κυβερνήσεις, αλλά ότι η μειοψηφία κυβερνά την πλειοψηφία.
Και ενώ ούτως είχον τα πράγματα, σπανιότατα στην πολιτική μας ιστορία η Βουλή συμπλήρωνε τετραετία, τόσο με τα προγενέστερα Συντάγματα του 1864, 1911 και 1952, όσο και με το Σύνταγμα του 1975 και ειδικότερα καθ΄όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, όπως θα αναφερθεί ευθύς αμέσως.
Όντως στα σαρανταενιά μεταπολιτευτικά χρόνια διενεργήθηκαν δεκαεπτά φορές βουλευτικές εκλογές. Από αυτές μόνο τρεις φορές είχε λήξει ο βίος του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όπως προβλέπεται στο Σύνταγμα, ενώ στις υπόλοιπες δεκατέσσερις είχε λήξει πρόωρα κατά παράβαση του άρθρου 41 § 2, δεδομένου ότι δεν συνέτρεξε ποτέ «εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας» όπως επί λέξει επιτάσσει ο Καταστατικός μας χάρτης. Με αυτό όμως τον τρόπο επιτυγχάνουν παράνομα και αντισυνταγματικά την πρόωρη διάλυση της Βουλής, προκειμένου να παραγραφεί κάποια αξιόποινη πράξη, ή σκάνδαλο, όπως συνέβη στην περίπτωση του Βατοπεδίου. Επιτυγχάνουν ακόμη τη διενέργεια εκλογών εξαιτίας κάποιας ευνοϊκής δημοσκόπησης ή τη διενέργεια εκλογών λόγω κάποιας πολιτικής διεύρυνσης ή την διενέργεια εκλογών χάρη κάποιας κίνησης τακτικισμού κάποιου κομματικού εκλογομάγειρα.
Με λίγα λόγια, ο σχηματισμός πανίσχυρων μονοκομματικών κυβερνήσεων εκ μέρους των Ελλήνων πολιτικών αποτελούν για αυτούς Πύρρειες νίκες, διότι δεν μπόρεσαν ποτέ να υλοποιήσουν τα προγράμματά των. Αντί όμως να παραδεχθούν ότι απέτυχαν παταγωδώς και σε θέματα εσωτερικής πολιτικής και κυρίως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και αντί να παραιτηθούν και να απομακρυνθούν από την πολιτική, ζητούν επιπλέον την πρόωρη διάλυση της Βουλής και τη διενέργεια εκλογών, για να συνεχίσουν να μας εμπαίζουν και έτσι… ο χορός καλά κρατεί επί δύο αιώνες. Όπως γίνεται όμως αντιληπτό, δεν σέβονται ούτε τον λαό, ούτε την βούλησή του. Και αν παλιότερα για την παράνομη και αντισυνταγματική διάλυση της Βουλής έφταιγε το παλάτι, σήμερο τις πταίει;
Αναρωτιέμαι ακόμη με ποιο προνόμιο και πολύ περισσότερο με ποιο δικαίωμα ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός μπορεί να μας αιφνιδιάζει, όποτε θέλει, ζητώντας τη διενέργεια πρόωρων εκλογών; Δεν γνωρίζει ότι ο φυσικός τερματισμός του βίου της Βουλής είναι η παρέλευση τετραετίας, τόσο με τα προγενέστερα συντάγματα, όσο και με το τωρινό; Δεν γνωρίζει ότι η λειτουργία του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος στηρίζεται στην ανά τετραετία διενέργεια εκλογών για την ανάδειξη των αντιπροσώπων του Έθνους;
Δεν γνωρίζει ότι μόλις παρέλθει η τετραετία «με προεδρικό διάταγμα διατάσσεται η διενέργεια βουλευτικών εκλογών μέσα σε τριάντα μέρες;» Συνεπώς κανένας δεν έχει το προνόμιο ή το δικαίωμα να ζητά εκλογές. Αυτός ο κανόνας θεσπίζεται από το άρθρο 53 § 1.
