Ο θρυμματισμός και η πρωτοφανής αποσύνθεση και διάλυση του πολιτικού σκηνικού είναι -εδώ και καιρό- συνηθισμένη υπόθεση εις τα καθ’ ημάς. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις και σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, καταγράφεται η παρουσία πληθώρας πολιτικών κομμάτων, πολλά από τα οποία ελπίζουν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση απλώς να εισέλθουν στη Βουλή, με την προϋπόθεση ότι θα βρίσκονται εν ζωή έως τότε.
Μοναδική, ίσως, εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα αποτελεί το ΚΚΕ, το οποίο διατηρεί τα ποσοστά του, καθώς και την φρασεολογία του, για τους δικούς του βεβαίως λόγους. Ο παλιότερος ιστορικός δικομματισμός αποτελεί μάλλον οριστικό παρελθόν.
Τα περισσότερα, όμως, μικρά πολιτικά κόμματα είναι απελπιστικά προσωποπαγή, αρχηγικά. Δημιουργήθηκαν και εμφανίζονται στον δημόσιο λόγο, κυρίως από τον αρχηγό τους. Εύκολα εικάζει κάποιος τι μέλλει γενέσθαι από το ΜέΡΑ25, την Πλεύση Ελευθερίας, το Κίνημα Δημοκρατίας ή τη Φωνή Λογικής, χωρίς τους γνωστούς αρχηγούς τους.
Ίσως μοναδική εξαίρεση επί του παρόντος, τουλάχιστον, να αποτελεί η Ελληνική Λύση, η οποία όχι μόνο διατηρεί τα δημοσκοπικά της ποσοστά, αλλά και προσβλέπει με ελπίδα για κάτι καλύτερο και παραπάνω από το σημερινό.
Η σημερινή αποσάρθρωση και ο κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού, όμως, έχει πολλές αιτίες, με κυριότερη την απουσία από τα πολιτικά μας ήθη της κουλτούρας των συνεργασιών, παρά τα όσα ακούγονται από κάποιες πλευρές του πολιτικού εκκρεμούς.
Όμως, και η κατάσταση της χώρας σήμερα ευνοεί δεόντως το φαινόμενο που συζητάμε. Τα μεγάλα παραδοσιακά κόμματα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, σε ερωτήσεις σχολιαστών συχνά αναφέρονται στη λέξη, αυτοδυναμία, ενώ τα περισσότερα των άλλων σε αυτόνομη πορεία, επιδεικνύοντας σοβαρή έλλειψη της σημερινής υφιστάμενης πραγματικότητας.
Οι αυτοαποκαλούμενες και κατακερματισμένες προοδευτικές δυνάμεις, δείχνουν κάποια τάση για μελλοντική ένωσή τους και σύμπλευση, αλλά μέχρις εκεί!
Βεβαίως, έως την διενέργεια των επόμενων εκλογών μεσολαβεί αρκετός χρόνος, εάν φυσικά μείνουμε στις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι θα λάβουν χώρα την άνοιξη του 2027 και το σπουδαιότερο με τον νυν ισχύον εκλογικό σύστημα. Χρονικό διάστημα, ομολογουμένως, πολύ μεγάλο ώστε να ανατραπούν εκ βάθρων όσα προαναφέραμε και συζητούνται ευρέως.
Όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε πολλά γεγονότα, τα οποία φαίνεται πως επωάζονται εδώ και καιρό στα παρασκήνια. Αναφέρομαι στα πολυθρυλούμενα και πολυσυζητημένα κόμματα του Αντώνη Σαμαρά, του Αλέξη Τσίπρα και ακόμα εκείνο, αν γίνει, της Μαρίας Καρυστιανού, τα οποία λαμβάνουν υπ’ όψιν τους οι σχετικές σφυγμομετρήσεις των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο σχετικό αντικείμενο.
Όμως, η τελευταία περίπτωση έχει μια ιδιορρυθμία. Η Καρυστιανού ήρθε στο πολιτικό προσκήνιο, λόγω της κόρης της, η οποία χάθηκε άδικα μαζί με τα τόσα άλλα παιδιά στο τραγικό συμβάν των Τεμπών, τον Φεβρουάριο του 2023.
Κι αν τώρα αντιμετωπίζεται από το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό των κομμάτων με την απαραίτητη συμπάθεια, η εμπλοκή της σε πολιτικό σχηματισμό και η δραστηριοποίησή της σε αυτόν, κάτι που δεν έχει αποκλείσει ούτε επιβεβαιώσει, θα διαφέρει αρκετά από τη σημερινή.
Παρά τις πολλαπλές δηλώσεις της, όμως, δύσκολα θα μπορούσε να πιστέψει κάποιος ότι η κυρία Καρυστιανού θα επιστρέψει στο επάγγελμα της παιδιάτρου που εξασκούσε στη Θεσσαλονίκη, έως εκείνη τη μοιραία στιγμή που χάθηκε η κόρη της. Άφησε, φυσικά, ένα παράθυρο ανοιχτό, που είναι και το πιθανότερο να γίνει.
Ότι συγκεκριμένα, εκείνο το βήμα πρέπει να γίνει πρώτα από ανθρώπους ανεξάρτητους και άφθαρτους, το οποίο και θα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την δική της εμπλοκή και ενεργοποίηση στην πολιτική ζωή του τόπου μας.
Φυσικά μέχρι τότε, θα συνεχίσουν να έρχονται στη δημοσιότητα εμφανίσεις, δηλώσεις, φήμες, διαψεύσεις, και όλα τα συνήθη. Όλα αυτά δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο, ότι η κοινωνία, με τα τόσα προβλήματα που υπάρχουν στους κόλπους της, ελπίζει κάποια στιγμή να έρθουν στον πολιτικό στίβο καινούργιοι άνθρωποι, μακρυά από τις όποιες δεσμεύσεις, ή προϋπάρχουσες σχέσεις με νυν δραστηριοποιούμενους πολιτικούς σχηματισμούς.
Αλλά μέχρι τότε, αναμφίβολα θα διαδραματισθούν πολλά, ειδικά με το ζήτημα της περιβόητης δίκης των Τεμπών, για την οποία τόσα και τόσα συζητούνται.
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας