Με τις μέρες εορτασμού του Πάσχα και με την Πρωτομαγιά, περάσαμε τα χρονικά όρια της δημόσιας διαβούλευσης για την πλατεία Ελευθερίας, που όλοι (σχεδόν) αγαπούμε, αλλά δεν το δείχνουμε· όπως συμβαίνει πολλές φορές με τους ερωτευμένους… Ίσως, αυτό (δηλ. η φαινομενική αδιαφορία, των πολλών), να οδήγησε και το Δήμαρχό μας στην απολυτότητα της διαπίστωσης ότι: «…ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτός ο χώρος είναι ότι οι Ηρακλειώτες δεν τον αγάπησαν ποτέ»!
Όμως, σε όλα τα «πηγαδάκια», ορθίως ή και καθήμενοι, οι Ηρακλειώτες που έχουν χρόνο (για χάσιμο), συζητούν και μάλιστα πολλές φορές με πάθος, για τα ζητήματα που αφορούν στην πόλη μας και , φυσικά, η Πλατεία Ελευθερίας κατέχει κεντρική θέση στις συζητήσεις αυτές.
Είναι, μάλιστα, συνηθισμένη η εναρκτήρια φράση εκείνου που παίρνει το λόγο στην παρέα: «Αν ήμουν δήμαρχος, θα…»· και ακολουθεί η προσωπική τοποθέτηση περί του πρακτέου…! Κάποιες από τις τοποθετήσεις αυτές, φιλοδοξεί να φιλοξενήσει το σημερινό μας άρθρο, συμμετέχοντας στη δημόσια διαβούλευση, έστω και με το δικαιολογημένο ετεροχρονισμό.
1) Εκείνο που πρέπει να ξεκαθαρίσει ο Ηρακλειώτης και οι ασχολούμενοι με το μέλλον και τη διαμόρφωση της πλατείας Ελευθερίας, είναι αν στη θέση αυτή θέλουμε (άλλο) ένα κήπο (όπως ήταν μεταπολεμικά, εκεί) ή μια ελεύθερη και ανοιχτή πλατεία… Σήμερα, κήπος υπάρχει.
Είναι το γειτονικό πάρκο Γεωργιάδη, το οποίο μάλιστα ανακαινίζεται και εμπλουτίζεται σε φυτά και το οποίο δεν υπήρχε, όταν η πλατεία Ελευθερίας ήταν πραγματικός κήπος με κάγκελα και με πύλη, που άνοιγε το πρωί και έκλεινε το βράδυ, όπως ο Εθνικός Κήπος των Αθηνών. Η πόλη μας έχει ανάγκη και από ένα χώρο ανοιχτό, όπου θα μπορούν να γίνονται συγκεντρώσεις, εορταστικές εκδηλώσεις, πολιτικές ομιλίες, εκθέσεις και λοιπές συναθροίσεις (ο μη γένοιτο) σε κάποια ώρα ανάγκης!
Στην περίπτωση αυτή, οι περαιτέρω δενδροφυτεύσεις και τα λογής – λογής παρτέρια, περιορίζουν τον ελεύθερο χώρο. Να μη μας διαφεύγει και το γεγονός, ότι η χαμηλή βλάστηση (θάμνοι και πόες*) έχει –πέρα από την ελκυστική οπτική εμφάνιση- δυο – τρία μειονεκτήματα. Το ένα είναι ότι απαιτείται η μόνιμη παρουσία ειδικευμένου προσωπικού (κηπουρός), για τη συντήρησή του, πράγμα που φαντάζει περιττή πολυτέλεια, όταν όλες οι υπηρεσίες παραπονούνται ότι δεν έχουν προσωπικό!
