Τους τελευταίους μήνες, τα γεγονότα δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους, πολίτες και πολιτικούς. Η Κυβέρνηση, εν μέσω των εξελισσόμενων διαδικασιών γύρω από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, δέχτηκε ένα άλλο χτύπημα για το περιβόητο σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Επιπλέον, αποδείχτηκε παντελώς ανίκανη να προβλέψει και να αντιμετωπίσει την σωρεία των λαθρομεταναστών που ενέσκηψαν πρόσφατα στα εδάφη της Κρήτης και τους οποίους σκορπίζει και αποκρύπτει προκλητικά δεξιά και αριστερά της επικράτειας, διαλύοντας σταδιακά την κοινωνική συνοχή χωρίς διαφαινόμενο σταματημό.
Ίσως να βιώνει, σύμφωνα με τη γνώμη πολλών, και τη χειρότερη φάση της εξαετούς παραμονής της στην εξουσία, χωρίς να μπορεί να ανταποκριθεί σε στοιχειώδεις απαιτήσεις των καιρών και κυρίως εκείνων που απορρέουν ένεκα της θέσεώς της. Ενώ, ως κύρια αντιπολίτευση αποδεικνύονται οι πολίτες, μικρότερη παρουσιάζεται η ενόχλησή της από τα κατακερματισμένα και πολλαπλώς παραπαίοντα κόμματα του Κοινοβουλίου.
Όπως, είναι επί του παρόντος διαμορφωμένοι οι συσχετισμοί εκεί, ο κυβερνητικός σχηματισμός είναι κυρίαρχος αριθμητικά, αλλά δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι έχει απωλέσει, πιθανότατα οριστικά, ένα μεγάλο τμήμα της εκλογικής του βάσης, που κατευθύνθηκε σε παραπλήσιους με αυτή ιδεολογικούς μικρούς σχηματισμούς, ενώ και στο εναπομείναν εκλογικό της σώμα, είναι διάχυτη η εντύπωση ότι ο βαθμός εμπιστοσύνης των οπαδών προς αυτή βαίνει συνεχώς μειούμενος.
Όλα αυτά έχοντας κατά νου, ολοένα και πυκνώνουν τα σενάρια που τροφοδοτούν την πιθανότητα της πρόωρης εκλογικής διαδικασίας. Παράλληλα, σχεδόν κάθε μήνα έρχονται στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα διαφόρων δημοσκοπικών ερευνών, τα οποία κινούνται περίπου στο ίδιο μήκος κύματος, με μεγάλο όμως ποσοστό αναποφάσιστων στην γκρίζα ζώνη, το οποίο φυσικά θα δώσει σημαντική ώθηση στο πρώτο κυρίως κόμμα. Πάντως, από τις μετρήσεις αυτές, γίνεται φανερό ότι πολλά θα αλλάξουν στο πολιτικό εκκρεμές και σκηνικό της χώρας μας.
Την ίδια στιγμή, όλοι οι πολίτες, ανεξάρτητα από την όποια ιδεολογική τους προτίμηση, ενώ παρατηρούν την συνεχόμενη κυβερνητική απομάκρυνση από την προοπτική της αυτοδυναμίας, αδυνατούν να οραματισθούν τη συνέχεια, τον αντικαταστάτη δηλαδή στη διακυβέρνηση της χώρας μας.
Όπως επίσης για την ώρα είναι δύσκολο να προβούμε σε όποια πρόβλεψη, εάν η Κυβέρνηση θα συνεχίσει την φοβική της ατολμία και τις επιπόλαιες αστοχίες της στο ουσιώδες πρόβλημα των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων για την πρόοδο της κοινωνίας, ή τελικά αναδυθεί κάποιος νέος πολιτικός σχηματισμός, ο οποίος και θα κερδίσει την προτίμηση των πολιτών, από αμφότερες όμως τις ιδεολογικές πλευρές της ΝΔ, και όχι αποκλειστικά από τον χώρο της νυν αντιπολίτευσης.
Όλα αυτά είναι, αναμφίβολα, τα απώτερα αποτελέσματα της απομάκρυνσης μεγάλης μερίδας πολιτών από τους βασικούς θεσμούς της κοινωνίας μας. Οι πολίτες φανερά, πλέον, απομακρύνονται από πολιτικά κόμματα, παλινδρομούν δεξιά και αριστερά, ή στρέφουν την προτίμησή τους στις γενόμενες δημοσκοπήσεις καθαρά με τιμωρητική διάθεση για τα μη γενόμενα ή για εκείνα τα απαράδεκτα γεγονότα που διαδραματίστηκαν ενώ, κατά τη γνώμη τους δεν έπρεπε.
Για ετούτη την πολιτική και κοινωνική κρίση έχουν όλοι μερίδιο ευθύνης, αλλά το σημαντικότερο αναλογεί στην Κυβέρνηση με δεδομένο το γεγονός ότι βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας για μια εξαετία και πλέον. Τα ερωτηματικά που συσσωρεύτηκαν στο εσωτερικό της κοινωνίας με τις υποκλοπές, το δυστύχημα των Τεμπών, την ανύπαρκτη σε προκλητικό βαθμό εξωτερική πολιτική και διεθνή απαξίωση της χώρας μας, και τελευταία με το αναδυθέν του ΟΠΕΚΕΠΕ, μεταξύ πολλών άλλων, έχουν συγκεκριμένες αιτίες και αποδέκτες. Οι πολίτες είχαν ελπίσει πολλά και τελικά διαψεύστηκαν και απελπίστηκαν!
«Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβεις αν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον είναι να τον εμπιστευτείς», έλεγε κάποτε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ενώ κάπου μέσα στο μυθιστόρημά του «Μια Κινητή Γιορτή», υπήρξε περισσότερο αισιόδοξος όταν έγραφε, «… είσαι λυπημένος το φθινόπωρο.
Ένα μέρος σου πέθαινε κάθε χρόνο, όταν τα φύλλα έπεφταν από τα δέντρα και τα κλαδιά τους ήταν γυμνά ενάντια στον άνεμο και το κρύο, χειμωνιάτικο φως. Αλλά ήξερες ότι θα υπήρχε πάντα η άνοιξη, όπως ήξερες ότι το ποτάμι θα κυλούσε ξανά μετά το ξεπάγωμα», ωστόσο τι κρίμα, «όταν οι κρύες βροχές συνέχιζαν και σκότωναν την άνοιξη, ήταν σαν να πέθαινε ένας νέος άνθρωπος χωρίς λόγο»!
Εν αναμονή λοιπόν, της αυτονόητης διαφάνειας, της λογοδοσίας, της αμεροληψίας των θεσμών. Η Κυβέρνηση διατείνεται ότι έχει δύο χρόνια ζωής ακόμη. Λίγα από μια άποψη και πολλά από μια άλλη για να προσδώσει στους χαμένους ψηφοφόρους της μια διαφορετική ελπίδα· ειδάλλως, πολλά θα αλλάξουν ξανά στην πολιτική ζωή του τόπου.
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας