Συμπληρώθηκαν 17 χρόνια από την έλλειψη της φυσικής παρουσίας στην κοινωνία του Μεγάλου Κάστρου, του λόγιου λογοτέχνη Κωστή Φραγκούλη, του ΑΝΤΑΙΟΥ ως ήταν γνωστός ψευδωνύμως.
Κι αν ο Ανταίος ήταν μυθικός γίγαντας και γιος Θεού και της Γης, ο δικός μας Κρητικός γίγαντας ΑΝΤΑΙΟΣ «Κωστής Φραγκούλης» ήταν και παραμένει ο γίγαντας της κρητικής ποίησης και πεζογραφίας, γιος της πανέμορφης κόρης της Γης της Στείας της Κρήτης, πατρίδας του Μύσωνα, εκ των εννέα σοφών και δικαίως εξ αυτής αναδεικνύονται αυτού του αναστήματος άνδρες!
Βέβαια η φυσική παρουσία αντανακλά, στο πρόσωπο του καθενός, την βιολογική ύπαρξή του και την ζωντανή συμμετοχή του σε διάφορες δραστηριότητες της ζωής κι όταν η φυσική αυτή η παρουσία εκλείψει, μένει η εικόνα του προσώπου στους οικείους, στην οικογένεια, στην κοινωνία, στους περισσότερους φίλους και γνωστούς.
Όταν όμως στην, επί Γης, παρουσία του ο άνθρωπος αυτός, εργάστηκε σκληρά ανιδιοτελώς και αφήνει ως παρακαταθήκη πνευματικές δημιουργίες και μάλιστα πονήματα, που συμβάλλουν τα μέγιστα στην πρόοδο της υγείας, της εκπαίδευσης, της πολιτισμικής και πολιτιστικής ανάπτυξης ολόκληρης μιας κοινωνίας, τότε τον θυμάται, τον αναζητά, τον θαυμάζει και τον μακαρίζει ολόκληρη η κοινωνία αυτή που τον ανέδειξε.
Ένα πνευματικό πρόσωπο τέτοιου βεληνεκούς, που συνέβαλλε αλλά και εξακολουθεί να συμβάλλει, υπήρξε στην Kρήτη, ο Κωστής Φραγκούλης.
Παρ’ όλη τη μικρή εγκύκλια μόρφωσή του, αναδείχθηκε ένας γίγαντας της κρητικής λογοτεχνίας και ένας «αγαθός ανήρ», όπως αποκαλεί ο Αριστοτέλης τον ικανό και τον καλόν πνευματικά άνδρα.
Ο αποκληθείς «Πατέρας τις Ιστορίας» Θουκυδίδης στον «Περικλέους Επιτάφιο» θέτει στο στόμα τού Αθηναίου πολιτικού τούς εξής λόγους για την απονομή τιμών στους αγαθούς άνδρες:
«Εμοί δε αρκούν ἄν ἐδόκει εἶναι ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἔργῳ γενομένων ἔργῳ καί δηλοῦσθαι τάς τιμάς» . Δηλαδή στους άνδρες, οι οποίοι αποδείχτηκαν αγαθοί, ικανοί πνευματικά, γενναίοι, με έργα, πρέπει να απονέμονται τιμές επίσης με έργα.
Ὁ αείζωος Κωστής Φραγκούλης, υπήρξε αυταποδείκτως «έργῳ» ανήρ αγαθός, δηλαδή ικανός πνευματικός άνδρας.
Η επιβίωση του έργου του, στους επιγενόμενους αποτελεί απόδοση «έργῳ τιμών» προς αυτόν.
Η μνήμη του Κωστή Φραγκούλη παραμένει πάντοτε ζώσα στα εκπαιδευτικά, πολιτιστικά, πολιτισμικά πράγματα της πόλης μας, της Κρήτης και ολοκλήρου της Ελλάδος και όχι μόνον.
Κατέλειπε σε όλους ένα ιδεατό πρότυπο, από το οποίο ελκύονται όλοι που αναλαμβάνουν να ασχοληθούν με την πεζογραφία, την ποίηση και μάλιστα την κρητική.
Φίλοι, γκαρδιακοί φίλοι, συμπορευτές, συνάδελφοί του, τον μακαρίζουν, ως διδάσκαλό τους.
Ως οικογενειάρχης υπήρξε ευτυχισμένος και χαρούμενος, γιατί πήρε και έδωσε χαρά και στα παιδιά του και στην σύζυγό του, την αείμνηστη «Κύρια Σοφία».
Τους θυμάμαι εκεί στο παγκάρι της Μονής Χρυσοβαλάντου.
Δοκίμασε όμως και το ποτήρι της πίκρας, της λύπης και της θλίψης με το χαμό του γιου του.
Ως τυπογράφος λάμπρυνε το επάγγελμα, ως λογοτέχνης με τα γραπτά και τα προφορικά προϊόντα του έντεχνου λόγου του άφησε γενναία παρακαταθήκη για την παράδοσή μας και τον πολιτισμό μας.
Ο Κωστής Φραγκούλης, κατά γενικήν ομολογία, υπήρξε ένας αγωνιστής του πνεύματος αλλά και της βιοπάλης.
Εκφράζομε την ευγνωμοσύνη και την καθολική αναγνώριση προς τον Κρητικό λογοτέχνη, ποιητή, λόγιο και πεζογράφο Κωστή Φραγκούλη και η γραφή μου αυτή ένα αναμνηστικό μνημόσυνο της 17ης επετείου από τον θάνατό του, ως ελάχιστο δείγμα της αναγνώρισης του πολιτισμικού, πολιτιστικού, επιμορφωτικού και πνευματικού έργου του.