Το δεύτερο είναι ότι με την παραμικρή παραμέληση, η όμορφη εικόνα μετατρέπεται σε εικόνα κακομοιριάς και εγκατάλειψης… Επίσης, μη μας διαφεύγει το ότι η συντήρηση ενός κήπου απαιτεί νερό και ας μετριάσουμε τον ενθουσιασμό μας από την πρόσφατη απλοχεριά της φύσης, που μπορεί –απρόβλεπτα- να αντιστραφεί… (*πόες: καμία σχέση με την ΠΟΑ – Ατσαλένιου). Τέλος, όσο ωραία και ελκυστική κι αν είναι η εικόνα των καλλωπιστικών φυτών, ανάλογη θα είναι και η πρόκληση για ομάδες και… «συλλογικότητες» που κυκλοφορούν τη νύχτα και που με την έλλειψη αστυνόμευσης δεν θα διστάσουν να εκτονώσουν την υποκινούμενη από το αλκοόλ ενέργεια τους στα ανυπεράσπιστα φυτά.
2) «Υδάτινο στοιχείο»… ωραία αλλά γενικόλογη, τεχνική, περιγραφική έκφραση. Μπορούμε να φανταστούμε οτιδήποτε. Περιοριζόμαστε στο σιντριβάνι. Όντως, αδιαμφισβήτητα ωραία εικόνα. Όμως … απαιτεί νερό, απαιτεί τακτικό καθαρισμό και είναι ευάλωτο στις ομάδες που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτες τα βράδια … αφρίζει εύκολα!!! Αυτά τα «υδάτινα στοιχεία» δεν είναι για τα κλίματά μας, για τα μέρη μας και για τη νοοτροπία μας.
Τουλάχιστον, αν επιμείνουμε στην κατασκευή του, να φροντίσουμε να συνδεθεί με το θρύλο περί πραγματοποίησης μιας ευχής μας, όταν πετούμε μέσα κάποιο νόμισμα, όπως στη Fontana di Trevi, στη Ρώμη. Έτσι, θα εξασφαλίζεται ένα καλό φιλοδώρημα (αν όχι ένας μισθός και βάλε…) για τον φιλότιμο συντηρητή (του… υδάτινου στοιχείου)!
3) Το στέγαστρο στη δυτική πλευρά της πλατείας και γενικά η εξέδρα – πάλκο (κιόσκι)… Αν ήταν να γίνει μία και μόνο παρέμβαση στην πλατεία, θα έπρεπε να γίνει εκεί. Πέρα από τη μοντέρνα σχεδιαστική γραμμή, πρακτικά είναι μια… μελετημένη ΑΠΟΤΥΧΙΑ, ως προς τη λειτουργικότητά του. Η ίδια η γραμμή του στεγάστρου, αντί να προφυλάσσει, υποδέχεται τον ήλιο και τη βροχή, με το σχήμα του και τον προσανατολισμό του, προς βορρά. (Φανταστείτε ομπρέλα με το σχήμα αυτό). Το χειρότερο, όμως, είναι η σχεδιαστική αστοχία των στηριγμάτων του στεγάστρου, που όντας μέσα στην εξέδρα, καταλαμβάνουν (με πολύ θράσος) μεγάλο μέρος του ωφέλιμου χώρου.
Έχει διαπιστωθεί ότι, πολυμελή μουσικά σχήματα, χορευτικές ομάδες, ή η φιλαρμονική, εμποδίζονται από την παρουσία τους. Άρα, πρόταση: τα στηρίγματα… εκτός εξέδρας. Και δεν θα έβλαπτε η επέκτασή της. Χώρος υπάρχει! Ειρωνεία, αυτό που διαβάσαμε στην εφημερίδα: «Διατηρείται το υφιστάμενο στέγαστρο…». Δηλ. είναι αψεγάδιαστο! Εδώ γελάμε… Δεν βρήκαμε να «διατηρήσουμε» κάτι άλλο αντ’ αυτού;
4) Πυλώνες φωτισμού… φοράμε τα τσίγκινα σωβρακάκια κι από πάνω την τενεκεδένια πανοπλία, καβαλάμε το Ροσινάντε και… «πάμε πλατεία». Σχεδόν κανείς δεν έχει πει ένα καλό λόγο για τα φωτιστικά αυτά, που αρχικά σχεδιάστηκαν να μας θυμίζουν κατάρτια πλοίων.
