Το Τζιμπουτί το μάθαμε στα μικράτα μας απ’ τοΝ Γουίλι, τον μαύρο θερμαστή που ήταν ο τόπος καταγωγής του.
Εσχάτως το ξανά ακούω με θλιβερό τρόπο και «ακαπέλα», απ’ τη φίλη μου τη Δέσποινα, που ο πατέρας της εδώ και 100 τόσες μέρες είναι κάτι σαν αιχμάλωτος στ ανοιχτά του.
Αρόδο, σ’ ένα πλοίο εγκαταλελειμμένο απ τον πλοιοκτήτη του και χρεοκοπημένο, με αφημένους πάνω του ομήρους, εκτός τον πατέρα της, άλλους 3 Έλληνες ναυτικούς.
Πριν από λίγο καιρό υπήρχαν στο πλοίο ναυτικοί κι άλλων εθνικοτήτων, αλλά οι κυβερνήσεις τους φρόντισαν για τον επαναπατρισμό τους απ’ ό,τι μαθαίνω.
Η δική μας κυβέρνηση μοιάζει να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, ίσως, λόγω των προσωποποιημένων καιρικών φαινομένων, του “Γηρυόνη” της “Διδούς”, της “Ζηνοβίας”, του “Ηφαιστίωνα” και το κουβάρι της απελευθέρωσης αυτών των ανθρώπων, που όσο περνούν οι μέρες η κατάστασή τους δυσχεραίνεται επικίνδυνα, μοιάζει να κρίνεται από την μοίρα…
Κάποια κανάλια ασχολήθηκαν, κάποιες εφημερίδες και site το ίδιο, αλλά απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, δεν ιδρώνει ιδιαίτερα το αυτί κανενός υπευθύνου.
Η υπόθεση πηγαίνει απ’ τον Άννα στον Καϊάφα και το κουβάρι δείχνει να μην έχει άκρη.
Δεν πρόλαβε κι ο μέγας Μικρούτσικος, που εάν ήταν ακόμη εδώ, λόγω της σχέσης του με τον μέγιστο μαρκόνη της ποίησης Καββαδία, θα έδειχνε σίγουρα μια παραπάνω ευαισθησία εάν λάμβανε με κάποιο τρόπο την πληροφόρηση, για αυτή τη θλιβερή των ναυτικών ιστορία, η δημοσιοποίηση της υπόθεσης δια στόματός του, ίσως, να είχε καλύτερη τύχη και να την αφουγκραζόταν κανένα κυβερνητικό αυτί γρηγορότερα….
R.I.P. Και Ζωή σε λόγου μας….
Ωστόσο, οι συγγενείς των ναυτικών μοιάζουν ανεπαρκείς, παρά τις προσπάθειες τους, να ευαισθητοποιήσουν τους κατάλληλους μηχανισμούς της κυβέρνησης, μένοντας εγκλωβισμένοι στον φόβο και την αγωνία με μόνη διέξοδο την προσευχή τους.
Οι ασφαλιστικές εταιρίες σηκώνουν τα χέρια ψηλά ή ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι νίπτουν τας χείρας τους, ενώ οι άνθρωποι εκτός από ψαρόλαδο, αρχίζουν να μυρίζουν σήψη απ’ τις άθλιες συνθήκες υποτυπώδους διαβίωσης πάνω στο πλοίο.
Ανήμποροι να διαλέξουν τι είναι καλύτερο για αυτούς, ηπαραμονή τους εκεί ετσιθελικά, με την ελπίδα ότι αυτή η παρωδία θα τελειώσει σύντομα;
Ή να ρισκάρουν να βγουν στη στεριά; Το Κράτος του Τζιμπουτί απαιτεί από τον πλοιοκτήτη να διασφαλίσει τα έξοδα ελλιμενισμού του πλοίου και δεν επιτρέπει την παλιννόστηση των ναυτικών και έτσι ελλοχεύει ο κίνδυνος κράτησής τους σε άγνωστες συνθήκες.
S.O.S. Η υπόθεση χρήζει άμεσης κρατικής παρέμβασης, πριν φτάσουμε να θρηνήσουμε θύματα και να μιλήσουμε για άλλη μια τραγωδία εκ των υστέρων.
Και κάπου εδώ ταιριάζουν οι στίχοι ενός άλλου μεγάλου συνθέτη και τραγουδοποιού:
Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω…
Και οι μέρες περνούν και γίνονται μήνες, που προσμένουν την στεριά να ζαλιστούν….
Καλή χρονιά!