Του Γιώργου Τρανταλίδη*
Είναι γεγονός πως το Μέγαρο έλαβε διs. τα τελευταία 30 χρόνια από όλες ανεξαρτήτως τις κυβερνήσεις. Είναι επίσης γνωστό τοις πάσι ότι την ίδια περίοδο έλαβε δεκάδες διs. από χορηγίες τραπεζών, ιδιωτών, ανωνύμων, οικογενειών κλπ. Όταν όμως πρόκειται για κρατική τράπεζα όπως η Εθνική, τότε οι φορολογούμενοι πολίτες έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να γνωρίζουν όχι μόνο το ακριβές ποσό της χορηγίας αλλά και εάν υλοποιήθηκε ο σκοπός αυτής. Είναι λοιπόν απορίας άξιον πώς μετά από πακτωλούς διs., το Μέγαρο…πτώχευσε. Από τις αρχές του 2016 το Μέγαρο κρατικοποιήθηκε με τροπολογία που κατατέθηκε στην Βουλή. Το Ελληνικό δημόσιο ελέγχει την πλειοψηφία του ΔΣ και παράλληλα με τη μεταβίβαση της ακίνητης περιουσίας του, μεταβιβάζονται στο ελληνικό δημόσιο και οι υπέρογκες δανειακές υποχρεώσεις του Μεγάρου που έλαβαν χώρα χωρίς τη συναίνεση των φορολογουμένων πολιτών. Σκοπός των μεταρρυθμίσεων αυτών ήταν η οικονομική βιωσιμότητα του Οργανισμού. Το δίδαγμα λοιπόν είναι ότι απαιτείται:
α) πλήρης έλεγχος από ορκωτούς λογιστές για τα πεπραγμένα των τελευταίων 20 ετών (που δυστυχώς δεν υπήρχαν δημοσιευμένοι ισολογισμοί) με διαφάνεια και καταγραφή εσόδων, εξόδων, χορηγιών κλπ
β) Περιστολή δαπανών αφού δεν χρειάζεται η μετάκληση πολυπρόσωπης φιλαρμονικής από το εξωτερικό (πχ Λονδίνου) με τεράστια έξοδα αλλά ούτε και μετακλήσεις μεγάλων σολίστ από το εξωτερικό αφού στο ελληνικό δυναμικό υπάρχουν διακεκριμένοι καλλιτέχνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Μόνο έτσι θα υπάρξει η διάσωση του Οργανισμού από την ολική χρεωκοπία που θα έχει σοβαρότατες επιπτώσεις στους φορολογούμενους πολίτες. Αναμένω με ενδιαφέρον την άποψη της Υπ. Πολιτισμού και του Μεγάρου.
Η Λυρική, οι σολίστ, η «μύηση» των νέων
Εδώ και χρόνια οι περισσότεροι από τους σολίστ (με συμβάσεις αορίστου χρόνου) της Λυρικής εμφανίζονται όλη τη χρονιά μόνο σε έναν ρόλο, όμως πληρώνονται κανονικά (με 1.700 ευρώ) τον μήνα για 12 μήνες. Εξάλλου, εφόσον υπάρχουν και μονοετείς συμβάσεις με Ελληνες καλλιτέχνες που διαπρέπουν σε λυρικά θέατρα της Ευρώπης κ.λπ., γιατί να γίνονται μετακλήσεις από το εξωτερικό; Σε μια πτωχευμένη χώρα; Αυτός ο αποκλεισμός είναι ο θάνατος του λυρικού καλλιτέχνη αφού είναι γνωστό πως ζει για τις εμφανίσεις, το χειροκρότημα, την επιβράβευση. Πώς άραγε ο καλλιτέχνης, να διατηρεί σωστό φωνητικό επίπεδο χωρίς εμφανίσεις; Είναι γνωστό πως η όπερα του Βερολίνου έχει 300 παραστάσεις κάθε χρόνο, εις δε το Λονδίνο διοργανώνονται free lunch time concerts ώστε το κοινό να εξοικειώνεται με την όπερα και την κλασική μουσική.
Το Convent Garden έχει έναρξη παραστάσεων πάντοτε στις 7 μ.μ. και μία ημέρα την εβδομάδα στις 12 το μεσημέρι, ώστε να διευκολύνονται οι φιλόμουσοι. Τώρα, με τα νέα δεδομένα του ΚΠΣΝ, καλό θα ήταν να προγραμματιστούν 300 παραστάσεις τον χρόνο σε όπερα και σε ατομικά ρεσιτάλ με φωνή – πιάνο. Ετσι όχι μόνο θα υπάρξει απόσβεση του μισθού των σολίστ, αλλά θα δοθεί η δυνατότητα σε όλους τους φοιτητές των μουσικών σχολείων και ωδείων να παρακολουθήσουν δωρεάν αυτές τις εκδηλώσεις.
Με φαντασία, ανοικτό μυαλό, χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, θα μπορέσουμε να μυήσουμε τις νέες γενιές στη μουσική. Ας ανοίξουμε λοιπόν τις πόρτες στον πολιτισμό. Ευελπιστώ πώς η υπουργός Πολιτισμού θα μπορούσε να υιοθετήσει τις πιο πάνω προτάσεις μου. Αναμένω με ενδιαφέρον την άποψή της.
Γιώργος Τρανταλίδης
* Ο Γιώργος Τρανταλίδης είναι πρόεδρος Συλλόγου Φίλων Κλασικής Μουσικής και Όπερας