Οι περισσότεροι έβλεπαν μια συστοιχία πυραύλων S-300, όπως αυτούς που φιλοξενούμε (sic) στην Κρήτη για να μας προστατεύουν ή μήπως όχι; Κι αν όντως μας θυμίζουν πυραύλους… τα αληθινά κανόνια μπροστά στο άγαλμα Μάχης της Κρήτης, στο πάρκο Γεωργιάδη τι συμβολίζουν; Γιατί δεν μας ενοχλούν; Ακούς εκεί, S-300. Έχουμε μείνει πίσω… Τώρα μιλάμε για S-400 και ίσως για S-500.
Αυτά σε ό,τι αφορά στα αντιμιλιταριστικά κρεσέντα που διατυπώνονται… Κι όμως, τα φωτιστικά αυτά έχουν το πλεονέκτημα της μοναδικότητας και ίσως θα έπρεπε να μείνουν ως ένα από τα χαρακτηριστικά της πόλης μας. Η εκάστοτε δημοτική αρχή, από το φόβο της κοινής γνώμης, ουδέποτε τα φρόντισε, ή τα συντήρησε, όπως ένα παιδί που έχει άστοργους και αδιάφορους γονείς.
Τι περιμέναμε, λοιπόν; Αν ήταν να κρατήσουμε κάτι από την πλατεία, είναι οι πυλώνες φωτισμού. Οι «αθέατοι» φωτιστικοί ιστοί, που προτείνονται, θα μπορούσαν να συμπληρώσουν το φωτισμό, όπου χρειάζεται και η χρήση LED δεν είναι αποκλειστικότητά τους. Θα μπορούσαν να βελτιώσουν και τους υφιστάμενους … S-300!!! Ημιανάπαυση…
5) Καλή ιδέα η δημιουργία πρασίνου στο τμήμα όπου βρίσκεται το άγαλμα του Ν.Καζαντζάκη, καθώς και η μετακίνησή του, για να αναδειχθεί. Όμως, προσοχή στις οδεύσεις με κυβόλιθους. Από τις πλάκες, που όπως λένε είναι ολισθηρές, περνάμε στο αντίθετο, στους κυβόλιθους, (δηλ. καλντερίμι) πάνω στους οποίους δεν μπορείς να περπατήσεις. Περισσότερο, είναι για να αποθαρρύνουν τους πεζούς… (βλέπε οδός Ίδης και Δικαιοσύνης –αλήθεια… εκεί, πού περπατούν οι πεζοί; Στο πλακόστρωτο ή στους κυβόλιθους;).
Να το πούμε απλά. Δεν έχουμε το know how για κυβόλιθους. Δεν τοποθετούνται με τσιμέντο, αλλά μόνο με άμμο. Πώς; Να στείλει ο δήμος μια ομάδα σε κάποια χώρα της βόρειας Ευρώπης, για μετεκπαίδευση, μια που προβλέπεται ότι μελλοντικά ο κυβόλιθος θα «φορεθεί» πολύ!!! (Αφήστε που οι συγκεκριμένοι δεν είναι γνήσιοι κυβόλιθοι, αλλά μόνο κατ’ όνομα –«Βρε μανία… με τους κυβόλιθους»!!!).
6) Σε όλα τα άλλα λέμε ΝΑΙ!!! …και
7)Γεφυροδιάβαση… Μη μας διαφεύγει, ότι το σχέδιο για την Πλατεία Ελευθερίας έλαβε το 1ο (πρώτο) βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό, με κριτές τους πιο ειδικούς της εποχής. Αν κάποιος νομίζει ότι είναι ακόμα πιο ειδικός, να το δηλώσει δημόσια… (Εδώ μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η εποχή έχει αλλάξει… ωραία –τότε να θέσουμε σε διαβούλευση και τα σχέδια για τη διαμόρφωση της Ακρόπολης). Αποσιωπήθηκε η προβλεπόμενη από το αρχικό σχέδιο, γέφυρα, στο βορειοανατολικό άκρο της πλατείας, (οδός Γιώργου Ανεμογιάννη-πρώην Ανώνυμος), ώστε οι πεζοί να διασχίζουν χωρίς κίνδυνο τη λεωφόρο Ικάρου, νοτίως του Αρχ. Μουσείου. Τι προβλέπεται;