Κατά συνέπεια ούτε προνόμιο, αλλά ούτε και δικαίωμα υπάρχει στον Έλληνα πρωθυπουργό, για να μπορεί να μας αιφνιδιάζει ζητώντας πρόωρες εκλογές εκτός και υπάρχει εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας, όπως έχει προαναφερθεί. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για παγκόσμια Ελληνική πρωτοτυπία. Μέχρι σήμερο τουλάχιστον δεν έχω αντιληφθεί, να λαμβάνουν χώρα στα κράτη της ευρωζώνης φαινόμενα πρόωρων εκλογών.
Κατόπιν των ανωτέρω, λοιπόν, αναρωτιέμαι εύλογα και αυτή τη φορά, όπως και τις προηγούμενες, γιατί οι άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν ζητούν τη διενέργεια πρόωρων εκλογών; Η απάντηση σ΄αυτή την απορία πιστεύω ειλικρινά ότι έρχεται στον καθένα μας αυθόρμητα και πηγαία. Από μόνη της. Χωρίς σκέψη. Ουρανοκατέβατα όπως θα μπορούσε κάποιος να πει. Πιστεύω δηλαδή, ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί σέβονται την λαϊκή βούληση και την αρχή της ισότητας της ψήφου σε αντίθεση με τους δικούς μας, που δεν σέβονται τίποτα.
Και τέλος πιστεύω ότι σέβονται και τα Συντάγματα των, τα οποία θεωρούν όντως θεμελιώδεις νόμους και όχι απλά καταστατικά.
Το ίδιο πιστεύω ότι συμβαίνει και στην Αμερική, με τη διαφορά ότι τα πράγματα εκεί είναι ακόμη πιο αυστηρά. Προκειμένου, λοιπόν, να αποφεύγεται εκ του ασφαλούς η διενέργεια πρόωρων εκλογών αποφάσισε ήδη το κογκρέσο από το 1845 ότι οι εκλογές θα διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια, ημέρα Τρίτη και μετά την πρώτη Δευτέρα του Νοεμβρίου.
Κατά συνέπεια θα πρέπει κάποια στιγμή και οι Έλληνες πολιτικοί να κατανοήσουν ότι ο βίος της Βουλής είναι τετραετής και ότι πρέπει να σέβονται την βούληση του Ελληνικού λαού, όποια και αν είναι αυτή. Πρέπει επιπλέον να μην ξεχνούν ότι κάποτε ο Ελληνικός λαός αγανάκτησε όχι μόνο εξαιτίας των μνημονίων, αλλά εξαιτίας των σκανδάλων του Κοσκωτά, της ζήμενς, του χρηματιστηρίου, του Βατοπεδίου, του Ζαχόπουλου και της Noβάρτις. Όσον αφορά την τελευταία περίπτωση θυμούμαι πολύ καλά ότι όλοι μιλούσαν για μεγάλο σκάνδαλο, τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αντιπολίτευση. Ακόμη και οι εμπλεκόμενοι υπουργοί της επίμαχης περιόδου μιλούσαν για σκάνδαλο και για αγωγές κατά της Noβάρτις. Μετά όμως τα «είπα – ξείπα» του «Γιάννη Αθανασίου», δηλαδή του προστατευόμενου μάρτυρα κ. Μανιαδάκη, τα πράγματα άλλαξαν άρδην.
Τα παραπάνω σκάνδαλα τα αναφέρω ενδεικτικά. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα σκάνδαλα της περιόδου εκείνης είναι αναρίθμητα. Τότε οι διορισμοί γίνονταν κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Τότε όμως σκανδαλώδης δεν ήταν μόνο ο διορισμός, αλλά και η μοριοδότηση και ο εφοδιασμός των διορισμένων με πλαστά πτυχία και πλαστά πιστοποιητικά. Τότε ήταν η εποχή που ο αρμόδιος υπουργός δεν είχε ασφαλίσει το προσωπικό του, ενώ ένας άλλος υπουργός κυκλοφορούσε με ανασφάλιστο αυτοκίνητο και με κατατεθειμένες πινακίδες, ενώ ο τρίτος έστελνε κάθε μήνα και σε διαφορετική τράπεζα χρήματα. Τότε έστελναν χρήματα και άλλοι πολιτικοί καθώς και ημέτεροι. Όλα αυτά δεν τα λέω εγώ. Τα λένε οι λίστες με τα πολλά ονόματα. Τα λένε οι λίστες με το αφορολόγητο χρήμα, το κλεμμένο και το μαύρο, που διακινείται από άτομα υπεράνω πάσης υποψίας. Αυτή είναι η ιστορία μας. Η πρόσφατη. Η νεωτάτη.
Όσον αφορά τους Έλληνες πολιτικούς πάντως πρέπει να ξέρουν ότι οφείλουν να σέβονται όλους τους Έλληνες πολίτες, ακόμη και τους αγανακτισμένους και τους άστεγους. Πρέπει να ξέρουν ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να τους βρίζουν και να τους λοιδορούν αποκαλώντας τους ψεκασμένους και ακροδεξιούς. Ας μάθουν επιτέλους να μην κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, διότι πολλοί από αυτούς έχασαν εξαιτίας της πτώχευσης του Ελληνικού κράτους σπίτια, καταστήματα, περιουσίες, καριέρες, οικογένειες και υπολήψεις. Έχασαν δηλαδή πολύ περισσότερα, από αυτά που έχασαν οι Τούρκοι αγανακτισμένοι και άστεγοι εξαιτίας των σεισμών.
Τέλος πρέπει οι Έλληνες πολιτικοί να μην ξεχνούν ότι η Τουρκία την δεύτερη μέρα μετά τους δύο μεγάλους σεισμούς βομβάρδισε τη Συρία, αρνήθηκε τη βοήθεια της Κύπρου και δέχτηκε τη βοήθεια της Αρμενίας, αφού πρώτα άνοιξε τα σύνορα και μετά τα έκλεισε, ενώ είναι έτοιμη μόλις αρχίσουν να επουλώνονται οι πληγές του Εγκέλαδου, να έρθει κάποιο βράδυ ξαφνικά στην Ελλάδα, αν φυσικά μπορεί. Δεν πρέπει ακόμη να ξεχνούν ότι ο Ερντογάν τα δέκα τελευταία χρόνια μας αποκαλεί απαξιωτικά χρεοκοπημένους, ενώ ο Ντεμιρέλ παλιότερα είχε πει: « Αν κάποιος χαιρετήσει δια χειραψίας ένα Έλληνα, θα πρέπει μετά να κοιτάξει αν του λείπει κανένα δάχτυλο» αποκαλώντας μας έτσι όλους κλέφτες. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνούν τους Έλληνες άστεγους. Αλήθεια τι έκαναν γι΄ αυτούς τους ανθρώπους; Ποιός τους σκέφτηκε; Ποιός τους στήριξε ηθικά και υλικά; Ποιος πολιτικός εξέφρασε την αλληλεγγύη του προς αυτούς, όπως έκανε ο γαλαντόμος, ο γενναιόδωρος, ο ανοιχτοχέρης Δένδιας στους Τούρκους άστεγους;
Επανερχόμενος όμως στις πρόωρες εκλογές οι Έλληνες πολιτικοί δεν πρέπει να ξεχνούν ότι η παράνομη και αντισυνταγματική διάλυση της Βουλής αποτελεί σκάνδαλο και όχι προνόμιο ή δικαίωμα, όπως οι ίδιοι νομίζουν.
*Ο Δημοσθένης Σ. Μαρκατάτος είναι συνταξιούχος δικηγόρος