Υποκλίνομαι σε όλους τους Έλληνες πατριώτες που έχασαν τη ζωή τους στους διάφορους πολέμους- αγώνες για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
Κυρίως όμως, υποκλίνομαι σήμερα στους συγχωριανούς μας, Μεγαλοβρυσανούς, Πρεβελιανούς, οι οποίοι αγωνίστηκαν και έπεσαν μαχόμενοι για να είναι η πατρίδα μας ελεύθερη και να απολαμβάνουμε εμείς τα αγαθά της ελευθερίας. Μεταξύ αυτών, περιλαμβάνονται και:
- Ο Ζαχαρίας Δασκαλάκης του Κωνσταντίνου, αδελφός της μητέρας μου Ευαγγελίας Σεληνιωτάκη, το όνομα του οποίου έδωσαν σε εμένα. Έλαβε μέρος στον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο, υπηρέτησε ως στρατιώτης στο 43ο Σ.Π. και έπεσε στη μάχη της Κοσίνα ΒΔ Πρεμετής, στις 3 Μαρτίου 1941. Στο χωριό Κοσίνα και γύρω από τον ιερό ναό της Παναγίας Θεοτόκου, ετάφησαν 230 νεκροί, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο αναφερόμενος. Το σύνολο των νεκρών αξιωματικών και οπλιτών της περιόδου αυτής ανήλθε σε 7.792. Οι περισσότεροι από αυτούς ετάφησαν στη Βόρειο Ήπειρο και κάποιοι άλλοι στις ιδιαίτερες πατρίδες τους.
- Ο Νικόλαος Σεληνιωτάκης του Μιχαήλ, αδελφός του πατέρα μου, Κωνσταντίνου Σεληνιωτάκη, που γεννήθηκε στη Μεγάλη Βρύση Ηρακλείου το έτος 1920 υπηρέτησε ως στρατιώτης στη Γ.Μ.Κ., έπεσε μαχόμενος στον Κασιδιάρη στις 28/1/1948. Η Πολιτεία του απένειμε δίπλωμα ευγνωμοσύνης στις 15 Νοεμβρίου 1948, το οποίο φέρει την υπογραφή του υπουργού των στρατιωτικών, καθώς και του Δ/ντή της Δ5 Γ.Δ.Υ.Σ.
Στο σημείο αυτό παραθέτω τον όρκο των Ελλήνων που έδιναν τότε οι μαχητές:
Όρκος των Ελλήνων
«Ορκίζομαι στη Φλόγα των ομήρων. Ορκίζομαι στην άσβεστη Ελλάδα του λόγου, της ιδέας και των ονείρων. Ορκίζομαι στο φως και την υγεία, στην πίστη των πατέρων την Αγία. Ορκίζομαι γη θεία της ρωμιοσύνης στα αρχαία και τα νέα παλικάρια, Φωκάδες, Καραϊσκάκηδες, Λεωνίδες ή την ασπίδα ή στην ασπίδα επάνω. Ορκίζομαι σε σε’τους Διγενήδες που γεννάς. Θα νικήσω η θα πεθάνω».
Οι περισσότεροι από αυτούς έπεσαν στα πεδία των μαχών, έχοντας απέναντι τους εχθρούς (Γερμανούς, Ιταλούς και όσους άλλους απειλούσαν κατά καιρούς την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας). Όμως ο προαναφερόμενος Νικόλαος Σεληνιωτάκης έπεσε κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου (1945-1949).
Τότε, δεν υπήρχε εχθρός απέναντί τους, εχθρός ήταν ο ίδιος ο εαυτός τους, ο κακός εαυτός τους, η διχόνοια, με αποτέλεσμα αδελφός να σκοτώνει αδελφό. Ήταν η πιο θλιβερή και η πιο ντροπιαστική περίοδος του Ελληνισμού. Είμαι σίγουρος ότι: Όσοι έχυσαν το αίμα τους ήθελαν την πατρίδα ελεύθερη και όλους τους Έλληνες ενωμένους. Δυστυχώς όμως, έχω τη γνώμη, ότι την ενότητα και τη συμφιλίωση όπως την εννοούσαν, δεν καταφέραμε να την κατακτήσουμε. Η ευθύνη γι’αυτό βαρύνει όλους μας. Πολιτεία, διάφορους φορείς, ατομικά και συλλογικά, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, θέσης κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Νομίζω ότι εάν βοηθήσουμε όλοι προς την κατεύθυνση αυτή και ενώσουμε τις δυνάμεις μας, θα καταφέρουμε να πετύχουμε την ενότητα που οι πρόγονοί μας επιθυμούσαν και για την οποία έχυσαν το αίμα τους.
Ας ομονοήσουμε, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας, ας αφήσουμε τα προσωπικά και τον εγωισμό μας, τις διακρίσεις, κατά μέρος. Ας παραμερίσουμε το «εγώ» και να χρησιμοποιούμε το «εμείς». Εάν το καταφέρουμε αυτό, τότε και η ενότητα την οποία επιδιώκουμε θα μπορέσει να επιτευχθεί. Αυτό θα ήταν και ο καλύτερος φόρος τιμής για αυτούς.
Αθήνα, 26 Σεπτεμβρίου 2022
Ζαχαρίας Σεληνιωτάκης επίτιμος δικηγόρος