ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ – ONE BATTLE AFTER ANOTHER
Σκην.: Πωλ Τόμας Άντερσον
Πρωτ.: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Σων Πεν, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Τσέις Ινφίνιτι, Τιάνα Τέιλορ
Ένας άντρας που αποτελεί ηγετικό μέλος μιας αντικαθεστωτικής οργάνωσης προσπαθεί να προστατεύσει την έφηβη κόρη του από έναν ακροδεξιό στρατιωτικό, ο οποίος επιχειρεί να σταματήσει τη δράση της ομάδας.
Κοινωνική περιπέτεια και μία από τις πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς, λόγω του εκστατικού ενθουσιασμού με τον οποίο την υποδέχτηκε η -κυρίως αμερικανική, αλλά και γενικότερα διεθνής- κριτική, και τον οποίο προσωπικά βρίσκω υπερβολικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ταινία δεν έχει ενδιαφέρον.
Ο Π.Τ. Άντερσον θεωρείται άξια ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες της εποχής μας, πολυβραβευμένος κι έχοντας οδηγήσει ορισμένους από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του κόσμου σε μερικές από τις σημαντικότερες ερμηνείες της καριέρας τους, όπως ο Μαρκ Γουόλμπεργκ στις «Ξέφρενες νύχτες» («Boogie Nights», 1997) και ο Ντάνιελ Ντέι Λούις στο «Θα χυθεί αίμα» («There Will Be Blood», 2007).
Εδώ συγκεντρώνει γι’ ακόμα μια φορά ένα λαμπρό καστ, με γνωστότερα τα ανδρικά ονόματα, αλλά και με τα γυναικεία ν’ αφήνουν ένα πολύ ισχυρό στίγμα στους δεύτερους ρόλους- εξάλλου το σινεμά του Άντερσον είναι πρωτίστως αρσενικό. Αξιοποιεί αυτό το καστ σε μια ξέφρενη κωμικοτραγική ιστορία γυρισμένη σε πληθωρικό φιλμ VistaVision (όπως ο περυσινός «Brutalist» του Μπρέιντι Κορμπέ) κι εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα του Τόμας Πίντσον, «Vineland», που κυκλοφόρησε το 1990, στη δεύτερη διασκευή βιβλίου του συγγραφέα που πραγματοποιεί ο σκηνοθέτης, μετά το «Έμφυτο ελάττωμα» («Inherent Vice», 2014). Το χρησιμοποιεί για να σχολιάσει τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα στις Η.Π.Α. και διεθνώς, όπως διαμορφώνεται από τη σύγκρουση της (επ-)ανερχόμενης ακροδεξιάς με την αριστερά.
Στο σύνολό της, η ταινία διατηρεί την πλοκή της πλούσια, τον ρυθμό της γρήγορο, τις εναλλαγές του ύφους συνεχείς, και τις ερμηνείες της απολαυστικές, ώστε η μεγάλη της διάρκεια να φαίνεται μικρότερη. Παρόλο που ο ΝτιΚάπριο είναι εξαιρετικός όπως πάντα, εδώ επισκιάζεται συντριπτικά από τον Σων Πεν στον ρόλο του συνταγματάρχη Λόκτζο, που έχει από τώρα εξασφαλίσει τη θέση του στην οσκαρική πεντάδα.
Όσον αφορά τη σεναριακή ρητορική, αυτή ευνοεί λίγο περισσότερο τους αντικαθεστωτικούς έναντι των αντιπάλων τους, χωρίς όμως να τους απαλλάσσει τους πρώτους από ευθύνες και αντιφάσεις, με πιο χαρακτηριστική την υπαναχώρηση της Περφίντια. Ο Μπομπ και ο Λόκτζο είναι δύο διαμετρικά αντίθετες καρικατούρες που ενσαρκώνουν τις παθογένειες των στρατοπέδων τους, αντιστοίχως έλλειψη συγκρότησης και απλή ηλιθιότητα.
Ο Άντερσον δεν σκιαγραφεί ασπρόμαυρες, αλλά γκρίζες καταστάσεις και χαρακτήρες. Από τη μία, πρόκειται για μια πιο παραγωγική τακτική, καθώς αποφεύγει την απλοϊκότητα και τις γενικεύσεις, και δε φοβάται ν’ αναδείξει όχι μόνο την αναγκαιότητα μιας κοινωνικής επανάστασης, αλλά και τα ζητήματα που εμποδίζουν την εκπλήρωσή της. Από την άλλη όμως, δεδομένης της ελαφρότητας της φόρμας που επιλέγει για να θίξει ένα τόσο καίριο θέμα, καταλήγει περιστασιακά περισσότερο αμφίσημη κι απλουστευτική απ’ όσο απαιτεί το μάλλον εύκολα ελπιδοφόρο τέλος στο οποίο οδηγεί.
ΚΛΕΙΔΩΣΕΣ; ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ 2 – THE STRANGERS- CHAPTER 2
Σκην.: Ρένι Χάρλιν
Πρωτ.: Μαντλεν Πετς, Γκέιμπριελ Μπάσο, Έμα Χόρβαθ
Έχοντας επιβιώσει από την επίθεση των τριών μασκοφόρων που άφησε νεκρό τον σύντροφό της, η Μάγια ξυπνά στο νοσοκομείο, όπου όμως οι άγνωστοι δολοφόνοι καραδοκούν ξανά.
Τέταρτη προσθήκη στη σειρά τρόμου που περιλαμβάνει επίσης τα «Κλείδωσες;» («The Strangers», Μπράιαν Μπερτίνο, 2008), «The Strangers: Ματωμένη νύχτα» («The Strangers: Prey at Night», Γιοχάνες Ρόμπερτς, 2018), και «Κλείδωσες; Οι άγνωστοι» («The Strangers: Chapter 1», Ρένι Χάρλιν, 2024), ενώ είναι προγραμματισμένη ακόμα μία ταινία για το 2026, που θα ολοκληρώσει την τριλογία του σκηνοθέτη Ρένι Χάρλιν.
Πιο basic ιδέα πεθαίνεις, αλλά παρά την κοινοτοπία και την περιστασιακή αναληθοφάνεια, ο Χάρλιν διατηρεί σταθερή ένταση και ρυθμό, προσφέροντας ακόμη και αξιομνημόνευτες σκηνές, όπως την επίθεση του αγριογούρουνου.