Η παγκόσμια κρίση, που βιώνουμε σήμερα, όχι μόνο άλλαξε τις σχέσεις του ανθρώπου με τα πάντα αλλά άλλαξε τα πάντα:
Τους ορίζοντες του κόσμου, τις πολιτείες, τα χωριά, το βλέμμα των μεγάλων, το βλέμμα των παιδιών. Μετά την κρίση δεν θα αναγνωρίζουμε πια ούτε τα πράγματα, ούτε τις ώρες, ουτε τους τόπους, ούτε τον εαυτό μας. Ο χρόνος, που επί δεκαετίες στρεφόταν επιτόπου σταθερά γύρω από τον άξονά του ξαφνικά βρέθηκε σε κίνηση και μας παρέσυρε όλους ισχυρούς και μη νέους και γέρους έξω από τα νερά μας.
Νιώθουμε όλοι χαμένοι, χωρίς πυξίδα, σε φουρτουνιαμένες θάλασσες και ωκεανούς. Προσωπικά νιώθω αφελής, που πίστευα, έστω και θεωρητικά, στην απόλυτη ευθεία και τη φανταζόμνουν σταθερή και αμετακίνητη. Όμως τι απόλυτη πλάνη! Είχαμε ζήσει μέχρι τώρα, όχι ένα κομμάτι της αιωνιότητας, αλλά μια μεταβατική περίοδο-προοίμιο μιας παγκόσμιας κρίσης.
Με την έναρξή της ο κόσμος μάς αποκάλυπτε μιαν άλλη από τις όψεις του: τη βία, την αδικία, την ηλιθιότητα το σκάνδαλο, τη φρίκη της πανδημίας, την καλπάζουσα κλιματική αλλαγή. Όμως δεν παύουμε να ελπίζουμε, ότι το πέρασμα αυτής της κρίσης θα αναποδογυρίσει το χρόνο και θα αναστήσει μια τάξη πραγμάτων, που προσωρινά είχε διασαλευθεί.
Όμως και το πιο μικρό φύλλο χλόης σε κανένα αγρό, σε κανένα κάμπο, σε κανένα λιβάδι, δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν πριν. Το εφήμερο της παγκόσμιας κρίσης θα είναι και καθοριστικό. Και η ιστορία της θα κουβαλάει φύρδην-μίγδην ένα απέραντο κυκεώνα από μεγάλους πόνους και καημούς.
Όμως στο τέλος της παγκόσμιας κρίσης θα πρέπει ν’ ατενίσουμε το μέλλον με εμπιστοσύνη. Η κρίση μέρα με τη μέρα θα ενσαρκώνεται μέσα μας και πάνω από καθένα θα αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Η προσωπική ένταση δημιουργεί μια θαυματουργή οικειότητα με όλους τους άλλους. Και θα οδηγήσει πολλούς να βγάλουν φτερά να αρθούν πάνω από την προσωπική τους ζωή και να περιπλανηθούν πετώντας μέσα στο γαλάζιο του συνόλου. Η αγωνία του καθενός χωριστά, ίσως καθρεπτίζει την υπέροχη περιπέτεια ενός κόσμου που αρχίζει να χτίζεται απο την αρχή. Οπότε τη σκοτεινή πλευρά του ας μην τη σκεφτόμαστε.
Αλλά να προσπαθούμε σε συνεργασία με όλους, να αντιμετωπίσουμε την κρίση και να δώσουμε στη ζωή μας τελικά κάποιο νόημα. Και γαντζωμένοι σ’ αυτές τις αρχές θα νιώθουμε να κυριαρχούμε στα σκοτάδια του σήμερα, όπου όμως μέσα σ’ αυτά διαφαίνεται κάποιο φως. Ενα φως, που αντανακλά τις προσδοκίες όλων των ανθρώπων του πλανήτη.
*Η Ειρήνη Κουτσαντωνάκη είναι μαθηματικός