Ένας καλός φίλος με πηρέ τηλέφωνο γιατί πίστεψε πως η σημαντική για τη γενιά μας ημερομηνία διέλαθε τη προσοχή μου. Είναι η μέρα της μεγαλύτερης στην ιστορία του έθνους διαδήλωσης, στην οποία δολοφονήθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας.
Θυμήθηκε με προφανή ικανοποίηση πως ήταν κι αυτός παρών σ’ αυτό το ιστορικό γεγονός. Τότε που απαιτούσαν οι Έλληνες να συμμορφωθεί ο νεαρός Βασιλιάς με τις επιταγές του Συντάγματος. Το 114 το ακροτελεύτιο άρθρο του (τότε) Συντάγματος, στο στόμα του ενάμισι εκατομμυρίου διαδηλωτών δονούσε την Αθήνα.
Οι Έλληνες πατριώτες προσπαθούσαν να επιβάλουν την τήρηση του Συντάγματος, όπως ο συνταγματικός νομοθέτης τους ζητούσε.
Ο Βασιλιάς, η ανακτορική καμαρίλα, ο στρατός που η ηγεσία του με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο Τσολάκας, ο Λουκάκης, πατέρας του γνωστού μας Μανώλη Λουκάκη, όργανα του παλατιού και του παρακράτους, είχαν κουρελιάσει τον καταστατικό χάρτη της χώρας και εξανάγκασαν την νόμιμη Κυβέρνηση σε παραίτηση.
Τι ειρωνεία, αλήθεια, ο στρατός 122 χρόνια πριν, με επικεφαλής το Δημήτρη Καλλέργη, Κρητικό στη καταγωγή, είχε αναγκάσει τον Όθωνα, το 1843, να παραχχωρήσει σύνταγμα στην χώρα και το 1965 οι έλληνες επικεφαλής του στρατού Καρδαμάκης, Σπαντιδάκης (Κρήτες κι αυτοί) συνεργάστηκαν με τον Γλύξμπουρκ για να το καταργήσει.
Στην μεγαλειώδη διαδήλωση που συμμετείχε ο φίλος μου, όπως ανέφερα προηγουμένως, δολοφονήθηκε ο Πέτρουλας.
Ήταν το δεύτερο θύμα από τις τάξεις της υγιούς αριστεράς σε διάστημα τεσσάρων ετών.
Ο Μίκης, ιδρυτής και επικεφαλής της “Νεολαίας Λαμπράκη” σε διάστημα μερικών ωρών συνέθεσε το τραγούδι “Σωτήρη Πέτρουλα σε πήρε ο Λαμπράκης σε πήρε η Λευτεριά…”.
Την άλλη μέρα βρέθηκε και ο υπογράφων με μια ομάδα φοιτητών από την Αυστρία στην Αθήνα. Πήγαμε το απομεσήμερο στα γραφεία της ΕΔΑ, Αριστείδου 9, συναντήσαμε τον Παύλο Νεφελούδη, υπεύθυνο για τις οργανώσεις του εξωτερικού, και φορτισμένοι όπως ήμασταν, ζητούσαμε εκδίκηση και επανάσταση!
Ο Παύλος έμπειρος και μπαρουτοκαπνισμένος (είχε λάβει μέρος στα Δεκεμβριανά) υπομειδιώντας είπε σε κάποιους από εκείνους που μετά το βασιλικό πραξικόπημα ήταν καθημερινά στους δρόμους, να μας οδηγήσουν στην πυρακτωμένη ατμόσφαιρα των διαδηλώσεων. Όλη η Αθήνα στους δρόμους απαιτούσε εκλογές και την τήρηση των επιταγών του Συντάγματος.
Η “Νεολαία Λαμπράκη” στην πρώτη γραμμή τραγουδούσε (σαμε): “μάρτυρες ήρωες οδηγούνε τα γαλάζια μάτια σου μας καλούνε.
Σωτήρη Πέτρουλα οδήγα το λαό σου οδήγα μας μπροστά”.
Δεν άργησαν τα καπνογόνα και οι επιθέσεις από τις δυναμεις καταστολής να κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Το κυνηγητό συνεχίστηκε μέχρι τα μεσάνυχτα.
Εμείς είχαμε λάβει το βάπτισμα του πυρός και καταλάβαμε γιατί ο Παύλος είχε αυτό το ειρωνικό μειδίαμα όταν άκουγε τα περί εκδίκησης και τις άλλες επαναστατικές πομφόλυγες!
Ευχαριστώ το φίλο μου τον Κώστα Κληρονόμο που εξ αιτίας του τηλεφωνήματος του έγινε το άλμα των πενήντα έξι ετών που με μετέφερε στη δύσκολη μα πολύ αγαπημένη περίoδο της ζωής μας!