Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις γεννούν την ανάγκη αναδρομικής ανασκόπησης και συνειδητοποίησης κάποιων ιστορικών παραλληλισμών. Μία ανάγκη η οποία αναδύεται από το γεγονός ότι νικητές και ηττημένοι βαυκαλίζονται με ρητορίες ασύνδετες με το σαφές και επαναλαμβανόμενο εκλογικό μήνυμα, απέναντι στο οποίο επιτηδευμένως η πλειοψηφία των πολιτικών σχηματισμών στρουθοκαμηλίζει.
Ο λαός εκλήθη επανειλημμένως να ψηφίσει την τελευταία οχταετία και, όποτε το έπραξε, εκδηλώθηκε αντιμνημονιακά. Κάτι που συμβαίνει από το 2012, όταν και απέρριψε τον κ. Παπανδρέου που ευαγγελίστηκε παραθαλάσσια το πρώτο μνημόνιο, για να φέρει εν συνεχεία νομοτελειακά ο κ. Σαμαράς το δεύτερο, ανοίγοντας διάπλατα και καινοφανώς τον πολιτικό ορίζοντα στην αριστερά του κ. Τσίπρα κατακρημνίζοντας μία παγιωμένη πολιτική δύναμη τριακονταετίας.
Ο κ. Τσίπρας εκλέχθηκε με στρατηλάτη τον κ. Βαρουφάκη σε μία απέλπιδα προσπάθεια του ελληνικού λαού να αντισταθεί στην ωμά επιβαλλόμενη οικονομική υποδούλωση από τα συντηρητικά συμφέροντα της κεντρικής Ευρώπης.
Ενώ, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει με σημαία του την αντιστασιακή lege artis οικονομική πολιτική του κ. Βαρουφάκη -λαμβάνοντας και την 5η εν σειρά αντιμνημονιακή ψήφο με το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος-, οι Ευρωπαίοι αποδεικνύουν περίτρανα τη “μαριονετοποίηση” της πολιτικής, απαιτώντας την αποπομπή του υπουργού Οικονομικών της Χώρας, την οποία και επιτυγχάνουν με περισσή ευκολία εκμεταλλευόμενοι εθνικές και εσωκομματικές διχόνοιες.
Είναι η στιγμή που οι αντισυστημικές πολιτικές πρακτικές μετατρέπονται εκ νέου σε πρακτικές μίας εντεταλμένης κυβέρνησης η οποία επρόκειτο να υπηρετήσει το τρίτο εν σειρά μνημόνιο σε έναν κατ’ ευφημισμόν νεοφιλελευθερικό οργασμό ενάντια σε κάθε λαϊκή εντολή.
Η συντριβή ήταν αναμενόμενη και επακόλουθη όχι μόνο για τις παλινωδίες, τις αστοχίες και τις ανακολουθίες, αλλά και για έναν ακόμα λόγο και εδώ η πολυτάραχη ελληνική Ιστορία διδάσκει… Η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Αλκιβιάδη, ναι, εκείνου του λαοπλάνου, μέθυσου που λέγεται ότι βανδάλισε τις κεφαλές των Ερμών και πυροδότησε την αρχή του τέλους της Αθηναϊκής πολιτείας με τη Σικελική εκστρατεία, ίσως να έφερνε τελείως διαφορετικά αποτελέσματα, εάν ο ίδιος που την οραματίστηκε, παρόλα τα πάθη του, τη διεκπεραίωνε δίχως να αντικατασταθεί, προτού ακόμα προλάβει να αποβιβαστεί στη Σικελία από κάποιον που ούτε καν υποστήριζε το συγκεκριμένο όραμα.
Αντιστοίχως, η πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, ίσως να μην οδηγούσε από την Κόκκινη Μηλιά στην αιματοβαμμένη καταστροφή της Σμύρνης, εάν το όραμα του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν γνώριζε την αποσύνθεση στα χέρια του Βασιλέως Κωνσταντίνου.
Επιχειρώντας τον ριψοκίνδυνο παραλληλισμό αυτών των δύο ιστορικών υπογραφών με το σήμερα, η οικονομική εκστρατεία του κυβερνώντος κόμματος με γεννήτορα τον κ. Βαρουφάκη ως άλλον Αλκιβιάδη ολοκληρώθηκε εν τέλει από αλλότρια χέρια με παταγώδη αποτυχία, μετά τον εξοστρακισμό του τελευταίου.
Η εκστρατεία που ξεκινάει με έναν -έστω αμφιλεγόμενο- στρατηλάτη μετατρέπεται σε πανωλεθρία όταν μεταβιβάζεται σε χέρια και συνάψεις που δεν γέννησαν το όποιο όραμα. Αλλότρια χέρια δεν δύνανται να υποστηρίξουν αλλότρια οράματα. Δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν.
Υπάρχει ένα όραμα εκεί έξω. Υπάρχει. Είναι το όραμα της οικονομικής και μετέπειτα πολιτικής απελευθέρωσης. Εσύ… Ραγιά, Γιουνάν, Γραικέ μπορείς να το δαμάσεις, άραγε; Ίσως και να μπορούσες… Μα ξέρεις… θέλει ανθρώπους δίχως αλυσίδες. Μα ξέρεις… θέλει χέρια μονοιασμένα.
* Ο Ανδρέας Κουλούρης είναι ειδικευόμενος Ογκολογίας, Πα.Γ.Ν.Η
Email: [email protected]